Małe gesty budują legendę. Jan Frodeno pomógł Polakowi na mistrzostwach świata

Jan Frodeno miano najlepszego triathlonisty wszech czasów zyskał nie tylko dzięki swoim wynikom, lecz także dzięki sportowej postawie wobec innych zawodników, którą wielokrotnie prezentował. O tym, jak małe gesty budują legendę, przekonał się Polak, Mateusz Grzybek. Pomoc Jana Frodeno uratowała jego start w mistrzostwach świata IRONMAN. 

ZOBACZ TEŻ: Mateusz Grzybek: „To, co się przytrafia w życiu jest nam pisane i tego się trzeba trzymać” 

Mistrzostwa świata IRONMAN to dla wielu zawodników spełnienie sportowych marzeń, a co za tym idzie spore emocje. W ich przypływie małe niedopatrzenie może pokrzyżować plany na jeden z najważniejszych startów w karierze. Podobnie mogłaby skończyć się przygoda startującego w Nicei Mateusza Grzybka. Na szczęście z pomocą przybył sam Jan Frodeno. 

„Jan Frodeno życzy udanego wyścigu”

Kiedy Mateusz Grzybek, polski age-grouper w ostatnich minutach przed zawodami przygotowywał się do startu, zdał sobie sprawę, że nie ma przy sobie okularków pływackich. 

– Zostawiłem je w plecaku, a plecak dałem żonie, która poszła w zupełnie innym kierunku – tłumaczy triathlonista.

Grzybek próbował skontaktować się z żoną przez telefon kolegi, jednak nie uzyskiwał odpowiedzi. Podszedł więc do speakera i poprosił go, aby ten zapytał przez mikrofon, czy mógłby wywołać jego żonę. Prowadzący wydarzenie Paul Kaye rzucił jednak: „a może po prostu załatwimy ci nowe okularki?”.

Speaker zapytał, czy któryś z zawodników nie ma przy sobie dodatkowej pary okularków. Po chwili do Polaka zgłosił się jeden z członków ekipy Jana Frodeno. Mężczyzna wręczył Grzybkowi parę okularów TheMagic5 i przekazał wiadomość od Frodeno, który kazał życzyć Polakowi dobrego wyścigu. 

– Nie mogłem uwierzyć w to, co się wtedy stało. Wiedziałem, że oprócz bycia GOAT, Jan jest również prawdziwym przykładem tego, co oznacza sportowa postawa – relacjonuje Grzybek.

Po zakończonym wyścigu Polak podbiegł do Jana Frodeno i podziękował mu za użyczenie okularków. Ten uśmiechnął się, odpowiadając, że nie ma za co i zapytał, czy przypadkiem nie były zbyt ciemne.