Na pustyni Nevada w Stanach Zjednoczonych w latach 1942 – 1947 przeprowadzono badania na temat stanu nawodnienia organizmu w warunkach wysokiej temperatury powietrza. Stwierdzono wówczas, że uczestnicy eksperymentu nie byli w stanie kontynuować „spaceru“ przez pustynie w przypadku utraty >7% wagi ciała. Głównym powodem była hypotensja (spadek ciśnienia tętniczego), na skutek odwodnienia organizmu. Uzupełnienie płynów spowodowało całkowitą regenerację w ciągu 6 – 12 godzin.
Za wstęp do tego artykułu niech posłużą dwa cytaty :
1. „The greatest threat to health and well – being during prolonged exercise, especially when performed in the heat is dehydratation!„
“Największym zagrożeniem dla zdrowia i dobrej kondycji psychofizycznej podczas zawodów, szczególnie kiedy panuje upał, jest odwodnienie!”
2. “If strenuous exercise is undertaken by hypohydrated subjects, the medical consequences can by devastating“ (3)
“Jeżeli osoba odwodniona kontynuuje intensywny wysiłek fizyczny, może to prowadzić do wyniszczenia organizmu”
Głównym wnioskiem płynącym z eksperymentu był fakt, że ubytek masy ciała <7% nie stanowi zagrożenia życia, a po uzupełnieniu płynów ustrojowych, następuje całkowita regeneracja organizmu. Ubytek masy ciała poniżej 2% jest bezobjawowy, zaś ubytek na poziomie 10 – 20 % powoduje stopniowe narastanie objawów klinicznych odwodnienia i może stanowić zagrożenie życia(2).
W 2004 r badacze z Republiki Południowej Afryki postanowili dokładniej przyjrzeć się wyżej opisanym zagadnieniom badając uczestników 2 zawodów Ironman Gordons Bay w RPA. Ostatecznie wszyscy uczestnicy zostali podzieleni na 3 grupy. Pierwszą stanowili triathloniści z ubytkiem wagi ciała powyżej 5%, drugą 3,5-4,5%, a trzecią atleci z ubytkiem wagi poniżej 3 %. Uczestnicy zostali zważeni przed rozpoczęciem zawodów oraz na mecie. Zarówno na starcie jak i na mecie zmierzono ciśnienie tętnicze, temperaturę głęboką, mierzoną w odbytnicy. Zebrano informacje dotyczące ewentualnych komplikacji i hospitalizacji.
Najważniejsze wnioski płynące z pracy
Zaobserwowano, że największy ubytek masy ciała, wynosił średnio 6 % , (od 5 – 10,7%). Spadek masy ciała pozostaje w zależności odwrotnie proporcjonalnej w stosunku do czasu zakończonego wyścigu. Im krótszy czas osiągany na mecie, tym większy stopień utraty masy ciała. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic między poszczególnymi grupami w temperaturze głębokiej ciała po wyścigu, osiąganych wartościach ciśnienia skurczowego i rozkurczowego krwi, konieczności hospitalizacji. Sportowcy we wszystkich grupach mieli na mecie wyraźnie mniejszą wartość skurczowego ciśnienia krwi. Jednak istotnych różnic między grupami nie stwierdzono. Stanowi to potwierdzenie faktu, że nawet przy znacznym ubytku masy ciała nie dochodzi do zaburzeń funkcji układu sercowo naczyniowego. W badaniu zaobserwowano, że spadek 1% wagi ciała podwyższa temperaturę głęboką o 0,1-0,4C. Co ciekawe, najwyższą zanotowaną temperaturę po wyścigu 39,9 stwierdzono u sportowca z grupy 3 ze spadkiem masy <2%.
Badania naukowe, które ukazały się przed wspomnianym artykułem sugerowały, że spadek wagi >7% powoduje wystąpienie objawów odwodnienia oraz brak możliwości kontynuowania wysiłku. Tymczasem wszyscy sportowcy, których ubytek przekroczył wspomniane 7% kontynuowali wyścig oraz ukończyli go.
Ku przestrodze, poniżej wyliczam najważniejsze objawy odwodnienia:
-
uczucie osłabienia
-
zawroty głowy
-
omdlenie
-
zaburzenia widzenia
-
nudności
-
czasami wymioty
-
tachykardia
-
przyspieszony oddech
-
zmniejszona ilość oddawanego moczu aż do pojawienia się bezmoczu
-
skurcze i bóle mięśni
-
suche i popękane usta
-
utrata elastyczności skóry (skóra uszczypnięta i puszczona wyrównuje się bardzo powoli)
-
utrata siły
-
wycieńczenie
-
zapadnięte oczy
-
zaparcia
Ja około 4 na trasie 500-600 km, ale nie zawsze.
Fajny artykuł dzięki :). Ja tak tracę około 1kg na trasie 200-400km