Trasa jak na zawodach Norseman- relacja z NY

Sobota, czwarta rano. Płynąc promem z Nowego Jorku do New Jersey – Ross Dock transition area, udało mi się porozmawiać z kilkoma osobami i uspokoić nerwy. Wiedzieliśmy, na co się porywamy. Niektórzy startowali po raz pierwszy w triathlonie, ale większość miała już ukończone zawody 70.3, niektórzy z czasem 6h.  Myślałem o Szwajcarii. Tam udało mi się przekroczyć metę HalfIronmana po 4 godzinach i 44 minutach. W Suszu nie ukończyłem. Ewidentnie za mocno popłynąłem.  Przed startem w Ironman Newy York zakładałem, że zrobię to na 50%. Cel – ukończenie…chociaż, jak każdy, obliczałem poszczególne etapy. Wizualizacja jest ważna, ale pływanie w tempie, jakie ostatecznie uzyskałem mi się nie śniło. 

Jeszcze na promie jeden z uczestników, mieszkaniec Nowego Jorku, powiedział, że pływał już w Hudson River na zawodach i prąd jest dość silny. Na tyle silny, że w życiu już pewnie nie przepłynę 3,8km w 50minut!!! Płynąłem na 60%, na samych rękach, wyszedłem „swieży” z wody. O to chodziło. Rower zacząłem spokojnie, nie licząc jedynie dwukilometrowego podjazdu prosto z transition area ku Palisades Parkway. Autostrada! Mieliśmy do dyspozycji 12 metrów szerokości na całej, 90-kilometrowej pętli. 

Momentami, na zjazdach, prędkość dochodziła do 80km/h…bez pedałowania. Niestety podjazdy to już 9-15 km/h . Po cennych radach kolegów, którzy ukończyli już ten dystans, odpuszczałem rower, starałem się regularnie odżywiać i dużo pić. Temperatura powietrza dochodziła do 28 stopni Celsjusza. Nie skupiałem się na ściganiu się z innymi. Po prawie 6h dojechałem do strefy zmian, chwyciłem „run gearbag”, przebiórka i w drogę. No właśnie! Myślałem, że „w drogę” oznacza bieg na przynajmniej 90% dystansu. Miałem założenie przebiec całość chociażby w tempie 5.45min/km. Biegam półmaraton w 1h 26 minut, więc nie powinienem mieć problemu…

Pierwszy kilometr, to marszobieg. Myślę sobie – Zaraz ruszam do ataku – po drodze, na zbiegu mijam kogoś z Pro, który idzie pod górkę…chyba będzie ciężko. Widzę dziesiątki ludzi, którzy spacerują pod górę. Tempo spado do 5.50 min/h. Chwilę później ciężko było obronić 6 min/km. Nie wierzyłem własnym oczom! Półmaraton w 2h 20 minut! Na 26-tym kilometrze podchodziłem pod ostatnie wzgórze do mostu Waszyngtona. Od tego momentu będzie płasko do mety – słyszałem zapewnienia.

Nagle przypominam sobie, że organizator informował na FB o 184 schodach na trasie. Pokonywałem je przy wejściu i zejściu z mostu, kurczowo trzymając się poręczy – nogi już się składały. Trasa jak na zawodach Norseman – pomyślałem. Po stronie Nowego Jorku niestety nie było płasko. Jakieś 10 podbiegów o różnym nachyleniu dawało się we znak. Ostatnie 3km udało mi się przetruchtać w tempie około 5.50 min/km, a ostatnie metry, niesiony falą dopingu tysięcy ludzi, dużo szybciej. Zatrzymałem się przed metą, aby uściskać żonę i „ogień” na metę. „Bartosz Michalski. You are an Ironman!” Czułem się, jakbym wygrał zawody! Euforia i ulga, że się udało. 

Trzeba stawiać sobie cele w życiu i je realizować, nie czekać, aż się zestarzejemy i będziemy mówić, że mogliśmy zrobić to, czy tamto…

Cieszę się, że determinacja, masa wyrzeczeń i miesiące treningów nie poszły na marne i dołączyłem do jeszcze wąskiego grona osób, które ukończyły dystans Ironman.