A tak to wszystko się zaczęło

Wrzesień 2013, środek mojego sezonu biegowego, trening za treningiem pod okiem moich mistrzów lekkiej atletyki i cel – złamać 45 minut w biegu niepodległości. Bo do tej pory zajmowałam się tylko bieganiem. Aż tu pewnego dnia, podczas wybiegania z jednym z „szaleńców” Darkiem Dąbrowskim, który opowiadał o swoich startach, zaświtała mi myśl – to zróbmy triatlon u nas. I tak to się zaczęło. Spotkanie za spotkaniem. Rozmowy. Czytanie różnych publikacji, komentarzy, relacji z zawodów. Pierwsza batalia wygrana – Szef przekonany, zgodził się. Dalej komisje problemowe, radni i cała machina urzędnicza. Poszło. Ale to nie wszystko. Pozwolenie za pozwoleniem, cała masa rzeczy nieprzewidzianych. A mój trening, no cóż, 45 złamane w listopadzie ale potem już długo długo nic. Kontuzja, antybiotyki i zwolnionko z pracy. Maskara. A zapisałam się na cztery części cyklu. W marcu powrót na basen, bo tak się jakoś złożyło, że nie zdążyłam się wcześniej nauczyć pływać. Jednak organizm stawiał znaczący opór. W bieganiu 5.50 na kilometr graniczyło w wypluciem płuc. Niesamowity regres. Nie mogłam tego przeżyć. Walka. Po kolejnym treningu na basenie – dół. A czas leci. W końcu myśl – odpuszczam. Ale nie ma tak łatwo. W oficjalnej nocie urzędu, mój wydział promocji informuje, iż pośród wielu sławnych zawodników, w zawodach weźmie udział wiceburmistrz Kalicińska. Prasa lokalna podchwyciła i machina ruszyła. Smsy, info na faceboku, i wielu trzymających kciuki. A ja chciałam po cichu, jak się uda to super a jak nie to nikt się nie dowie. Więc cóż, trzeba było kupić jakieś ciuchy, rower (bo mam tylko dameczkę), i tą całą piankę, bo bez tego do wody bym nie weszła. A co do samych zawodów, to obstawiałam tyły więc wiele mnie ominęło. Ale od początku. Rower do boksu. Tam kupa śmiechu, bo nie wiadomo co i jak. I tu gorące podziękowania dla sąsiadów: Bartosza Topy, Marcina Staszczyka, Macieja Dowbora pomagali jak mogli, czułam się doskonale w tak doborowym towarzystwie. Ja amator przez duże A i tylu zawodowców chętnych do pomocy. Dużo by opisywać całą trasę. Przeżyć było wiele, zwłaszcza, że nadrabiałam metry pływając po szuwarach, dyskutowałam z panami pod sklepem GS, wkręciła mi się sznurówka w zębatki i tak dalej i tak dalej. A tak w skrócie dwa wnioski na przyszłość: trzeba się nauczyć pływać i po prostu trenować. Ale przeżyłam, jestem zadowolona, jest to do zrobienia, więc do zobaczenia na następnym starcie. P.S. nawet zmieściłam się w limicie czasowym. No nie mogę skończyć bo jest tyle wątków tego wydarzenia. Jestem pod ogromnym wrażeniem Chłopaków z LABO. Dwoili się i troili. Nawet mały włam zaliczyli. Miło patrzeć jak ktoś coś robi z serca a nie z przymusu czy za pieniądze. A i jeszcze kibice! Tu ogromne moje zaskoczenie. Nie wiedziałam, że mam tylu znajomych i fanów. Zawsze przebiegając obok skupiska kibiców mnie niosło a wiadomo później tętno szalało. Na zakończenie ostatni wątek, mniej wesoły. Pędzę sobie na moim rowerze, uda rozgrzane, pełne skupienie, a tu słyszę z tyłu jakiś hałas, i myślę, co za baran wpuścił tu ten samochód, a nagle niespodzianka – to Kolega Luft mnie ścignął i nawet nie pomachał. Moja motywacja spadła do 20 km/h. Wiem wiem, trochę dużo. Starałam się jak mogłam ale cóż tyle wrażeń i przeżyć. Honorata – urzędnik