Relacja trener – zawodnik. Odsłona trzecia

Dwa poprzednie teksty dotyczyły zaufania oraz krytycznej opinii o pseudotrenerach. Linki do tych artykułów podaję na końcu tego felietonu.Trzecia odsłona będzie o kasie – a właściwie o paradoksie w postępowaniu zawodników i trenerów, którzy płacą i biorą kasę. Refleksje dwie:

1. Odpowiedzialność za realizację treningu. 

Czy trener pobierający pieniądze za napisanie planu treningowego jest odpowiedzialny również za jego realizację? Czy ma pilnować swojego zawodnika i sprawdzać, czy ten nie oszukuje? Widzę dookoła siebie dwa sposoby zachowania. Pierwszy „uber – trenerów”, dzwoniących do zawodników z pytaniem, co to za dziesieciominutowa przerwa podczas wybiegania, bo „siku” nie było zaplanowane. Widzę też trenerów wyznających zasadę przekazania odpowiedzialności – napisałem ci plan i ty jesteś odpowiedzialny za jego % realizacji. Marcin Waniewski twierdzi, że nie da rady napisać kolejnego planu, jeśli nie wie, jak był zrealizowany poprzedni, ale z drugiej strony, czy nie standardem powinno być, że poprzedni był zrealizowany na 100%? W końcu trener to nie niańka. Po to (np. tak to funkcjonuje pomiędzy mną a Tomkiem Kowalskim) na 3 tygodnie wcześniej określam swoje możliwości treningowe (miejsce gdzie będę przebywał, dostępność basenu, godziny etc), żeby móc to doprecyzować. Odstępstwa zawsze się zdarzają, ale jeżeli zawodnik jest odpowiedzialny, to będzie realizował plan w zdecydowanej większość. Ale może ta super opiekuńczość niektórych trenerów jest wynikiem potrzeby pozytywnego bodźcowania zawodników?  Jestem obserwowany, to znaczy, że się mną interesują, a skoro się mną interesują, to znaczy, że jestem ważny… 

Główny przekaz jaki mam w głowie, pisząc ten tekst, brzmi: ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Myślę, że jeśli sami nie będziemy odpowiedzialni w 100% za siebie, realizację planów, motywację, cele i rezultat, to te zewnętrzne bodźce będą bardzo uzależniające. A jak to z bodźcami jest, każdy wie! Każdy następny, żeby działał skutecznie, musi być silniejszy, więc jest niebezpieczeństwo, że możemy dojść do fazy: trener – killer ;). Bo sowiecką szkołę treningową już mamy, prawda Kuba?

1. Kantowanie.

Pisząc tę część mam pełną świadomość, że nadepnę komuś na odcisk – ale trudno. Rozmawiając o różnych trenerach mam poczucie, że najgorszą łatką, jaką można otrzymać od zawodnika to: „ON KOPIUJE TRENINGI” – czyli oszukuje swojego usługobiorcę. A ja zapytam, co jest złego w tym, że tydzień w tydzień w makrocyklu wykonujemy ten sam trening? Więcej – co jest złego w tym, że dwóch albo trzech z nas w tym samym tygodniu wykonuje te same treningi? Według mnie nic, ale pod jednym warunkiem. Jeżeli dostaję trening, w którym 15’ w strefie TEMPO oznacza określone „moje TEMPO”, które różni się od tempa innego zawodnika, który dostał ten sam plan. Kiedy dostawałem do Darka Sidora bieg w PTS (przewidywanym tempie startowym), to przecież chodziło o moje tempo.

Chodzi mi raczej o innego rodzaju kantowanie – takie, którego w żaden sposób nie rozumiem. W tym przypadku również są wykroczenia mniejsze i większe, ale dla mnie najbardziej – mówiąc kolokwialnie – „porąbanym” pomysłem, jest realizowanie innych treningów niż te, które otrzymaliśmy od trenera. W skrócie wygląda to tak: dostaję plan, za który zapłaciłem. Plan, nad którym ktoś  pracował określony czas, plan zindywidualizowany pode mnie. I co robię?  Robię swoje! A ponieważ się na tym nie znam, to robię to, co wychodzi mi najbardziej i co najbardziej lubię. Bezsens. To po co płacić? Po co wymagać? Po co wkurzać się na plany, które są kopiuj-wklej. Nie lepiej dostać plan: dowolna jednostka x 10 w tygodniu, czas do 90 minut? No chyba, że tutaj chodzi o przypadek w rodzaju „orozmawiajmy, dlaczego mi nie wychodzi?” albo „Lubię być „opieprzany”… ale w tym wypadku polecam wycieczkę do psychologa, a nie do trenera. 

Linki do poprzednich felietonów z cyklu trener – zawodnik: 

1. Trener szarlatan, biznesmen czy ułatwiacz? 

2. Potęga pozytywnego feedbacku, czyli mówienia, co jest OK.