Norseman 2013 – 102

 Czołem,

        spróbuję dołączyć do grona blogowiczów AT, choć nie wiem, czy uda mi się napisać coś równie ciekawego jak już istniejące blogi – ale co tam, choćby dla podtrzymania własnej motywacji…

Zbliża się Norseman (to tylko 102 dni), czy też Norseman Extreme Triathlon. Przez pewien czas ciężko było mi w to uwierzyć, ale udało mi się znaleźć na tegorocznej liście startowej imprezy. Cudnie.

Gdy pierwszy raz usłyszałem o tych zawodach – zaraz serducho zaczęło mocniej bić, myśli szybciej krążyć wokół jednego celu – jak i kiedy to osiągnąć. Ustaliłem sobie wstępnie, że chciałbym przed 'czterdziestką’ spróbować – i proszę: jeśli wszystko się powiedzie,  uda się z rocznym zapasem.

Spróbuję może, w ramach bloga, napisać kilka słów o przygotowaniach, o nastawieniu do imprezy, a w końcu , mam nadzieję, o samym wyścigu. Może to kogoś zainteresuje, a może zbliży do zaplanowania skoku z pokładu promu w wody Hardangerfjord w nadchodzących latach.

Tegoroczna edycja odbywa się 3 sierpnia (piękna data!), na starcie, jak zwykle, 250 osób ( no, może poza ubiegłorocznym podwójnym startem). Mam na te zawody cele w wersji min i max. O słabszych wariantach, optymistycznie, nie myślę.

Maksimum – to ukończyć Norsemana na szczycie Gaustatoppen i zjeść zupkę w Gaustatoppen Turisthytte. Czyli być wśród pierwszych 160 zawodników/lub poniżej 14:30/ na ostatnim punkcie kontrolnym. Dotrzeć na szczyt i zdobyć czarną koszulkę z logo Norseman.

Minimum – choćby „na czterech’, ale ukończyć imprezę w wariancie 'drogowym’, czyli zdobyć białą koszulkę.

Zdaję sobie sprawę  własnych ograniczeń – zarówno w zakresie już osiągniętej formy jak i możliwości przygotowania do startu, stąd takie cele. Nie jestem typem szybkościowca i nie bardzo mam możliwość prowadzenia rozbudowanego regularnego programu treningowego ukierunkowanego na wzrost tempa. Raczej więc utrzymuję i staram się zwiększać swoją wytrzymałość, przede wszystkim kładę nacisk na 'bazę’, w miarę możliwości wprowadzając treningi tempowe.

Wiarę w  ukończenie tych ciekawych zawodów opieram głównie na doświadczeniach z „płaskich’ dystansów IM i mojego stanu po ich ukończeniu.

Choć Norseman to jednak zupełnie inna półka – od lodowatego pływania, przez etap kolarski zbliżony do najmocniejszych górskich etapów TdF, po maraton zakończony takim naszym 'Tatrzańskim Biegiem Pod Góre’ – nawet wysokość mety jest zbliżona do Kasprowego Wierchu :-).

Start w Norwegii to także szczyt zwiększania moich obciążeń treningowych i startowych – dalej już nie pójdę, a nie wiem, czy z różnych powodów będę mógł w przyszłych sezonach przygotowywać się do startów. Trenowanie jest jednak bardzo  absorbujące i trudne do pogodzenia z resztą życia – trenować regularnie trzy dyscypliny, sporo pracować, spędzać czas z rodziną i znajomymi, a przede wszystkim być aktywnie obecnym w życiu trójki dzieci? Dość złożony układ równań.

Mam dużą sympatię do Skandynawii  i wiele świetnych wspomnień stamtąd, choć tylko w Norwegii jeszcze nie byłem. Pierwotnie myślałem na ten rok o IronMan  Kalmar, ale skoro trafił się Norseman…  Z tym większym niepokojem czekam na start w tak cudownej scenerii.

Z drugiej strony – liczyłem na większy skład z Polski, jakoś dodawałoby to otuchy, zespoły wsparcia na trasie również mogłyby współpracować. Skoro mam być jedynym Polakiem na starcie – spróbuję się skumplować z innymi samotnikami, będzie nas 11 – może uda się jeszcze przed startem poznać kolegów z Grecji, Rumunii, Iralndii, Belgii, Portugalii, RPA, Kanady, Izraela, Włoch i Argentyny? 🙂

Na razie jednak trenuję. Dużo, mocno, ze świadomością pięknego celu i w nadziei na brak kontuzji i problemów zdrowotnych. Oby się udało. Dla utrzymania motywacji i może przybliżenia moich amatorskich przygotowań do imprezy – spróbuję , korzystając z gościnności AT, prowadzić blogowe zapiski. A więc  – start!