Stan umysłu

Upał zelżal.

Przekonałem się o tym wczoraj podczas poranego treningu biegowego, a potem drugi raz wieczorem wracając z basenu.

Pierwszy raz podczas biegu nie spociłem się jakby wcale. Żar się z nieba nie lał. Ale pojawiło się coś, co w zimie lubię. Śnieg, dużo sniegu. I samoczynna siła biegowa, bo bieganie w śniegu po kostki, bez stałego i mocnego odbicia jest zdecydowanie trudniejsze.

Czekam teraz, aż śniegu nawieje więcej, tak po kolana. Wtedy wybiorę się na swoją 12km. pętelkę, z której w jednym z zeszłych lat ledwie wróciem po wpadnięciu w zaspy do piersi pod koniec treningu, kiedy nie mogłem juz ruszyć nogą. Bałem się, że odnajdą mnie dopiero wiosną.

Drugi raz, kiedy zauważyłem, że Lato już nie urzęduje było wyjście z basenu. W wodzie dla odmiany mocno się spociłem i było mi raczej ciepło, poza tymi momentami, kiedy robiło mi się zimno na myśl o kolejnym zestawie ćwczeń.

I jak już wróciłem do domu to oczywiście nie omieszkałem podzielić się z rodzinką moim zachwytem nad białością zimy, spadkiem prędkości na miękkim śniegu, mniejszym obciążeniem na stawy, możliwością biegania po zmroku bez latarki, wyższym tętnem przy wolniejszym tempie. I po tym wszystkim dowiedziałem sie kolejnej cennej rzeczy. Jak to ujęła moja córka:

’triathlon to nie jest sport, triathlon to stan umysłu!’.

Dzień zaś zakończyłem wieczorną lekcją zycia otrzymaną przez radio od 'Fundacji Radosnego Ptaka’. Otóż radosny ptak zimą nie musi być dokarmiany. Radosny ptak sam sobie poradzi. Ciekawe, co na to powiedzą wszystkie nasze karmniki.

Pozdrawiam wszystkie radosne ptaki w odmiennym stanie umysłu.