Ugotowany + …..

     Mam taki natłok myśli, że nie za bardzo  wiem jak to wszystko dobrze poskładać.  Spróbuję to opisać w miarę dokładnie i zwięźle.  Na miejsce dotarłem w sobotę. Plan był napięty ponieważ lądowanie miałem po 10 a tylko do 13 można się zarejestrować.  Później trzeba było ogarnąć rower, który dzięki Grzegorzowi,  czekał już na mnie we Frankfurcie, plus worki do T1 i T2. Sporo czasu nam zajęło aby w ogóle dojechać do T1, ze względu na pogodę tłumy Niemców ruszyły nad jezioro, odcinek 13km jechaliśmy około 1,5 godziny.  Po odstawieniu rzeczy poszliśmy trochę popływać, tak aby sprawdzić czy wybrać kąpielówki czy jednak strój startowy, wracając nawigacja nam zaszwankowała i wypłynęliśmy na wydzielonej części dla  nudystów 🙂  Wracając po rzeczy do T1 udało nam się zobaczyć jak szykują się : Kienle, van Lierde, Ryf.  Później powrót do miasta, doładowanie węgli i rozeszliśmy się do swoich hoteli. Myślałem, że szybko usnę, bo żeby zdążyć na samolot musiałem wstać o 3 nad ranem, ale nic z tego upał + lekkie zdenerwowanie robiło swoje, praktycznie nie spałem w ogóle, to było raczej drzemanie w lekkim półśnie.

    Przed czwartą czekałem już na autobus który zabierał zawodników do T1.  Tam spotkałem się z Grzegorzem oraz Jaśkiem z AT. Niestety nie udało nam się wspólnie spotkać w trójkę, jak znalazłem jednego to drugi już gdzieś zniknął 🙂  Ale mam zdjęcie z każdym z nich osobno

Pływanie: Powiedziałbym, że strach ma wielkie oczy, niby bez pianek, duża grupa ludzi, ale tragedii nie było. Wraz z Grześkiem obraliśmy metodę jak najbardziej z prawej i dużym łukiem do ostatniej bojki. Jak się później okazało mnóstwo osób wybrało taką metodę i przez to, jak zauważył Marcin, czasy na pierwszych 1500m były słabe. Tak naprawdę w moim przypadku było o 200m więcej. Drugą cześć płynęło mi się w miarę spokojnie, walka była przy bojach, ale nic nadzwyczajnego. Dobieg do T1 dość długi, ale dobrze przygotowany, ja nie musiałem się przebierać więc ścisk w namiocie mnie nie dotyczył. Ubrałem kompresję i sru na rower.

Rower: Trasa dobra, dość szybka, szczególnie po Heartbreak Hill, gdzie wraca się już do miasta, czyli ostatnie 10km, lekko z górki więc pędzi się pięknie. Na samym początku już przy wyjeździe z T1 mnóstwo osób zmieniało dętki, nie wiem chyba zbyt mocno dopompowali? Mnie też jeden z zawodników pokazywał, że coś nie tak z moją gumą, zatrzymałem się aby sprawdzić, ale oba koła bez zarzutu, okazało się że wisiała mi gumka od trzymania butów, szybko się jej pozbyłem i dalej w drogę. Nie byłbym sobą gdyby wszystko poszło luźno i spokojnie i tak na pierwszym punkcie żywieniowym o mało nie skończył się mój wyścig. Kolega jadący po mojej lewej stronie nagle sobie przypomniał, że może on też chciałby się napić i zaczął zjeżdżać więc ja w przeciągu sekundy znalazłem się w potrzasku między dwoma zawodnikami, nie chcąc na nich wjechać nacisnąłem mocno na hamulce, a to jak wiadomo kończy się źle. W moim przypadku przeleciałem przez kierownicę, dobrze, że mam doświadczenie jak upadać.  Głową walnąłem w asfalt i poobcierałem się trochę, ale na szczęście dało się kontynuować wyścig. Łyknąłem tabletki przeciwbólowe i po około 20min głowa przestała dokuczać a resztą się nie przejmowałem.  Ważne aby dobrze sprawdzić wszystkie dokręcenia przy rowerze – The Hell wytrzęsie wszystko co będzie luźne. To taki krótki odcinek przez miasteczko po bruku ale masakra! Potem jeszcze niebezpiecznie jest w samym mieście – tory tramwajowe co prawda wypełniają jakimiś wężami szczeliny, ale niejednego położyło. Mnie drugi raz położyło przy przelewaniu napoju do bidonu na kierownicy, źle zamknięty bidon oraz zmęczenie plus brak odpowiedniej koncentracji i ciach. Pogoda sprawiła, że mnóstwo osób, szczególnie na drugim kółku, leżało na poboczu w cieniu i czekało na pomoc. Wcale się nie dziwię, gorący wiatr głównie boczny powodował, że trzeba było mocno naciskać na pedały, albo jechać na mniejszym przełożeniu co odbijało się na średniej. Fajne było to że mnóstwo osób kibicowało, nawet gdzieś w szczerym polu, ale najbardziej w małych miasteczkach przez które się przejeżdżało no i Heartbreak Hill, podjazd i tłum na wyciągnięcie ręki, póki co widziałem to tylko w TV podczas TdF lub innych górskich odcinków wyścigów, ja miałem to szczęście, że doping był podwójny bo wraz ze mną jechał ten odcinek Kienle.

Kończąc rower warto dojechać na 1 pedale z nogami wyjętymi z butów bo rower wręcz rzuca się 'łapaczowi’ z obsługi. Byłbym zapomniał – sędziowie są skrupulatni i bezlitośni – penalty boxy nie świeciły pustkami.

Bieg: hm, tutaj lepiej byłoby napisać powolne człapanie do mety. Żar z nieba plus „wiszące’ powietrze robiło swoje. Organizatorzy spisali się wzorowo, punkty dobrze zaopatrzone: woda, lód, prysznic, gąbki, sól, Iso, Red bull, cola, słone przekąski, ciasta, owoce, no nie było się do czego przyczepić. Za każdym razem korzystałem na maksa: lód w gacie, na głowę, pod koszulkę, + gąbki na kark, picie a i tak się ugotowałem. O ile pierwsze kółko jeszcze jakoś biegłem, tak później było już tylko gorzej, dodatkowo, źle wyczyściłem stopy w T2, a że biegłem bez skarpetek to można było się spodziewać katastrofy. Po drugim kółku usiadłem na moment, żeby sprawdzić co i jak, małe kamyczki zrobiły swoje odciski mam do dzisiaj. Żeby walczyć z bólem i go zagłuszyć wprowadziłem metodę Gallowaya 200m szedłem 300 biegłem, nie mniej jednak gdy zdałem sobie sprawę, że nie osiągnę założonego wyniku poddałem się, tzn. ostatnie 13km po prostu szedłem.  Wiele osób musiało robić tak jak ja ponieważ strata między rowerem a biegiem w generalce to tylko 100 miejsc, a w AG 3. Mnóstwo osób leżało w namiotach medyczny, mało powiedzieć, ale na zgłoszonych 3064 osoby zawody ukończyło 2006! Dokładne dane poniżej

    Entry Count     Swim Count     Bike Count     Run Count    Swim DNS/DNF    Bike DNF   Run DNF   Overall DNS/DNF

          3064                2552                 2405              2006              16.7%                    5.8%         16.6%                34.5%

     Przynajmniej teraz już wiem, jak czują się uczestnicy IM na Hawajach. Czytając ich opisy oraz oglądając relację śmiem twierdzić, że we Frankfurcie było podobnie: pływanie bez pianek,  dość silny, ciepły wiatr odczuwalny na rowerze no, bieg gdzie trasa była w ok. 75% nasłoneczniona  i upał podczas całych zawodów.

Niby ukończyłem kolejnego IM, powinienem się cieszyć tym bardziej, że warunki były katastrofalne, ale znów czuję pewien nie dosyt. To nie jest to czego oczekiwałem, wciąż jest sporo do poprawy, ciągle się uczę tego dystansu, ale Grzegorz dobrze powiedział, to nie są zwody do których łatwo się przygotować. Tutaj, żeby mieć wyniki trzeba albo być dobrze predysponowanym albo mieć dużo czasu na treningi, a najlepiej jedno i drugie.

Chyba wiem gdzie popełniłem błędy: żywienie na rowerze, T2 zbyt szybko i nie dokładnie,  żywienie bieg: praktycznie po za jednym żelem, kawałkiem ciasta + parę paluszków i precli, nie liczę owoców bo z nich głownie i tak tylko sok wypiłem, ale przy tym upale nie byłem wstanie tego w siebie wmusić. Nawet po zawodach zjadłem tylko dwie frankfurterki i tyle. Organizm tak się przegrzał, że ponownie spać nie mogłem. Aby zmrużyć choć na chwilę oczy miałem cały czas zimną wodę w wannie i co dwie godziny wchodziłem do niej aby schłodzić. Nie ma co biadolić tylko wyciągnąć wnioski na przyszłość tym bardziej, że już za 7 tygodni ponownie stanę na stracie kolejnego IM….

Swoją drogą koszulka finishera robi swoje, sporo osób zaczepiało mnie na ulicy lub lotnisku pytając się jak dałem radę w takich warunkach i jak się dziś czuję? W samolocie stewardesa była aż tak miła, że po usłyszeniu krótkiej relacji i stwierdzeniu, że nie miałem czasu na świętowanie, dała mi dodatkową kanapkę i małe wino. Cóż magia IM działa 🙂

Tak wygląda 

PS.

Swoją drogą wpis ten jest również moim małym świętem z innego powodu, ponieważ jest on 50 na stronie Akademii Traiathlonu.