No ja rozumiem – maraton. Może to nie jest do końca normalne zajęcie dla faceta po czterdziestce, ale to jeszcze można sobie jakoś wyobrazić i objąć rozumem. Ale triathlon?!? Łukasz (Grass) chyba zwariował, że mnie na to namawia. Tyle, że znamy się nie od dziś, trochę razem pracowaliśmy i może dlatego wie, że im większe szaleństwo, tym łatwiej mnie przekonać. A już zwłaszcza wtedy, gdy trzeba sobie wyznaczyć cel, a później go zrealizować – wtedy nie ma uproś, trzeba się brać do roboty. A nic tak nie nakręca, jak zdobywanie czegoś, co teoretycznie jest nie do zdobycia. Czego doświadczyłem rok temu, gdy pierwszy raz ukończyłem te magiczne i zaczarowane maratońskie 42km. No nic, decyzja zapadła. Biegnę maraton warszawski, a później rozpoczynam przygodę triathlonową. Tylko jak to zrobić, skoro oprócz biegania… No właśnie, przecież jest jeszcze pływanie i dwa kółka. Na rowerze jeździłem ostatni raz jakoś po komunii, no i dwa razy rowerem miejskim po Wiedniu i Lyonie. Tyle, że to się chyba nie liczy, bo była to przejażdżka w tempie bardziej niż spacerowym. W końcu o zwiedzanie chodziło, a nie o wyczyny. Pływam, a i owszem, ale bardziej niż rekreacyjnie. Powiem więcej, nie potrzebuję dmuchanych rękawków. Nawet mogłem do niedawna myśleć, że pływam nieźle. Jestem w stanie sobie wyobrazić, że można przepłynąć jednorazowo nawet 50 basenów, ale tylko pod warunkiem, że ma się bardzo dużo czasu, a niekiedy można się zatrzymać i popodziwiać panie, które przypominają pluskające się w wodzie syreny. One prezentują swoje ciała, a ja zwyczajnie mogę łapać oddech, ale żeby tak płynąć, płynąć, płynąć i zmieścić się w limicie czasowym? Co to, to nie. Pracy, co najmniej dużo… A czasu tak niewiele. Pora zakasać rękawy. Najpierw wybieram trenera od pływania. Potem poszukam dobrego roweru. Zapowiada się pracowita jesień, zima i wiosna. Za to latem TRIATHLON! Jeszcze brzmi abstrakcyjnie, ale na samą myśl już jestem gotowy na całą tę treningową udrękę. Marek Kacprzak
Skontaktuj się z nami: [email protected]