Dlaczego lubię trenować zimą? Mały kontrapunkt do Kona

Wczoraj (8.10) zacząłem trening o 18.30 i po 20 minutach biegałem po ciemnym lesie klnąc, że nie mam ze sobą ani czołówki ani rękawiczek… Biorąc pod uwagę, że jeszcze tuż przez wyjściem oglądałem kolejną Łukaszową relację z „gorrrrrących” Hawajów, te szewskie słowa jakie burczałem pod nosem mają swoje uzasadnienie. Mam jednak życiową zasadę, że nie ma co się kopać z koniem i wroga (jak nie można pokonać) to trzeba się z nim zaprzyjaźnić. Podobnie jest z zimą. Ja się po prostu nauczyłem lubić trenować zimą. Oto kilka powodów:

1. Bieganie po ciemnym lesie jest super. Chyba nic tak mnie nie nastawia pozytywnie jak następująca atmosfera: ja, punktowe światło z czołówki, ciemność dookoła i las. Super ćwiczenie dla psychy. Pomijam kwestie tego, że coś może wyskoczyć zza krzaka (jak wiadomo prawdziwi trajlończycy się nie boją), ale ta ciemność – podobnie jak głębia dla nurków – jest po prostu przerażająco piękna. Ma się poczucie, że jest to prawdziwa – jak w Ironman – walka ja vs. cała ciemna strona MOCY. Inna kwestia to technika biegu. Trzeba umieć biegać po ciemnym lesie. Wiem, że są czołówki, które powodują, że czujemy się jak w galerii handlowej, ale ja mam taką zwykłą (i nie chcę zmieniać) – za 30 zł. Światła z niej tyle, co mojej formy obecnie. Ale dzięki temu mam kolejne uatrakcyjnienie treningu. Zapewniam Was, że inaczej biega się jak trzeba kontrolować to, gdzie i jak stawiamy stopę. Oczywiście CIĄGLE mówimy o treningach tlenowych.

2. Tlen – to kolejna zaleta zimy. To okres gdzie objętość a nie szybkość jest moim towarzyszem treningowym. Tak więc wiem, że na tych treningach nic nie będzie bolało. Będzie wolno, przyjemnie i miło. A że czasami będzie mokro, albo zimno – na to też mam odpowiedź. Naprawdę nie mogę się doczekać biegania w bufce. Mojej bufce MOCY mkona 😉 Mam do niej sentyment, a spotykanie na treningu ludzi, których nie znam osobiście, ale biegają w tejże jest naprawdę przemiłe… Podobnie ma się z innymi triathlonowymi gadżetami. Swego czasu biegałem w Wilanowie i z naprzeciwka biegł kolega w koszulce finiszera z jakichś zawodów 70.3. Ja z kolei biegłem w koszulce z napisem MKON.  Ja nie wiedziałem kim on jest, on nie wierzył, że to ja. Jak mi napisał potem na FB myślał, że to jakiś szczęściarz, który dostał ode mnie tę koszulkę. Fajnie jest widzieć na treningach, że jesteśmy z tego samego tri gangu ☺

3. Niedzielne kąpiele są kolejnym benefitem treningów zimowych. Kąpiący się zimą, morsowie i inni po*ebańcy, czyli ci, którzy uważają, że woda na razie jest… za ciepła żeby do niej wchodzić. Każde długie wybieganie zimą zaczynam i kończę nad jeziorem (lub w pobliżu beczki z wodą). Zaczynam, bo zostawiam tam auto (jeśli jezioro) stamtąd startuję, aby po treningu i obowiązkowej krioterapii potem szybko wskoczyć do auta, przebrać się i pojechać do domu. Jak robię trening w domu to wszyscy widzieli Red. Grassa i jego zimowe kąpiele w mojej przysaunowej beczce… tutaj z kolei trening zaczynam od wyrąbania przerębli – po treningu wystarczy już wtedy wskoczyć i jest… strasznie przez pierwszą minutę a potem już jest super.

4. Trenażer. Moja lista zaległości filmowych, które mam zamiar odrobić na trenażerze liczy dobrze ponad 30 pozycji. Czasami zastanawiam się, czy to nie jest tak, że liczę po cichu na słabą pogodę, żeby nie tyle potrenować na trenażerze, ale właśnie aby trenażer był pretekstem do obejrzenia filmu, prezentacji na TED lub… pogrania w grę… W tym właśnie roku mam plan, aby podczas tlenowego jeżdżenia położyć się wygodnie na kierownicy i spróbować pozabijać kilku faszystów podczas „call of duty” czy innej strzelanki. Nie wiem jak to będzie, ale liczę, że będzie zajmująco. Poza tym na facebookowym profilu filmy na trenażer, co rusz pojawia się jakaś nowa pro(pozycja).

Jedyną rzeczą, której mi brakuje jest rywalizacja z innymi. Udział w zawodach jest przecież kwintesencją trenowania. Ale w tym temacie też mam rozwiązanie – o tym wkrótce ☺