29-30 maja dowiemy się, kto rządzi w triathlonie! Tak swoje wydarzenie zapowiadają organizatorzy Pucharu Collinsa. O tym wydarzeniu i organizatorach z PTO (Professional Triathletes Organization) pisałem w artykule pt.”PTO może zmienić światowy triathlon. Kompendium wiedzy”. W kolejnych trzech artykułach skupię się na tym, kto powalczy o Puchar Collinsa w x-bionic w Samorin na Słowacji i kto poprowadzi trzy drużyny: Europa, USA, Internationals.
Prezentację zaczynamy od Stanów Zjednoczonych i trenerów. To prawdziwe legendy triathlonu. Drużyną zza oceanu pokierują:
Karen Smyers (USA) – dwukrotna Mistrzyni Świata ITU (1990, 1995), Mistrzyni Świata na długim dystansie ITU (1996), siedem razy wygrywała Puchar Świata. Jedna z „siedmiorga wspaniałych”, obok Marka Allena, którzy jako pierwsi weszli w skład „Hall of Fame” – Galerii Sław powołanej do życia w 2014 roku z okazji 25-lecia Międzynarodowej Unii Triathlonu.
Mark Allen (USA) – Pierwszy Mistrz Świata Federacji ITU, wielokrotny zwycięzca zawodów na długim dystansie i w Pucharze Świata, sześciokrotny Mistrz Świata Ironman Hawaii.
Karen Smyers nazywana jest żelazną damą światowego triathlonu. Wychodziła cało z niejednej opresji, a najbardziej dramatyczny wypadek jakiego doświadczyła wydarzył się niedaleko jej domu w Lincoln (Massachusetts), kiedy została potrącona przez 18-kołową ciężarówkę. Miała zapadnięte płuco i poważne złamania wielu kości. Kolejny wypadek zdarzył się jej podczas zawodów i skończył złamaniem obojczyka oraz bolesnymi ranami. Największą walkę stoczyła w 1999 roku wygrywając z rakiem tarczycy. W jednym ze swoim wydań Sports Illustrated, mając na uwadze pecha Karen Smyers do rowerowych kraks, tak zatytułował o niej tekst przed Igrzyskami Olimpijskimi w Sydney: “Triathlonistka, która ma największe szanse, żeby zostać zjedzoną przez rekina podczas IO”.
Ciekawe były przemyślenia, jakie miała Karen Smyers podczas wielogodzinnych treningów na rowerze: “Czasami, kiedy jadę kilka godzin na rowerze, zastanawiam się nad energią jaką wkładam w pedałowanie i myślę, czy nie mogłaby być lepiej spożytkowana. Jeśli można by było zamontować małe urządzenie, które pochłaniałoby wyprodukowaną przeze mnie energię, mogłabym ją zużyć np. do ogrzania albo oświetlenia mojego domu. Zaoszczędziłabym trochę pieniędzy i przyczyniła się do ochrony środowiska. Taka metoda wykorzystania energii spowodowałaby, że nasi współmałżonkowie mogliby z większym zrozumieniem spojrzeć na naszą długą nieobecność w domu”.
I jeszcze wspomnienie z 1994 roku, kiedy podczas Mistrzostw Świata ITU w Cancun po raz pierwszy zezwolono na drafting podczas jazdy rowerem:
“Boleśnie przekonałam się, czego w takiej sytuacji nie robić. Szarpałam tempo próbując dogonić prowadzącą grupę, co było kompletnie nieefektywne, ale skutecznie spaliło mi nogi na bieg”.
Rok później Smyers była przedstawicielką USA podczas Kongresu ITU, próbując walczyć przeciwko dopuszczeniu draftingu do zawodów triathlonowych. Twierdziła, że obróci to dyscyplinę w imprezę dla świetnych pływaków i biegaczy, eliminując doskonałych kolarzy. Przypominała, że triathlon to trzy konkurencje: pływanie, rower i bieg. Karen Smyers była w pewnym momencie persona non grata wśród działaczy ITU, do tego stopnia, że nie zaproszono jej na konferencję przed startem w zawodach, mimo, że była byłą Mistrzynią. W jej wspomnieniach z tamtego okresu czytamy:
Smyers tak pisała o swoim wyścigu podczas Mistrzostw Świata: “(…) szybcy pływacy po pierwszej konkurencji uformowali małą grupę na rowerze, a ja znalazłam się w dużej grupie pościgowej, która bardzo powoli zaczęła połykać uciekinierki. Byłam bardzo ostrożna, aby nie powtórzyć błędu z zawodów Godwill Games, oszczędzałam energię jak mogłam. Niemal 3/4 trasy przejechałyśmy w jednej grupie razem ze wszystkimi faworytkami wyścigu, tempo spadło dramatycznie. Pamiętam, jak jechałam w środku grupy, próbując uniknąć kraksy, a Joanne Ritchie (Mistrzyni Świata z 1991 roku), która jechała obok mnie, powiedziała: “Możesz w to uwierzyć?! To są Mistrzostwa Świata, a my siedzimy sobie prosto na rowerze i rozmawiamy!”. Zgadzam się, to było surrealistyczne odczucie, miałyśmy miłą pogawędkę, jakbyśmy siedziały w kawiarni na kawie”.
Karen Smyers nie zdecydowała się jednak na ostateczną decyzję, którą podjęła jedna z jej najgroźniejszych rywalek – Michellie Jones, która w proteście przeciwko legalnemu draftingowi zrezygnowała ze startu w mistrzostwach. Tego dnia Smyers wygrała i jak pisze, miała wyrzuty sumienia, ale dodała: “Nie ustaliłam tych reguł, po prostu według nich zagrałam“.
Mark Allen – sześciokrotny Mistrz Świata Ironman Hawaii.
W zasadzie nie wiadomo, co napisać, tyle tego jest. 90% swoich występów w karierze zawodowej zawsze kończył w pierwszej trójce. Sześciokrotnie otrzymywał tytuł “Triathlonisty roku” magazynu Triathlon. Do historii przeszły jego występy i triathlonowe wojny z Davem Scottem podczas Ironman Hawaii, chociaż on sam w książce pt.:”The Art of Competition” napisał:
“Nie myślę o zawodach jak o wojnie. Dla mnie rywalizacja zawodników na najwyższym poziomie z powodzeniem może być nazywana SZTUKĄ”.
Książka jest zbiorem sentencji i prawdziwych złotych myśli Marka Allena. Można się z nich wiele nauczyć – “Mistrz wykorzystuje każdy szczegół, ale nigdy nie zapomina o podstawach” lub “Jesteś w połowie drogi, kiedy podróż jest w 90 procentach za tobą“. Ta ostatnia myśl najlepiej oddaje specyfikę walki na dystansie Ironman, w którym Allen osiągnął najwięcej – sześć razy złoto, dwa razy srebro, raz brąz. To wybitny triathlonista i wspaniały człowiek – podobnie jak Dave Scott, z którym stoczył Iron War. Kto nie widział, powinien nadrobić zaległości:
Tyle o trenerach. Czas na zawodników. W rywalizacji na dystansie połówki Ironmana w formule bez draftingu weźmie udział łącznie 36 zawodników i zawodniczek.
Na czym polega punktacja w Pucharze Collinsa przeczytasz tutaj.
Każda drużyna będzie miała po 12 osób – sześciu mężczyzn i sześć kobiet. Ośmioro zostanie wybranych w oparciu o Ranking PTO. Pozostałych czworo wybiorą kapitanowie drużyn. O ile nie mamy pojęcia, o kim myślą dziś Mark Allen i Karen Smyers, o tyle możemy zajrzeć do rankingu i na 3 miesiące przed imprezą wskazać potencjalną kadrę. Ranking dla Teamu USA na dzień 22.02.2020 wygląda następująco:
Kobiety:
Mężczyźni:
Kim są liderzy rankingu dla Team USA?
Heather Jackson
Jej największe osiągnięcia to 3 miejsce w Mistrzostwach Świata Ironman Hawaii 2016. Cztery razy była w TOP 5 na MŚ w Kona (2015, 2016, 2017, 2019). Należy do niej rekord trasy Ironman Arizona z 2018 roku (8:39:18). 12 razy wygrywała zawody Ironman 70.3, i 5 razy Ironman. Czterokrotnie triumfowała w zawodach Wildflower Triathlon. W 2013 roku wygrała zawody Escape From Alcatraz.
Rzadko kiedy można spotkać ją z kamienną twarzą. Niezwykle piękny uśmiech i bijąca z niej energia są znakiem rozpoznawczym Heather. W szkole i na studiach była obiecującą hokeistką i została przyjęta do elitarnej Phillips Exeter Academy (PEA), to jedna z najbardziej prestiżowych szkół średnich w USA. Na liście jej absolwentów znajdują się m.in. Ulysses S. Grant, Mark Zuckerberg czy Jay Rockefeller. Heather ukończyła liceum jako jedna z najlepszych hokeistek w kraju i dostała stypendium do Princeton. Była bardzo blisko zasadniczego składu na Igrzyska Olimpijskie w Turynie w 2006!
Po skończeniu studiów przeniosła się do San Jose, gdzie zaczęła pracę, a jednocześnie treningi na rowerze z lokalną grupą triathlonistów. Po dwóch latach startów przeszła do kategorii PRO.
Ben Hoffman
Największe osiągnięcia:
2 miejsce w Mistrzostwach Świata Ironman Hawaii 2014
4 miejsce w MŚ Ironman Hawaii 2016 i 2019
7 razy wygrywał zawody Ironman 70.3 i Ironman
Ze sportem związany od dziecka. Uprawiał koszykówkę i pikę nożną. Triathlonem zainteresował się przypadkiem, po lekturze książki na temat tego sporu. Na pierwszym roku studiów na Uniwersytecie w Montanie dołączył do uniwersyteckiej drużyny triathlonowej. Po studiach zamieszkał w Kolorado, gdzie trenował i pracował na pół etatu w miejscowym wydziale zdrowia. Jego pierwszy wyścig jako zawodnik PRO to Wildflower Triathlon w 2007 roku. Zajął wtedy 3 miejsce. Postanowił rzucić pracę i w całości poświęcić się karierze zawodowego triathlonisty. Przeprowadził się do Boulder w Kolorado, a poźniej do Tuscon w Arizonie, które są mekką sportowców długodystansowych w Stanach Zjednoczonych.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=d3lTHRFyAQM
