Krzysztof Augustyniak najszybszym zawodnikiem triathlonu Ocean Lava Montenegro

Przeczytaj w 6 minut

22 maja 2019

Krzysztof Augustyniak meta — fot. Ocean Lava

Krzysztof Augustyniak jak pierwszy przekroczył linię mety Ocean Lava Montenegro 2019. Impreza odbyła się w Czarnogórze, w miejscowości Kotor. Zawody były rozgrywane tylko w kategoriach wiekowych, bez udziału kategorii PRO. Trasa tego triathlonu uważana jest za jedną z najpiękniejszych na świecie. Były to również jedne z najliczniej obsadzonych zagranicznych zawodów triathlonowych z udziałem Polaków. Jednak organizator nie podał w wynikach narodowości. Dodatkowo przy dłuższych nazwiskach zostały one pominięte. W związku z tym nie podajemy wyników naszych reprezentantów. Przy sprawdzaniu rezultatów należy wziąć pod uwagę iż pływanie było skrócone ze względu na niską temperaturę wody.

Komentarz postartowy Krzysztofa Augustyniaka:

“Sam wyjazd na te zawody był dla mnie nowym doświadczeniem. Jak i zupełnie nowym kierunkiem na mapie Świata, gdzie postanowiłem wystartować. Dziś z pełną świadomością wiem, że to był słuszny wybór imprezy, na której postanowiłem się ścigać.

Ludzie w Kotorze i okolicy przemili, a sama miejscowość jedna z piękniejszych w jakiej byłem z racji swojego malowniczego położenia. Poleciałem tam się ścigać i to był mój główny cel. Dzień przed startem pogoda wymarzona, słońce aż miło, ale pogoda na niedzielę już nie zapowiadała się tak kolorowo. Ok godz. 11:00 deszcz i wiatr. Jedyna pocieszająca w tym wszystkim informacja to taka, że start jest o 7:15 rano i z tego co zapowiadali akurat załamanie pogody powinno pozwolić ukończyć zawody w dobrych warunkach. Rano przed startem dowiedzieliśmy się, że dystans pływacki został skrócony z racji bezpieczeństwa, ponieważ była zbyt niska temperatura wody, która wynosiła od 12-13 stopni. Było naprawdę zimno na tyle zimno, że po 100 m miało się ochotę wyjść z wody. Dłonie i stopy, a najbardziej twarz, aż bolała z zimna. Uważam, że była to słuszna decyzja organizatora, który miał na względzie osoby słabiej pływające co za tym idzie dużo więcej czasu spędziłyby w wodzie niż np. ja. 7:15 start!

Pływanie

Do pierwszej bojki walka o pozycję, po 200 m byłem na 7 może 8 pozycji. Ostatecznie z wody wyszedłem na drugiej pozycji tracąc ok. 15 m do prowadzącego, a tuż za mną 3 innych zawodników. Wyjście z wody i dobieg do strefy zmian miał ok 400-500 m. W strefie grupa ok 5 os., szybkie przebieranie, ale nie ustrzegłem się błędu – do roweru dobiegłem z workiem, w którym miałem piankę, a powinienem ją odwiesić na stojaku przy swoim nr. No cóż za błędy się płaci w tej sytuacji stratą ok 20’’. Wsiadłem na rower i pytam się znajomych, który jestem, ale przez kask czasowy i ogólny doping kibiców nic nie słyszałem. Wyruszyłem na trasę jadąc samotnie nie mając wiedzy ilu zawodników jest przede mną. Trasa rowerowa z pewnością na 110% najpiękniejsza na jakiej miałem okazję się ścigać. Wiodła wzdłuż samego wybrzeża zatoki kotorskiej z jednej strony woda, a z drugiej góry, na trasie kilka podjazdów po ok 7%, a suma przewyższeń na dystansie 91km wyniosła 500m. Nie dużo, ale to wszystko zależy od prędkości. Pierwszy nawrót mieliśmy po 27km, drugi po 45 km ,a ostatni na 63 km i później już prosta do strefy zmian. Jadąc pierwszy odcinek nie miałem pojęcia, który jestem. Dopiero przed moim pierwszym nawrotem zobaczyłem zawodnika, który prowadził, kiedy się z nim mijałem. Dojechałem do nawrotu i już wiedziałem, że jestem na 2 m-cu. Po nawrocie minąłem się z 6 osobową grupą zawodników, którzy gonili mnie i pierwszego. Teraz już każdy z nas miał przegląd sytuacji na jakim miejscu jest i z jaką stratą lub przewagą.

Rower

Na rowerze miało nie padać, ale pogoda popsuła się szybciej niż tego się spodziewaliśmy. Zjazdy po 69 km/h przy mokrym asfalcie nie należą do najbezpieczniejszych, ale cóż wyścig to wyścig. Każdy mój kilometr w podobniej mocnej intensywności co sprawiało, że na 43 km dojechałem do prowadzącego i bez większego problemu minąłem go. Kilka razy spoglądnąłem za siebie czy podjął walkę aby utrzymać moje tempo, ale z każdym metrem ja zwiększyłem odstęp między nami. To mnie oczywiście ucieszyło, bo wysunąłem się na prowadzenie, a to dodaje dużo energii, w głowie myśli – aby teraz tego tylko nie popsuć. Do strefy zmian dojechałem na wypracowanej podczas roweru pierwszej pozycji i na bieg wyruszyłem z ok 3’ przewagą nad grupą 7-osobową, która mnie goniła.

Bieg

Pierwsze km na biegu to dobre samopoczucie i lekkość w nogach. Po pierwszych 5 km i nawrocie kontrola czasu ile minie, aż minę się z zawodnikami, którzy są za mną 2’45’’ . Było dobrze tylko aby tempo 3’50’’/km utrzymać do końca, a będzie lepiej niż dobrze. Kolejny nawrót po 10 km moja przewaga to 2’40’’. W głowie już obliczałem ile szybciej albo ile ja wolniej muszę pobiec, aby losy tego wyścigu musiały się zmienić. Z matematyki wynikało, że zwycięstwo mam już zapewnione, ale przede mną jeszcze 11km i wszystko może się wydarzyć. Choć przewagę miałem dużą, nie miałem zamiaru zwalniać z narzuconego sobie tempa biegu. 3’47-53’’ i tak przez 21 km równo i stabilnie. Na 16 km gdzie mijałem się z drugim zawodnikiem już na mln procent wiedziałem, że nikt mi tego zwycięstwa nie wydrze. Zawodnik z Czech już też był pogodzony z faktem, że ukończy go na 2 m-cu. W chwili jak mijałem pokazał mi gest kciuka i powiedział, że wykonałem dobrą robotę. Ostatnie metry przed metą to chwila dla mnie i moich bliskich, którzy byli ze mną tego dnia w Czarnogórze, i których nie zawiodłem. To właśnie te chwile dla, których trenują, tego stanu i tego co czuję wbiegając na 1 m-cu nie kupi się – to trzeba przeżyć. Ja to lubię, lubię ten smak zwycięstwa. Chciałbym podziękować rodzinie i znajomym, którzy byli ze mną tam na miejscu, ale też tym, którzy trzymali kciuki w Polsce. Oczywiście sponsorom i partnerom, którzy we mnie jeszcze wierzą pomimo mojej 27 letniej kariery sportowej, że jeszcze mogę się ścigać na wysokim poziomie.”