Woda, woda, woda!

Życie powstało we wodzie. I przez ładnych parę miliardów lat we wodzie się rozwijało, kwitło, ewoluowało w coraz to bardziej złożone formy. Kiedy w pobliżu Zachełmia, w okolicach Kielc, pierwsze czworonogi (Tetrapoda) postanowiły opuścić przyjazne środowisko wodne i wyjść na ląd nie mogły wiedzieć, że za jakieś… 395 milionów lat ich odległy potomek wymyśli sobie, żeby wziąć udział w zawodach triathlonowych. Gdyby wiedziały, być może zostałyby we wodzie jeszcze co najmniej parę milionów lat, żeby dokładniej utrwalić w materiale genetycznym rybią część swojej natury. Stało się jednak inaczej i najwyraźniej w dziedzictwie, które ja, jako ów nieszczęsny, odległy potomek tetrapodów otrzymałem po przodkach, tych kilku milionów lat spędzonych już na lądzie, zamiast we wodzie, brakuje i stąd wyraźnie odczuwalny deficyt cech rybich. No bo w triathlonie trzeba pływać! A środowisko wodne najwyraźniej nie jest dla mnie naturalne… Choć nie zawsze tak było. Pamiętam… no nie – nie pamiętam – ale 43 lata temu przez 9 miesięcy żyłem w środowisku wodnym i najwyraźniej musiało mi się to podobać, bo po wyjściu „na ląd’ strasznie ryczałem. Teraz za to podobne uczucia wywołuje we mnie powrót do wody. Próbuję szukać w swoich genach rybiej zwinności odległych przodków, ale z mizernym skutkiem. Oni za to pewnie nie mogliby się nadziwić skąd pomysł włażenia z powrotem do wody, skoro tak się natrudzili, żeby ją opuścić. Drodzy, świętokrzyscy antenaci – trzeba było jeszcze te parę milionów lat pozostać we wodzie – może teraz miałbym skrzela, a to naprawdę wiele by ułatwiło! No tak, pływanie to najsłabsza z moich triathlonowych, trzech słabych stron. W gruncie rzeczy, sądziłem, że ja całkiem nieźle pływam. W odróżnieniu od wielu moich znajomych, przemieszczających się we wodzie co najwyżej kilkanaście metrów „dyrektorską’ żabką, ja pływałem znacznie dłuższe dystanse i to porządnym, krytym „klasykiem’. Ale w triathlonie pływa się, trochę szybciej, kraulem. W sumie spoko – kraulem też „umiem’ pływać. Tak mi się przynajmniej wydawało. Niestety, pierwsze treningi na basenie pokazały, że cudzysłów jest jak najbardziej uzasadniony. 25 m i… przytyka mnie. Od tego czasu sytuacja trochę się poprawiła, przepłynę kraulem 50, 100, a nawet 150 (!) m, ale potem muszę zrobić przerwę. A to za mało, za słabo. Im więcej czytam i analizuję, tym więcej mam wątpliwości i tym bardziej brakuje mi tych „rybich’ genów (a najlepiej skrzeli). W zasadzie wszystko byłoby w porządku, gdyby nie grawitacja.  Ona niestety powoduje, że tonę. Toną mi nogi, walę rękami, ręce się męczą, chcę nabrać więcej powietrza, ale nie mogę i… wpadam w panikę, boję się że całkiem utonę! Tu jest chyba jakiś problem z gęstością. Wiem! Woda jest za rzadka! Zaraz, zaraz… ale gdyby była gęstsza, opór byłby jeszcze większy i tym trudniej byłoby płynąć. W takim razie to ja chyba jestem za gęsty! Mam za małą wyporność! Wyporność można poprawić, kupiłem już piankę triathlonową i rzeczywiście jest lepiej. Ale tylko trochę. No i przecież nie będę ciągle pływał na basenie w piance. Szukam, kombinuję, teoretyzuję i konfrontuję teorię z empirią. Idzie, jak po grudzie. Ukończyłem kurs pływania kraulem Total Immersion, ale to tak naprawdę dopiero wstęp i wskazówki do dalszego, samodzielnego rozwoju. A tu trzeba pływać – za trochę ponad 2 miesiące pierwsze zawody i trzeba przepłynąć 950 m. Walka z czasem, z grawitacją, z gęstością i przede wszystkim – z niedoborem „rybich’ genów, niedoskonałą biomechaniką, „pamięcią mięśni’, psychiką – ze sobą. Ale… właśnie dlatego postanowiłem trenować triathlon! 🙂 

A tymczasem, jutro – półmaraton – tam pływać nie trzeba, zwłaszcza, że woda skuta lodem 🙂