Do mojego debiutanckiego startu pozostało już mniej niż 30 dni. Do tej pory była to dosyć odległa perspektywa, ale teraz robi się już poważnie, a 12 czerwca jest niebezpiecznie blisko. Już powoli czuje lekkie zdenerwowanie, ale zarazem ekscytacje przed tym 'pierwszym razem’. Na dodatek debiutuje na dystansie olimpijskim, gdzie pływanie ma dosyć duże znaczenie, ze względu na stosunkowo duży dystans porównując do pozostałych dyscyplin. Jak już wspominałem w moich wcześniejszych wpisach, pływanie nie jest moją najsilniejszą stroną, a właściwie to nauczyłem się pływać dopiero pod koniec listopada 2015. Z drugiej strony nikt nie obiecywał, że triathlon będzie łatwy i przyjemny.
Tak na prawdę z pływaniem jest już lepiej, moim celem na cały ten sezon było zejście poniżej 22 minut na 1000 metrów, jestem tuż przed rozpoczęciem sezonu, a udało mi się na Warszawiance pokonać ten dystans w ciągu 26 minut, więc jestem dobrej myśli. Szczerze mówiąc rozpoczynając pływanie w listopadzie nigdy bym nie przypuszczał, że moje cele pływackie będę określał czasem a nie dystansem do pokonania bez odpoczynku:) . Dodatkowo na początku maja zaopatrzyłem się w najlepszego przyjaciela, słabych pływaków czyli piankę.
Przed zakupem w ramach testów na Warszawiance dopasowałem dla siebie model Huub Aerious 3:5. Podobno jest to model, który pomaga słabym pływakom takim jak ja. Przepłynąłem w tej piance ponad 1000 metrów i przyznaje, że jestem absolutnie zachwycony pływaniem w piance. To nie jest tylko kwestia komfortu termicznego, pianka koryguje całą masę błędów i poprawia naszą pozycje w wodzie. Jeżeli bez pianki przepływam 400 metrów w 10 minut, a w piance ten sam dystans w 8 minut to jest coś na rzeczy 🙂 . Oczywiście zdaje sobie w pełni sprawę z tego, że trzeba doskonalić technikę i cały czas pracować na basenie, mimo wszystko dla mnie pływanie w piance to zupełnie inny poziom wygody i pewności siebie. Teraz już jestem dużo spokojniejszy o to, że się nie utopię (tutaj też pianka bardzo pomaga), oraz mam szanse wyjść z wody pokonując 1500 metrów i być w stanie kontynuować zawody 🙂 .
W kwestii roweru też już jest lepiej, a tak naprawdę to nareszcie można powiedzieć, że już jakoś jest, biorąc pod uwagę, że to mój pierwszy sezon na rowerze szosowym. Całą zimę kręciłem tylko pod dachem, potem pierwsze treningi to przede wszystkim jazda na kole, ale dopiero kiedy spróbowałem przejechać sam ponad 50 km zrozumiałem jak mało potrafię i jaka długa droga przede mną.
Tak jak ostrzegali mnie bardziej doświadczeni koledzy, ani jazda na kole, ani tym bardziej kręcenie pod dachem nie oddaje poziomu trudności jazdy na czas bez draftingu. Samemu utrzymanie średniej ponad 30 km/h wymaga już trochę wysiłku, podczas gdy taka sama jazda w grupie to praktycznie żaden problem. Jazda w grupie nawet ponad 80 km to cały czas przyjemny trening, ale ten sam dystans samemu już do przyjemności nie należy (pomijam przyjemny aspekt krajoznawczy). Dzięki tym doświadczeniom już wiem, że jeszcze mnóstwo pracy przede mną, a debiutancki sezon będzie raczej zdobywaniem doświadczenia niż walką o wyniki. Dopiero teraz czytając o wynikach tutaj na AT, zrozumiałem gdzie jestem i co mnie czeka.
Na szczęście z bieganiem jest dobrze i po zimowych miesiącach udało mi się utrzymać formę z debiutanckiego maratonu we wrześniu zeszłego roku.
Cały czas jestem w stanie przebiec 10 km, poniżej 45 minut, a długie wybiegania powyżej 25 km nie stanowią dużego problemu. Generalnie jestem dobrej myśli na Berlin we wrześniu.
Już za niecałe 30 dni okaże się jak to wszystko układa się w jedną całość. Jeszcze nie mam opanowanej czwartej konkurencji, czyli strefy zmian, a podobno tutaj też można wiele zyskać, lub stracić. Nie wiem czy przypadkiem to nie jest najbardziej techniczna konkurencja. Jestem podekscytowany prawie jak przed maturą 🙂 i mam nadzieję ukończyć pierwsze zawody z godnością 🙂 . Jedno jest pewne – już w pierwszym starcie padnie życiówka 🙂
Ja mam malutkie doswiadczenie w Triathlonie ale poniewaz moj pierwszy start na dystansie olimpijskim byl niedawno pamietam i zgadzam sie z przedmowcami- kilka prob na wodach otwartych nawet na dystansie o polowe mniejszym moze dac naprawde duzo. Pamietam jak 3 tygodnie przed zawodami wskoczylem do jeziora i mimo miesiecy na basenie po kilkuset metrach stwierdzilem ze gdzies mam ten triathlon i nigdzie nie startuje :). Zwolnilem, poodychalem i bylo juz duzo lepiej, po dwoch kolejnych probach mialem juz swoje tempo i to niesamowicie pomoglo na zawodach. Powodzenia oczywiscie.
Tak jak pisali przedmówcy, oby nie zapalić się na początku:) Choć ja ze swojego pierwszego startu w tri pamiętam, że o zapalaniu się nie było mowy, gdyż byłam tak przerażona pływaniem, że tylko walczyłam o przeżycie i dopłynięcie do brzegu:) Powodzenia!
Andrzej, ogień!
@Marcin & Arek – właśnie tego się boje najbardziej, żeby nie dać się ponieść na początku pływania. Chociaż z tego co czytałem zawsze można się obrócić na plecy i złapać oddech, więc w razie czego takiej strategii będę się trzymał. @Jakub – zgadzam się w 100% PB na pewno będzie 🙂
Jednak co ekspert, to ekspert! Marcina trzeba słuchać. Osobiście też Go słucham, chociaż czasami przygryzałem język… :-))) Andrzeju, dasz radę! Tylko nie podpalaj się na początku. Wspomniane strefy możesz sam przećwiczyć, zdejmowanie pianki przede wszystkim…
Marcin ma rację, jakbyś nie skończył będzie PB. Na bicie rekordów przyjdzie pora, zbieraj doświadczenie to na pewno zaprocentuje. Powodzenia
Andrzeju, pamiętaj, stając na starcie nie miej jako celu wyniku końcowego, bedzie taki na jaki Cie bedzie tego dnia stać, skup sie na etapach, strefą zmian zupełnie sie nie przejmuj, masz ukończyć te zawody i mieć z tego satysfakcję. Kilka m-czapy temu nie potrafiłeś pływać a za chwile ukończysz zawody tri. Bardzo uważaj na etapie pływackim, nie daj sie ponieść tłumowi, 1500 m bez odpoczynku w wodach otwartych to nie 1500 na basenie, ugotujesz sie na początku to po Tobie. Wyczucie tempa w wodzie na zawodach jest trudne, musisz zacząć bardzo wolno wg własnej oceny. Powodzenia:)