Roztrenowanie nie jedno ma imię a ja jestem Lewacuma

Plany na ten sezon miałem opracowane w najdrobniejszych szczegółach aż do momentu przekroczenia mety w IM Kopenhaga. Ale co po tym? W mądrych książkach przeczytałem, że muszę się roztrenować. No to świetnie. Tym bardziej, że ignorowany przez kilkanaście tygodni ból okazał się być „entezopatią w przyczepie biodrowym pasma biodrowo-piszczelowego’. Nazwa jednostki chorobowej budzi szacunek, ale tak jest zawsze, jak się je niemyte owoce.

Siedzę i zastanawiam się, od czego tu zacząć moje roztrenowanie a tymczasem dzwoni do mnie sąsiad i doświadczony triathlonista, szanowny Michał D. i proponuje tydzień w Grecji na żaglówce, dla prestiżu zwanej jachtem. Myślę, propozycja jak najbardziej na czasie, bo w Grecji jeszcze nie byłem, a jeśli chodzi o moje doświadczenie żeglarskie, to jedynie jakieś 35 lat temu miałem niezły rejs w knajpie Fregata, gdzieś w okolicach Ustki.

Michała D. nie obejmował w tym roku obowiązek roztrenowania, ponieważ na początku sezonu złamał obojczyk i większość sezonu spędził więc na jachtingu z przewagą łomżingu. Wartością dodaną miał być udział w rejsie jednego z najlepszych pływaków klasy Masters w Polsce i na świecie, wielokrotnego mistrza i rekordzisty Polski. Andrzej R. – bo o nim tu mowa, obecnie startuje w kategorii 65+ i został mi przedstawiony jako zawodnik obdarzony niezwykłym czuciem, poczuciem i wyczuciem. Ponieważ pływanie jest moją najsłabszą dyscypliną pomyślałem, że będzie super okazja, żeby podpatrzyć sekrety Mistrza. W ciągu pierwszych dni okazało się, że faktycznie Andrzej dysponuje znakomitym poczuciem (humoru), wyczuciem (dystansu – jak daleko jeszcze do najbliższego baru) i czuciem (jakości wina). Co do poprawy stylu mojego pływania, to był wyraźnie zakłopotany i ograniczył się do rady, żebym starał się pływać szybciej. Do tego miałem koncentrować się na wizualizacji – przed snem, przez 20 minut miałem sobie wyobrażać, że pływam tak jak on.

Na pokład prowadziła wąska deseczka zwana trapem. Nazwa jest adekwatna. Jest to rzeczywiście pułapka, która dostarczała nam dużo nieoczekiwanej radości. Na dodatek na pokładzie były różnego rodzaju sznurki różniące się kolorem, grubością i nazwą. Moim obowiązkiem było pilnowanie grubej linki na lewej burcie w trakcie wchodzenia i wychodzenia z portu. Z tego też powodu dostałem pseudonim „Lewacuma’.

Okazało się, że na morzu największy kłopot jest z wodą. Kapitan prowadził restrykcyjną politykę korzystanie ze słodkiej wody. Pić wolno było tylko wino, a jeśli chodzi o kąpiel to każdego dnia kąpało się trzech, a czwarty się musiał wietrzyć.

Z drugiej strony trzeba przyznać, że kapitan – wspomniany wcześniej Michał D. – podejmował pewne wysiłki pedagogiczne. Próbował nauczyć mnie wiązania kilku węzłow, ale zrezygnował kiedy zauważył, że wychodzi mi zawsze węzeł gordyjski.

Stroną kulinarną zajmował się niejaki Bartosz B., w cywilu prawnik. Śniadania były skomponowane cudownie – świeży melon, miód, jogurt i płatki. W południe sałatki i lekki carboloading. Niestety, wraz z dojrzewaniem dnia sytuacja się pogarszała. Wieczory stały pod znakiem Mocnego Anioła i niezdrowego zakąszania.

Na pokładzie mieliśmy też kobietę. Eteryczną blondynkę o tajemniczym imieniu Sonya. Po zmarnowaniu 15 lat w korporacjach zajęła się studiowaniem duchowości kobiet. Kilka razy próbowała robić nam warsztaty na ten temat, ale nasze męskie liniowe ograniczenia nie pozwalały nam pojąć holistycznej istoty kobiecości. 

W czasie rejsu zahaczyliśmy też o miejscowość Astros oraz wyspy Gyros, Krepes i Metaxa.

Zauważyłem, że kuracja winem i oliwą jest bardzo skuteczna na moje biodro. Niestety, po wylądowaniu na Okęciu i zaprzestaniu kuracji ból powrócił.

Okres roztrenowania uważam za udany, teraz tylko wyleczę kontuzję i biorę się ostro za robotę. Czego i Wam życzę.