Trizofrenia, czyli prawdziwy przyjaciel – część druga

Gdy mój ukochany miał pierwszy raz u mnie zostać na noc, wymamrotał, czy mam cos przeciwko temu, że będzie u mnie nocował z Bianchi. Who the F**** is Bianchi?!!! – pomyślałam sobie. Przecież wyraźnie mówił, ze nie ma w jego życiu innej kobiety! A jednak.
Okazało się, ze Bianchi, to prawdziwa piękność! Istna szprycha ; -) Szczuplutka, ani grama za wiele – waży może 10 kilo, no i jak się błyszczy! Zna swoja cenę. Ileż par butów można by za nią kupić! Wytłumaczono mi, ze jest bardzo delikatna, wiec ma większy kufer do transportu niż ja na moje ciuchy gdy wybieram się na długie wakacje. No i oczywiście trzeba już być dwie godziny wcześniej na lotnisku, bo taka dama to musi zrobić check-in z wyprzedzeniem. Wszyscy się na lotnisku oglądają- niestety nie za mną. Są bardzo ciekawi, co takiego tajemniczego skrywa taki ogromny kufer.

Naprawdę zazdrosna jestem o jej wspólne godziny z MOIM mężem! I na dodatek mój ukochany wraca z błyskiem w oczach cały pochłonięty, opowiadając o ich wspólnym wypadzie po szosach prowadzących wśród lasów i gór. Tylko ona i on. Jak to on się kładzie na jej ramę, by mieć mniejszy opływ powietrza, wsłuchując się w regularny szum wiatru pomiędzy jej szprychami. Totalna wolność – przed nimi 90 km podjazdów, dolin i ostrych zakrętów. Istny flow! Człowiek i maszyna w symbiozie.

Bianchi jest cierpliwa. Nie sprzecza się o drogę, zawsze pojedzie tam, gdzie jej właściciel chce. Jest przyjazna dla środowiska, nie spala żadnego paliwa – tylko kalorie. Czasami tak wykończy swojego triathlonistę, że ten musi zatrzymać się na stacji benzynowej na małą przekąskę, zjadając 4 (!) donuty na raz! Ale nawet i takie cacko miewa swoje złe dni. Wtedy chętnie pęka jej łańcuch lub miewa przebitą dętkę. W takich chwilach – w prawdziwej biedzie, tyko żonka może pomóc. Ileż to już razy wyjeżdżałam po mojego ukochanego, bo gdzieś w górach zabłądził i zasłabł, bo łańcuch pękł, bo już robiło się niebezpiecznie ciemno, a on nadal był gdzieś na drodze szybkiego ruchu. No i kto jest tu cierpliwy?

A i tak potem jej się dostają „pieszczoty”. No, bo przecież po takim wypadzie, trzeba koła wyczyścić, no i trochę naoleić. Czynność ta robiona jest z największą dokładnością, skoncentrowaniem i starannością. Oj „żeby tak sprzątał u nas w domu, jak o nią dba” myślę sobie. Ale Bianchi jest u nas w najlepszym towarzystwie. Jej kumple (i mojego męża też), to Trekki i Scotti. Mój ukochany umawia się na przemian z nimi i w ich towarzystwie nigdy się nie nudzi.

Już nawet nie próbuje konkurować z nimi. To inny świat, ale można iść na kompromis. Zatem aby móc również uczestniczyć w tych wypadach na łono natury, w weekendy pakuje piknik (duuuuzo kanapek!) i wsiadam w auto. Z mężem i jego towarzyszem na dwóch kołach spotykamy się trzy lub cztery godziny później na plaży (lub pięć, gdy znowu gdzieś pogubił drogę).

Jest cudownie i prawie mu zazdroszczę, bo on się dotlenił, znowu ma ten błysk w oku, opowiada mi o fantastycznych widokach, a ja przesiedziałam ten czas stojąc w korku i denerwując się na kierowcę przede mną. „A może by się tak jakiś rower też znalazł dla mnie?”- pytam męża nieśmiało.