Projekt „Reaktywacja” – czyli mój powrót do triathlonu

Jest jesień 2011, patrzę na mojego męża wybiegającego z psami do lasu, on już podjął decyzję – Ironman Frankfurt 2013. A ja? Co ze mną? Ostatnie pięć lat minęło mi na byciu w ciąży, wychowywaniu moich ukochanych dzieciaków, koncentracji na doktoracie i wiecznym zmęczeniu. „OK” – mówię do siebie – „nie ma się co użalać, w końcu wzięłam udział w kilkudziesięciu różnych triathlonach”. Triathlon to przecież moja największa pasja, która doprowadziła mnie tu, gdzie dzisiaj jestem, i z czego jestem zadowolona. Mąż triathlonista – czegóż chcieć od życia? Zamykam na chwilę oczy…, wracam myślami do 1995 roku, kiedy wszystko się zaczęło, kiedy pewnego dnia zobaczyłam w telewizji transmisję z zawodów Ironman na Hawajach i pomyślałam – chcę to zrobić, chcę tam pojechać. Wtedy trafiłam do elbląskiego klubu triathlonowego i spotkałam trenera, który nie patrzył na to, czy mam talent, zdolności czy warunki fizyczne – on po prostu powiedział: „Jeśli marzysz, by startować w triathlonie, chęć na początek wystarczy”. Dziś z uśmiechem wspominam, jak dobiegałam 10 minut po wszystkich do szatni, ciągnęłam się na końcu na każdym treningu – wtedy nie było mi wesoło. Ale zamiast usłyszeć od trenera czy kolegów: „Weź się w garść albo idź trenować szachy pod wodą”, dostawałam wzmocnienia: „Jest super. Robisz to z pasją i radością, a to jest najważniejsze”. Wtedy, w tej grupie triathlonistów – pasjonatów prowadzonej przez trenera Bogusia Tołwińskiego, zrodziła się we mnie miłość do triathlonu, dzięki której wszystko, co robię w życiu zawodowym i osobistym, wynika z pasji. Startowałam w triathlonie od 1995 roku (zaczynając od startu w Mistrzostwach Polski w duathlonie w Głogowie) aż do 2006 roku, potem już próbowałam sił sporadycznie pomiędzy ciążami. To, co pamiętam najwyraźniej, to nasza grupa MKS Truso Elblag – tam poznałam najlepszych przyjaciół, z którymi utrzymuję kontakt aż do dziś. Wspominaliśmy ostatnio czasy, kiedy na Mistrzostwa Polski do Głogowa pojechaliśmy 16-osobową grupą, mając tylko 9 rowerów (nie każdy miał możliwości finansowe, by kupić rower – więc je sobie pożyczaliśmy, juniorzy młodzikom i odwrotnie).

 {gallery}psychologia_reaktywacja{/gallery}

To były czasy…, kupiłam rower na raty ze studenckiego stypendium. Te czasy nauczyły mnie ogromnego szacunku do sprzętu, do treningu i ludzi, nauczyły mnie pokory wobec ludzkich słabości. Jadąc na pierwszego Ironmana, zakładałam, iż realny będzie dla mnie czas 12 godzin, niestety przeliczyłam się o 1 godzinę i 30 minut. Ironman był jednak dla mnie czymś niezwykłym, czymś, co pozwoliło mi myśleć, iż wszystko jest możliwe, jeśli naprawdę tego bardzo chcemy, że kiedy ciało opada z sił, pozostaje wciąż silna broń: umysł, i dzięki niemu możemy przezwyciężyć wszelkie fizyczne słabości i zmotywować się do walki. Nigdy nie byłam czołową zawodniczką triathlonu (zdobyłam jednak kilkanaście medali na Mistrzostwach Polski w kategoriach wiekowych), ale myślę, że byłam bardzo wytrwała i konsekwentnie realizowałam swoją triathlonową pasję przez wiele sezonów. Trenowanie tej dyscypliny nauczyło mnie wielu przydatnych w życiu umiejętności: organizacji w zarządzaniu czasem, konsekwencji w dążeniu do założonego celu, rozumieniu funkcjonowania swojego ciała i umysłu, a przede wszystkim zbudowało we mnie duże poczucie własnej wartości, dzięki któremu radzę sobie z różnymi sytuacjami, jakie przynosi życie i z radością podejmuję nowe wyzwania. Tysiące kilometrów na treningach zrobiło swoje i doskonale przełożyło się na dobre funkcjonowanie w życiu zawodowych i osobistym.

Ok, nadszedł czas, żeby zrobić rachunek sumienia, czy też określić aktualny stan mojego ciała i umysłu: waga – pozostawia wiele do życzenia, kondycja – szkoda gadać. Chęci do startu w zawodach odbywających się w Suszu – ogromne. To na początek zupełnie wystarczy, zamykam oczy i znów jestem na trasie Ironmana – uff…, jak te wspomnienia potrafią zmotywować: zobaczyć siebie na trasie jak walczysz, znów być myślami na mecie, znów czuć, że zrobiło się kawał dobrej roboty i przetrenowało solidnie cały sezon. Wszyscy przecież wiemy, że nie sztuką jest wystartować, sztuką jest rzetelnie przetrenować cały rok dzień po dniu, trening po treningu – wtedy satysfakcja jest największa. Stosuję więc co wieczór wizualizację (technikę znaną mi z psychologii sportu) i widzę siebie na trasie triathlonu, obserwuję, jak płynę, jadę i biegnę, spotykam na trasie znajomych, znów jestem tam… i to wystarcza. Biorę do ręki nowy zeszyt treningowy, na pierwszej stronie piszę: „SEZON 2011/2012 – REAKTYWACJA”. Ubieram się i jadę pojeździć na rowerze. W końcu Hawaje wciąż czekają, a ja mam wszystko, co na początek potrzeba – wiarę, że się uda, i radość, że znów trenuję.