Kienle i Carfrae wygrywają na Hawajach

Niesamowite emocje na Big Island! Sebastian Kienle wygrywa Ironman Hawaii po szybkiej jeździe rowerem i samotnym maratonie, a Mirinda Carfrae w szaleńczym pościgu na trasie biegu pokonuje Danielę Ryf i sięga po swój 3 tytuł Mistrzyni Świata. Mimo 30-stopniowego upału i silnego wiatru to był szybki bieg i zapowiadało się, że wśród kobiet zostanie złamana granica 9h, a Sebastian Kienle, który od początku narzucił mordercze tempo, pokona 42km poniżej 2:40. Ostatecznie tempo od połowy bardzo spadało i niemiecki triathlonista przebiegł maraton w czasie 2:54:36, ale miał tak ogromną przewagę po etapie rowerowym, że nic i nikt tego dnia nie mógł mu zagrozić. W pewnym momencie rożnica między nim, a drugim zawodnikiem sięgała 12 minut. Przewaga stopniała do 8 minut, ale na 2km przed metą Kienle nie wyglądał, jakby zaraz miał się zatrzymać i pozwolić zniwelować taką zdobycz. Tej nocy na Akademii Triathlonu emocjonowaliśmy się Mistrzostwami razem z czytelnikami na specjalnie zorganizowanym czacie – w pewnym momencie było z nami ponad 1200 oglądających, a wśród nich dobrze Wam znani z tras triathlonu zawodnicy. Ale po kolei.

Jak zwykle rozpoczęło się bardzo szybkim pływaniem w wykonaniu Andy Pottsa. Już na samym początku wśród komentujących zawody czytelników AT, rozgorzała dyskusja, kto wyjdzie z wody pierwszy, ale nie było żadnych wątpliwości. „Andy Potts na prowadzeniu, chyba wyjdzie z wody pierwszy” – napisał jeden z komentujących. „Potts zawsze wychodzi z wody pierwszy” – padła odpowiedź. Fakt, chociaż przez moment wydawało się, że najlepszemu pływakowi zagrozi Jan Frodeno, który tego dnia debiutował w Ironman Hawaii i miał się dopiero przekonać, co to znaczy walczyć nie tylko z przeciwnikami, ale również z przeciwnościami losu. Po wyjściu z wody zaczął się z kolei pokaz siły w wykonaniu Andrew Starykowicza, który od kilku lat pokazuje na Hawajach, jak szybko i mocno potrafi kręcić pedałami. Ale inaczej niż rok temu dominował tylko do połowy dystansu, bo później swoje show rozpoczęło dwóch zawodników z Niemiec. Sebastian Kienle, który wyszedł z wody…UWAGA! 38 (słownie: trzydziesty ósmy) pokazał, że pływanie w Ironmanie to tylko rozgrzewka. Objął prowadzenie i oddawał je tylko od czasu do czasu na moment swojemu rodakowi, którego społeczność triathlonowa zna słabo – Maikowi Twelsiekowi. Niemal do końca etapu rowerowego różnica między obu zawodnikami utrzymywała się na poziomie 5 sekund.

Wydawało się, że tego dnia, w przeciwieństwie do piłkarskiej reprezentacji, będzie to niemiecki dzień w Kona. Dwóch zawodników z tego kraju na prowadzeniu, a trzeci – Jan Frodeno w szaleńczym pościgu odrabia straty, po tym jak złapał gumę. Ale Frodeno zachował się jak Chrissie Wellington kilka lat temu i pokazał, co to znaczy walczyć do końca. Ostatecznie był trzeci, mając tylko 30 sekund straty do drugiego Bena Hoffmana. Tego dnia Andy Potts zbliżył się wreszcie do podium, zajmując najgorsze dla sportowca, czwarte miejsce.

Trzeba przyznać, że maraton w wykonaniu Sebastiana Kienle był popisem wytrzymałości i dowodem, że czasami trzeba postawić wszystko na jedną kartę, nie kalkulować, nie czaić się, tylko jak Karolina Jarzyńska w maratonie atakować od samego początku. Chociaż niektórzy twierdzą, że to też element strategii. Marcin Waniewski komentował na czacie, że Kienle chce w ten sposób zyskać ogromną przewagę i złamać psychicznie rywali. Coś w tym było, bo pierwsza część biegu w tempie na poniżej 2:40 w maratonie sugerowała rekord trasy, ale tego dnia nie było chyba na to warunków atmosferycznych.

Spójrzmy jak wyglądała pierwsza dziesiątka na mecie i ich międzyczasy:

Marek Jaskółka – nasz jedynak w PRO – zameldował się na mecie dwudziesty drugi. Wyszedł z wody razem z Sebastianem Kienle (!), przed nim wyjechał na rower i odrabiał straty na maratonie, awansując z 35 pozycji na 22. Co warte podkreślenia, Marek miał czas maratonu lepszy od ustępującego Mistrza Świata van Lierde o 9 sekund. 

Marek Jaskółka na swoim profilu społecznościowym poodziękował za doping i wsparcie:

„Dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierali. To były bardzo ciężkie zawody w trudnych warunkach. Nie jestem w stu procentach zadowolony z wyścigu. Zaczęło się od bardzo słabego pływania, jazda rowerem przebiegała dobrze do 40-tego kilometra, a później nie miałem już siły naciskać na pedały, tak jak potrafię. Było bardzo wietrznie i gorąco i straciłem dużo czasu na tym etapie wyścigu. Biegł był lepszy mimo trudności na 14 kilometrze. Walczyłem o przetrwanie, byłem przegrzany i pozbawiony energii. Musiałem iść przez chwilę, zjeść coś. Po chwili byłem w stanie biec i wyprzedzić kilku zawodników. To był mój pierwszy i ostatni wyścig na Hawajach, tak więc chciałbym wszystkim podziękować za wsparcie i kibicowanie, miłe komentarze, które od Was otrzymałem. Co za weekend! Wczoraj Hawaje a dziś…specjalne podziękowania dla mojej żony Eli, bo obchodzimy swoją pierwszą rocznicę ślubu.”

U Pań sytuacja rozwijała się niemal przez cały dystans pod dyktando Danieli Ryf, która w tym roku zgarnęła już prawie wszystko, co było do zdobycia. Komentatorzy kilkukrotnie przypominali, że Szwajcarka wygrała w tym roku Ironmana w Zurichu i Kopenhadze, zdobyła Mistrzostwo Świata i Europy Ironman 70.3, a więc cztery prestiżowe imprezy dla niej. Czy zdobędzie piątą, tę najważniejszą? – zastanawiali się… do czasu aż maraton rozpoczęła Mirinda Carfrae. Jej tempo było zabójcze.

O tym jaka była reakcja komentatorów niech świadczy ten komentarz, który pozostawię bez tłumaczenia, bo tylko oryginalny oddaje atmosferę walki Carfrae-Ryf:

„We have a new leader in the women’s race! Mirinda Carfrae just flew by Daniela Ryf, who tried to stay with the Aussie, but there was just no way…”

Zobaczcie, jak to wyglądało. Zapewniam, że lewa strona ekranu nie została poddana montażowi „slow motion”

Po tym pozostawało już tyllko pytanie, czy Ryf zdoła utrzymać przewagę nad Rachel Joyce. Carfrae leciała jak w transie i na kilkaset metrów przed metą wiadomo było już, że będzie jedną z czterech kobiet, którym na Big Island udało się zdobyć tytuł Mistrzynii Świata trzykrotnie! Wyglądała na biegu doskonale, zdecydowanie lepiej niż Kienle, który wykończony padł na mecie i płakał ze szczęścia. Zanim oddamy głos zwycięzcom, zobaczmy jeszcze, jak wyglądała klasyfikacja generalna kobiet na mecie. Mirinda Carfrae pobiegła maraton niemal dokładnie w takim samym czasie jak rok temu. W 2013 miała czas 2:50:38, w tym roku 12 sekund lepiej. Ale nie to jest godne podkreślenia, bo proszę zauważyć, że Carfrae miała lepszy czas maratonu od dwóch pierwszych mężczyzn: Kienle i Hoffmana. Pierwsza piątka kobiet:

Oto jak na metę wbiegał Sebastian Kienle:

A tu Mirinda Carfrae:

Wśród przegranych, a faworytów, których największe magazyny triathlonowe stawiały w pierwszej trójce był ustępujący Mistrz Świata Van Lierde, Ivan Rana czy Marino Vanhoneacker. Ten ostatni na swoim profilu FB niemal natychmiast po zakończeniu wyścigu napisał bardzo emocjonalne wyznanie, które nie pozostawia złudzeń:

„To koniec mojego wielkiego marzenia.

Jest tylko jeden powód, dla którego ostatnie 12km do mety szedłem – żebym nigdy nie musiał tu wracać. Inwestowałem zbyt dużo i za długo w ten wyścig i NIE MOGĘ i NIE CHCĘ robić tego ponownie sobie i swojej rodzinie. Moje dziewczyny zawsze wspierały mnie w stu procentach i dużo im zawdzieczam. Z pewnością gdybym chciał to powtórzyć wspierałyby mnie znowu, ale nie mogę…jestem wypłukany. To bardzo trudna decyzja dla mnie, ale nie wrócę już na Hawaje, to koniec. W najbliższych dniach ustalę nowe cele na przyszłość, kilka wyścigów, w których jeszcze chcę wystartować i wygrać.”

Drugi z wielkich przegranych to Frederik van Lierde, który miał nadzieję powtórzyć sukces sprzed roku. Oto jak skomentował swoje 8 miejsce na Hawajach w tym roku:

„Pływanie poszło naprawdę dobrze, tuż za stopami Andy Pottsa i zawsze w pierwszej piątce. Czułem się mocny na rowerze od samego początku, ale oczywiście chciałem oszczędzić siły na drugą część. Ale kiedy ostateczny zwycięzca, Sebastian Kienle minął prowadzącą grupę na około 70-tym kilometrze, zasady gry się zmieniły. Wpadłem do T2 na czwartej pozycji, wciąż w dobrej kondycji i rozpocząłem maraton, mając ponad 8 minut straty do Kienle. Biegłem naprawdę dobrze do 30-tego kilometra i czułem sie mocny, awansowałem na drugą pozycję. Z jakichś powodów, które ustalę później, kiedy wybiegłem z Energy Lab, poczułem ból z prawej strony, kolka. 3km cierpiałem idąc i biegnąc na zmianę, aż poczułem się lepiej. Tak czy inaczej, jestem zadowolony ze stylu w jaki straciłem tytuł Mistrza Świata, a Sebastian Kienle zasłużył na wygraną w stu procentach.”

Andreas Raelert, który w tym roku nie wyglądał na wypoczętego zawodnika, nawet w środku sezonu, potwierdził, że nie jest to jego rok. Był 36, a na biegu miał ogromne problemy, bo maraton w 5h 16 minut, mówi sam za siebie. Wielokrotnie słyszeliśmy komunikat, że Raelert maszeruje. Czas maratonu był jednym z najgorszych – 768 wśród mężczyzn! Na stronie Raelert Brothers czytamy:

„Andy zaczął wspaniale, ale niestety miał poważne problemy żołądkowe podczas biegu. Wystąpiły one mniej więcej w połowie trasy maratonu i pokrzyżowały cały plan Andreasa. Emocjonalnie jest zdołowany, ale chciałby podziekować wszystkim za wielkie wsparcie i pozytywne myśli.” 

W kolejnym artykule podsumujemy występ Polaków w grupach wiekowych. Jeszcze raz dziekuję wszystkim czytelnikom AT za wspólne oglądanie i komentowanie. To zaszczyt dla mnie i dla wszystkich współtworzących Akademię, że byliście razem z nami niemal do końca, komentowaliście i emocjonowaliście się zawodami. Kiedy 3 lata temu po raz pierwszy zapraszaliśmy Was na czat i transmisję, było nas kilkanaście osób. Dziś podczas trasmisji ponad 1200 osób! Dziekuję Andrzejowi Kozłowskiemu i Marcinowi Koniecznemu, którzy startowali na Hawajach i dzielili się z nami informacjami, na jakim etapie wyścigu jesteśmy i co czeka zawodników! Zgodnie z obietnicą wśród tych, którzy komentowali zawody na czacie, rozlosujemy nagrody książkowe, a jutro podamy rozstrzygnięcie konkursu na typowanie nazwisk i czasów zwycięzców Ironman Hawaii.