czyli rok triathlonistki;)
Wracając rok temu do domu z gali Lotto Night of the year ze statuetką w ręku, zastanawiałam się jaki będzie następny rok triathlonowy, co się uda czego się nie uda zrealizować, wówczas jeszcze bez większych planów na nowy sezon. Jedne co wiedziałam, to, że po przyjeździe zacznie się mój nowy sezon tri – skończy się laba, obżarstwo, imprezowanie na jakiś galach, zacznie się harówka;)
Patrząc na przeszły już sezon tri, mogę stwierdzić, że był on dla mnie całkiem udany. Miesiąc przestoju treningowego w środku okresu przygotowawczego, spowodowany chorobą nie spowodował totalnej obniżki formy, a patrząc z perspektywy czasu, chyba nawet mi pomógł. Wszystkie plany startowe zrealizowane, dwa pudła w kategorii wiekowej, zwyżkowanie formy, z boomem na maraton (szkoda, że nie na tri), no mordka mi się uśmiecha;)
Co mi dał ostatni rok w tri? Oprócz, zwiedzenia nowych miejsc na mapie Polski, poznanie nowych tri zapaleńców, satysfakcji z ukończonych zawodów i paru kilogramów mniej :), pomógł mi bardziej uwierzyć w siebie i w swoje możliwości.
Zaczęło się od duathlonu, gdzie będąc ostania na początku biegu, wskoczyłam na 3 miejsce w kategorii. Potem była ćwiartka w Sierakowie ze wzburzoną wodą jeziora, trasą rowerową góra, dół i te zakręty 😉 oraz biegiem bardziej trialowym, gdzie przed startem miałam gigantycznego stracha. Okazało się, że strach ma faktycznie tylko wielkie oczy i w nagrodę dostałam (inni oczywiście też) na mecie piękny medal z głową jelenia. W Suszu bałam się mokrej nawierzchni bo od rana padało, a ze mnie kiepski rowerzysta. Na szczęście wyszło słoneczko i Bogna szła (jechała) suchą szosą, pierwszy raz przekraczając na zawodach średnią prędkość 30 km/h:) Ostatnim występem tri była ćwiartka w Katowicach w mega upale. Tu już trochę wierzyłam w swoje siły i one pozwoliły mi, choć zupełnie niespodziewanie, zdobyć pierwsze pudło w zawodach tri;) Oj długo będę pamiętać te zawody.
Wszystkie te starty pokazały, że potrafię pokonać trudności nie tylko te namacalne (wzburzona woda, podjazdy, podbiegi, upał) ale przede wszystkim te zasiane w mojej głowie. Sezon tri AD 2015 był rokiem przeistoczenia się Bogny z „nie dam rady’ na „dam radę’.
A jak teraz do „dam radę’ dodać trochę treningu, kto wie co z tego wyjdzie;) Ale…
Zawsze musi być jakieś „ale’.
Gala Polskiego Triathlonu 2015 zakończyła u mnie sezon 2015, jednocześnie rozpoczynając sezon 2016. ALE będzie to sezon mniej intensywny, z mniejszą ilością treningów. Dlaczego?
Są dwa główne powody. Pierwszy – trochę więcej czasu muszę poświęcić mojej pierwszoklasistce, bo razem uczyć się jest raźniej;)
Drugi – następne dwa sezony tri należą do Andrzeja, gdyż ma plany wystartować w pełnym IM, a to wiąże się z większą ilością godzin treningu.
Nie znaczy to jednak, że całkiem odpuszczam kolejne sezony tri. Nie wyobrażam już sobie nie ruszać się, nie trenować, nie startować w zawodach. Mam już nawet plany startowe tri na przyszły sezon:) Ale będą to starty na zaliczenie, na dobrą zabawę, co nie znaczy, że podczas nich nie dam z siebie wszystkiego.
Bogna, najwazniejsze to dobrze ustawić priorytety! 🙂 U mnie też pierwszoklasistka w tym roku 🙂 Pozdrawiamy!
Andrzej na razie reperuje kolano i mamy nadzieję, że da wyleczyć się tak, by w przyszłym roku wystartował w Karkonoszmanie (oczywiście nie tylko), a pełny w 2017. Gdzie, to jeszcze do ustalenia. Marku, dziękuję, przekażę;)
Proszę pogratulować Pierwszoklasistce pięknego warkocza 🙂
Slusznie, dzieci to priorytet. Moje na szczęście zdążyły się już wyedukować i chociaż z tym spokój. Najważniejsze, że masz jakieś plany i nie będzie przerwy…. Mam nadzieję, że uda się z Wami spotkać na jakieś tri imprezie. A może z Andrzejem po rywalizować 🙂
Czyli piękny był ten sezon 2015, a 2016 też rysuje się nie najgorzej. Chęci są, zapał też a z doświadczenia wiem, że nie trzeba startować co tydzień, jak nie którzy tutaj 😉 aby mieć frajdę z tri. Spokojnie 2-3 starty wystarczą. Po za tym można też mieć ubaw przy kibicowaniu, mąż planuje IM w 2016 czy 2017 i gdzie ?