Gdynia pokazała, że możemy pozbyć się kompleksów – Herman

Zainspirowany dość… intensywną dyskusją, jaka toczy się dookoła tegorocznych zawodów Ironman w Gdyni, postanowiłem zabrać głos w tej sprawie.

Na co dzień nie zwykłem pisać artykułów, chyba, że Łukasz mnie wypytuje, jednak przypadek Ironmana w Gdyni sprawia, że postanowiłem zerwać z tą regułą. Można zapytać, jakie mam prawo do oceniania polskich zawodów, skoro raczej nie startuję w naszych rodzimych imprezach? Nie zrozumcie mnie źle. Uprzedzając ewentualną krytykę, tu nie chodzi o to, że uważam nasze zawody za gorsze, że jako uczestnik różnych zawodów w różnych częściach świata, na mistrzostwach świata, na Hawajach, w Vegas, na mistrzostwach Europy nie mam zamiaru „zniżać się” do rywalizacji na szczeblu lokalnym. Po prostu w życiu jest tak, że jedni lubią jogurt, a inni zsiadłe mleko – ja natomiast z zasady jestem długodystansowcem. Gdzieś z tyłu głowy siedzi przekonanie, że połówka Ironmana to taki sprint, a dla ćwiartki to już w ogóle nie warto się przebierać. To oczywiście żart, ale… z ziarnem prawdy. Tak mam i już, i jakoś z tym muszę żyć. Wracając do analogii – skoro w Polsce serwuje się raczej jogurt, to szukam zsiadłego mleka za granicą. 

Początkowo nie planowałem startu w Gdyni – było to za wcześnie po Frankfurcie i nie było dopasowane do moich planów startowych w tym sezonie. Przeważyły jednak zaproszenie od Łukasza oraz względny sentymentalne (swoją przygodę z triathlonem również zaczynałem z Herbalife, tyle, że w Suszu).  Startowałem już w wielu miejscach. Mogę zatem z czystym sumieniem stwierdzić, że jakkolwiek dobrze lub źle dane zawody by nie stały pod względem organizacyjno-logistycznym,  klimat nieodmiennie tworzą przede wszystkim kibice. Tu, w Gdyni, było naprawdę niesamowicie. Nie spotkałem się wcześniej z taką atmosferą – nie przesadzając, czułem się tu naprawdę jak w domu – dzięki zwłaszcza za doping na ostatnim podbiegu na Świętojańskiej! 

Druga, równie ważna rzecz – zawodnicy. Gdynia pokazała mi, że możemy pozbyć się jakichkolwiek kompleksów. W mistrzostwach Europy we Frankfurcie zakwalifikowałem się do mistrzostw świata na Hawajach. Tutaj w M35 byłem jedenasty – co znaczy, że wielu z Was jest już albo na granicy, albo już przekroczyła granicę formy umożliwiającej start w mistrzostwach świata. 

Last but not least – organizacja. Super trasa rowerowa, nowoczesne rozwiązania: fale, czas w pływaniu liczony od przekroczenia linii (rolling start). I co najważniejsze – wsparcie dla zawodników do samego końca, zarówno przez kibiców jak i support organizatorów. W Klagenfurcie byłem świadkiem,  jak zawodnicy z grupy wiekowej M65 walczyli o ukończenie, mogąc obserwować organizatorów zwijających trasę – mimo, że wciąż byli w limicie czasu. W Gdyni – wręcz przeciwnie. Dlatego też powtarzam – nie mamy się czego wstydzić, a i świat mógłby czasem zajrzeć do nas, żeby się czegoś nauczyć. Cieszę się, że mogłem uczestniczyć w tych zawodach, wspomnienie atmosfery będzie towarzyszyć mi jeszcze długo, dodając sił w kolejnych zmaganiach. 

Tyle moich wrażeń. Nie odbierając nikomu prawa do krytyki, pozwolę sobie tylko przypomnieć klasyka:

Krytyk i eunuch z jednej są parafii / Obaj wiedzą jak, żaden nie potrafi. 

Jeśli zatem potraficie zorganizować coś jeszcze lepiej – z przyjemnością sprawdzę, czy faktycznie się da. Jeśli nie potraficie, z samego szacunku dla organizatorów, warto czasem ugryźć się w język.