EuCO Susz Triatlon 2016 – KONAnie na biegu – Marcin Stajszczyk

Minął już tydzień od zawodów, a ja dalej nie jestem pewny, czy to co czułem w trakcie biegu było rzeczywiste, czy była to tylko projekcja mojego umysłu. Nigdy wcześniej tak nie cierpiałem i nigdy wcześniej tak często nie chciałem zejść z trasy. Trudno w tym przypadku mówić o emocjach, które mną targały. Od pierwszych kilometrów czułem ogromny ból fizyczny i psychiczny i wiedziałem, że szybko się on nie skończy. Wpuściłem do głowy demona, który ani myślał zostawić mnie w spokoju. 

Ale po kolei. To był mój trzeci start w Suszu. Miała być walka o poprawę wyniku z 2015 roku. Jednak już przed startem wiedziałem, że tego króliczka tym razem nie dogonię. Wystarczył krótki spokojny bieg w piątek po południu, żeby się przekonać, że moje tętno w tym upale szybuje po kilku kilometrach do drugiej strefy przy tempie, które w „normalnych” warunkach pozwala na utrzymanie dolnego zakresu strefy pierwszej. Pozamiatane. Szykowały się kolejne zawody „na ukończenie”. Narzekałem na lejący non stop deszcz i zimno na Majorce, to natura postanowiła jednym posunięciem wprowadzić stan równowagi i zesłała pustynną pogodę na weekend w całej Polsce. Statystycznie rzecz ujmując na obu zawodach miałem pogodę idealną. 

Organizacyjnie, jak już wiele razy pisałem, są to dla mnie zawody prawie doskonałe. Doceniam ogromne zaangażowanie organizatorów, ich pasję i autentyczność we wszystkim, co robią. Ciężko pracują i stanowią najlepszą wizytówkę miasta i gminy Susz. Bardzo dziękuję dziesiątkom wolontariuszy i kolejnym dziesiątkom mieszkańców Susza za ich ogromne poświęcenie. Bez Was zawodów w tych warunkach nie ukończyłoby znacznie więcej osób. A nie ukończyło „tylko” ponad 10%. Warunki zaskoczyły skalą wszystkich, dlatego jestem w stanie zrozumieć brak lodu na trasie dla takich maruderów jak ja. Puste woreczki leżące na trasie potęgowały jednak moje cierpienie psychiczne. Raz jedyny załapałem się na kilka kostek, które umieszczone pod czapką pozwoliły na krótką chwilę schłodzenia organizmu. 

Wysoka temperatura była problemem nie tylko na biegu. Biorąc pod uwagę temperaturę wody pływanie w piankach było na granicy bezpieczeństwa. Płynący szybko odczuli przegrzanie już po etapie pływackim. Ja ustawiłem się z tyłu stawki i od początku do końca płynąłem bardzo spokojnym tempem. Próby przyśpieszenia skutecznie wybijali mi z głowy inni zawodnicy tłumnie przemierzający jezioro przede mną. Innej taktyki na pływanie nie miałem. Przed startem próbowałem wyciągnąć od Arka jak ukończyć ten etap w czasie poniżej 35’ ale albo ja coś źle zrozumiałem albo Arek wprowadził mnie w błąd, bo zupełnie nie wyszło. Zresztą odniosłem wrażenie, że traktuje mnie z góry. Nawigacja nie była najgorsza, bo nadrobiłem „tylko” 70 m. Jedyny plus tego był taki, że z wody wyszedłem nie zmęczony i nie przegrzany, co wykorzystałem na rowerze. 

Nie było żadną tajemnicą dla nikogo, że kluczem do ukończenia tych zawodów będzie właściwe nawadnianie i odżywianie na etapie kolarskim. W moim przypadku skończyło się na 5 bidonach wody (piłem tylko wodę) i 5 żelach. Od początku jechało mi się dobrze. Wiedząc, że raczej na pewno nie powalczę o dobry wynik na biegu (choć jeszcze wtedy miałem nadzieję, że wynik będzie przynajmniej średni) postanowiłem utrzymać mocne jak na mnie tempo roweru i dowieść do mety etapu najlepszy w historii czas. Na pierwszej pętli wyprzedzałem wiele osób jadąc bardzo często wewnętrzną stroną drogi. Było gęsto i chwilami trudno było uniknąć jazdy na kole w trakcie wyprzedzania. Na drugiej pętli wyraźnie się rozluźniło i w pewnym momencie miałem nawet chwilę zawahania czy nie pomyliłem trasy, bo w zasięgu wzroku nie było nikogo za i przede mną. Na pewno z korzyścią dla etapu pływackiego i kolarskiego byłoby puszczenie startu w dwóch falach tak jak na sprincie. Pierwszą pętle ukończyłem ze średnią prędkością ok. 35 km/h, co było dla mnie prędkością kosmiczną. Mały dramat miał miejsce na 65 km, kiedy złapał mnie silny kurcz mięśni czworogłowych w obu nogach równocześnie. Kilkaset metrów trwała moja walka na siodełku o rozluźnienie mięśni przy prędkości nie przekraczającej 20 km/h. Od tego momentu bałem się mocniej nacisnąć na pedały czując, że mięśnie są nadal spięte. Prędkość znacznie spadła, ale rzutem na taśmę złamałem 2h40’ na rowerze poprawiając wynik z ub. roku o ok. 4 minuty (uczciwie trzeba powiedzieć, że niedomierzenie trasy rowerowej w Suszu to ok. 500 m). 

Schodząc z roweru nie słaniałem się na nogach. Przez chwilę nawet pomyślałem, że może nie będzie tak źle… ta chwila skończyła się bezpowrotnie po zakończeniu pierwszego podbiegu, kiedy z wywalonym z upodlenia jęzorem zobaczyłem tabliczkę 2 km. Co?! Przebiegłem dopiero 2 km? Jeszcze 19 przede mną? To jest nierealne! Tak jak dwa dni wcześniej tętno zaczęło szybko rosnąć. Moja pamięć pierwszej pętli była taka, że od 2 km zacząłem słabnąć i zwalniać. Analizując zapis okazało się jednak, że pierwsze 7 km pobiegłem utrzymując w miarę równe tempo 5.30-5.40/km, czyli takie z jakim zacząłem. Dramat zaczął się na drugiej pętli, a trzecia była koszmarem. W trakcie całego biegu kilkanaście razy szedłem w tym oczywiście obowiązkowo podbieg. Lałem na siebie dziesiątki litrów wody, które tylko na chwilę przynosiły ulgę. Ale ta chwila była bezcenna. Mieszkańcom Susza, którzy ustawili swoje punkty wodnej pomocy wokół jeziora bardzo dziękuję, jesteście Wielcy! 

Mniej więcej co minutę myślałem o zejściu z trasy. Tłumaczyłem sobie, że przecież nie muszę się tak męczyć, tak cierpieć. Po co ja to robię?! Wyobrażałem sobie, jak kładę się na poboczu drogi i zasypiam. Wyobrażałem sobie jak bezszelestnie podjeżdża do mnie elektryczny meleks i proponuje podwózkę. Na trzeciej pętli mówiłem już chyba do siebie na głos. Z jednej strony tłumaczyłem sobie, że zejście z trasy to nic takiego, w takich warunkach każdy zrozumie. Z drugiej, że przecież nigdy się nie poddałem, że czas na mecie nie jest ważny. W pewnym momencie próbowałem nawet racjonalnej rozmowy z muchą, która podczas marszu atakowała moją twarz. Mówiłem jej, że to się nie godzi, żeby odpuściła, że już wystarczająco czuję się upodlony. Kiedy do mety miałem ok. 5 km usłyszałem jak spiker zawodów wypowiada dwa dobrze mi znane nazwiska przekraczające linii mety. O niebo lepsze ode mnie. Sprawdziłem czas i ze zdumieniem odkryłem, że ich wynik w porównaniu do ub. roku jest o dwadzieścia parę minut gorszy. Szybka kalkulacja i okazało się, że mój czas będzie gorszy o kilkanaście minut. Będzie, jeśli ukończę. Nie jest zatem relatywnie tak źle jak myślałem choć oczywiście obiektywnie było tragicznie. Na pewnym etapie poddałem się i nie walczyłem o jakikolwiek wynik. Walczyłem, żeby nie zejść z trasy. Ile w tym wszystkim było wyczerpania fizycznego, które obiektywnie nie pozwalało mi biec, a ile psychicznego, nie wiem do dzisiaj.

Ale cokolwiek by się nie działo (pomijam względy zdrowotne) nie mogłem nie ukończyć tych zawodów. Dla mojego syna Mikołaja zawody miały się skończyć wspólnym wbiegnięciem na metę jak w ub. roku. Jak zapowiadał prowadzący, organizatorzy i sędziowie zawodów nie są w tym względzie tak restrykcyjni jak chociażby Ci z serii IM. I zrobiliśmy to. Z uśmiechem.  Choć swojego nie byłem pewny.

Takich historii po tych zawodach jest kilkaset. Wiele zostało już opisanych, ale celowo nie czytałem jeszcze ani jednej z nich zanim nie spiszę swojej. Teraz z przyjemnością zasiądę do ich lektury. Każdemu, kto wytrwał do końca, należą się słowa uznania. Każdemu, kto walczył o wynik, należy się podziw. Każdemu, kto zszedł z trasy, należy się zrozumienie i szacunek za podjęty trud. 

Po raz kolejny w tym roku kończąc zawody w ciężkich warunkach w czasie dalekim od zamierzonego, nie czuję się przegrany. Dziwny jest ten sport.