Przywitanie wiosny…

    Jak co roku, końcem marca, witałem wiosnę na biegowo. Już 13 razy w Krakowie organizowany był Półmaraton Marzanny. Impreza z roku na rok przyciąga coraz większe rzesze biegaczy, kiedyś biegało się wokół Błoni, pętla ok. 3300[m], teraz impreza przeniosła się na „miasto’. Trasa ciekawa, biega się po centrum: Wawel, Rynek, planty, więc jest co zwiedzać, aczkolwiek technicznie dość trudna, ostre, wąskie zakręty, trochę podbiegów, kostka brukowa itp. Pogoda jak dla mnie idealna, 4-5 stopni, bez deszczu, może ciut za mocny wiatr, szczególnie przy Wiśle oraz powrocie na Błonia, ale nie ma co narzekać.

    Start o godzinie 11, ustawiłem się tuż za balonikiem na 1:29. Założenie miałem żeby złamać 1:35, niestety takiego pacemakera nie było, więc nastawiony byłem samotną walkę. Założenie było proste, próbować utrzymać 4:20 jak najdłużej się da. Z treningów wynikało, że powinienem dać radę, no ale nigdy nic nie wiadomo, tym bardziej, że w ostatnim tygodniu, nawet na spokojnym biegu tętno było dość wysokie. Oznaczało to tylko tyle: potrzebuję chwilki odpoczynku, tylko czy nie jest na to za późno?

Jakby tego było  mało teściu poprosił mnie abym w sobotę pomógł mu na działce, tzw. Propozycja nie do odrzucenia 😉 Z drugiej strony niezły rozruch na świeżym powietrzu, posadziłem 12 drzew i kilka krzewów, niby nie dużo, ale plecki trochę bolały 🙂  Na rozluźnienie wieczorem poleżałem 20 minut w zimnej wodzie, ale wróćmy do zawodów.

Dwa pierwsze kilometry co do sekundy według planu, później tempo następnych 3km skoczyło do ok. 4:13/km, zacząłem się zastanawiać kiedy to się na mnie odbije. Dogoniłem kolegę, który wypruł z grupą na 1:29, trochę osłabł więc przez chwilkę biegliśmy razem, tak się zagadaliśmy, że nim się obejrzałem był już 9km, a tempo cały czas w okolicach 4:13. Po kolejnym kilometrze zrobiłem szybką analizę, czułem się  w miarę w porządku,  połowa dystansu za mną, no cóż trzeba zaryzykować, pomyślałem sobie. Postanowiłem postawić wszystko na jedną kartę, jest szansa złamania 1:30 trzeba tylko resztę dystansu biec poniżej 4:10/km. Jak się nie uda, to czułem, że w najgorszym razie nie powinienem zwolnić bardziej niż  do 4:25 więc założone 1:35 powinno pęknąć. Nie mniej jednak w głowie miałem już tylko wizję nowego super wyniku i z tą myślą biegłem przez resztę dystansu. Kolejne 5km zaskoczyło mnie nie bywale, każdy kilometr poniżej 4:10, zacząłem się zastanawiać kiedy braknie paliwa lub uda odmówią posłuszeństwa. Co ciekawe zaczęło mi się robić gorąco, pomimo takiego stroju

Jak na punktach odżywczych zacząłem się polewać wodą, wszyscy zaczęli się na mnie krzywo patrzyć 😉

4km przed metą sukcesywnie zbliżałem się do grupy na 1:29, gdzie tylko się dało chowałem się za osobami aby samotnie nie walczyć z wiatrem. Wbiegając na Błonia, byłem już pewny, że wynik będzie super, kolejny cel będzie zaliczony, nie sądziłem, że stanie się to w tym roku, ale cóż  trzeba brać jak życie daje.  Już myślałem, że tym razem w miarę spokojnie wbiegnę na metę, bez zbędnej spinki, no ale jak to u mnie włączył się gen rywalizacji. Tuż przede mną zobaczyłem innego triathlonistę, którego widuję na basenie, taki typ z gatunku ja trenuję tri więc patrzcie, podziwiajcie i uciekajcie z drogi (toru) bo ja mam trening 😉 Na starcie ustawił się prawie w pierwszej linii, więc myślałem, że będzie atakował miejsce na podium, a tu proszę dwa kilometry przed metą i jest w moim zasięgu, takiej okazji nie mogłem sobie odpuścić. Na ostatniej prostej, nieco ponad kilometr do mety zrównaliśmy się, już tutaj chciałem mocniej przycisnąć ale uderzenie wiatru było tak duże, że wstrzymałem się z tym jeszcze trochę. Kolega mnie rozpoznał, bo trochę przyspieszył, ale nie zostawałem z tyłu, czekałem na odpowiedni moment do ataku. Jakieś 500 metrów załączyłem „turbo’ i było po sprawie, finiszowałem w tempie 3:25, jakiś wielki sprint to nie jest, ale wystarczyło by wygrać małą rywalizację na koniec oraz złamać 1:29, oficjalny czas 1:28:55 – jest nowa życiówka, poprawiona od zeszłego roku o prawie 9 minut.

     Podsumowując wynik o wiele lepszy niż się można było spodziewać, analizując treningi dawałbym sobie nie więcej niż 30% szans na złamanie 1:30, a tu proszę taka niespodzianka. Można powiedzieć, wszystko zagrało, to był „dzień konia’  plus odpowiednia pogoda, wszystkim życzę tylko takich startów w nadchodzącym sezonie tri.