„Czas – podstępny wróg zawodnika” – Maciej Dowbor

CZAS to podstępny rywal. Szczególnie w triathlonie. Kiedy kończę sezon zawsze wydaje mi się, że mam go pod dostatkiem. Kiedy w mokre, szare i zimowe dni wychodzę na trening, odległa perspektywa sezonu poddaję w wątpliwość zasadność tego wysiłku. No bo po co mam się męczyć, skoro do pierwszego startu zostało 5 miesięcy. Przekonany o nadzwyczajnej elastyczności CZASU, odkładam wiele przygotowań i jak co roku, na początku maja, na kilka dni przed pierwszymi zawodami budzę się z ręką w nocniku.  W trakcie każdego sezonu, po mniejszych bądź większych rozczarowaniach, postanawiam sobie, że w kolejnym roku będę lepiej przygotowany. Tym razem miało być podobnie. Miałem mocniej i rzetelniej trenować. Cóż. Było jak było. Zdarzały się tygodnie euforyczne, ale tylko po to by później wypadały mi całe dni treningów. Cały czas wmawiałem sobie, że jeszcze mocniej popracuję. Mamy maj, a ja nadal sobie wmawiam.

   Miałem się lepiej odżywiać i zadbać o dobrą wagę. Efekt postanowień jest dość mizerny. Za każdym razem kiedy brałem się za dietę, jakiś podstępny głos w głowie kusił mnie słodyczami, wmawiając, że jest jeszcze tyle CZASU na odchudzanie. Ostatecznie średnio co tydzień deklarowałem zrzucanie kilogramów i mniej więcej w okolicach środy odkładałem postanowienie na następny poniedziałek. Wszak początek tygodnia to wspaniały moment na nowe otwarcie. Po co się tak wcześnie męczyć, skoro mam tyle CZASU. Pod koniec roku okazało się, że mam kiepskie wyniki krwi. Brakowało mi żelaza, miałem niski hematokryt i hemoglobinę – wskaźniki w naszym sporcie zasadnicze. Ponieważ CZAS mnie nie gonił, uznałem, że przez kilka miesięcy uda mi się to poprawić. No ale, żeby tak się stało, trzeba jeść wątróbkę i faszerować się tabletkami. Jeśli chodzi o wątróbkę, to jeszcze się nie zdecydowałem. A w kwestii suplementacji, to wciąż kończę 3-miesięczną porcję minerałów i witamin, którą kupiłem w lutym…2014 roku. Przynajmniej taniej wyszło. Tak samo zresztą wygląda sytuacja ze sprzętem, który mam nieskompletowany, bądź nieprzetestowany, tradycyjnie czekając ze wszystkim na ostatnią chwilę. Teraz w histerii przeszukuje strony internetowe odkrywając Amerykę, że produkt w ofercie nie zawsze równa się z produktem na stanie.

    Cholerny CZAS jakimś dziwnym trafem niesamowicie przyspieszył. I ani się spostrzegłem, a za kilka dni stanę na starcie zawodów w Olsztynie z kilkukilogramową nadwagą, słabymi wynikami krwi, niedostatkiem wyjeżdżonych kilometrów i poczuciem, że znów nie dopiąłem wszystkiego na ostatni guzik.  MKON pisał ostatnio o lękach. Ja lęków mam pod dostatkiem. Ale mój główny się nie zmienia i tyczy się CZASU rzecz jasna. Od kilkunastu dni śni mi się ciągle to samo. Wstaję rano przed zawodami, spokojnie jem śniadanie, spokojnie jadę do strefy. Tam w spokoju przygotowuję swoje stanowisko i w spokoju konwersuję z innymi zawodnikami. Przecież CZASU mam sporo. I kiedy wszyscy już stoją na starcie, nie mogę znaleźć pianki, a gdy ją znajduję, nie jestem w stanie jej założyć. Drżą mi ręce, ciało się poci, bo widzę jak sędzia odlicza czas. Finalnie biegnę z wciągniętą do połowy pianką, próbując jakoś włączyć się do rywalizacji, chociaż stawka już dawno odpłynęła. Ostatnio scena poszukiwania pianki męczyła mnie przez pół nocy, I była niesamowicie realna. W końcu mam doświadczenie – nie każdy przyjechał na główne zawody sezonu bez butów do roweru, z czego zdał sobie sprawę na godzinę przed startem. Cóż. Wtedy też wydawało mi się, że CZASU mam po dostatkiem.