jak nie dać się słońcu i wygrać z samym sobą?

O tym,że los triathlonisty jest ciężki niczym praca w kopalni,albo i w hucie, wie już kazdy,kto nawet triathlonu nie spróbował,a przynajmniej choć czyta nasze blogowe wypociny. Tak wiem,wiem-zaleciało lekkim sarkazmem,ale wszak mamy szczyt sezonu w PL,imprez co tydzień tyle,że nie wiadomo już gdzie startować,a na każdej z nich należy zaliczyć „życiówkę”.

Sam psioczę,a łapię się na tym,że chyba jestem taki sam i celuję w coś,co może nie jest mi pisane w tym roku. Ale do rzeczy. Po dość udanym debiucie w 2014 na 2 ćwiartkach- Poznań 2:32 i Mrągowo 2:25, od jesieni ostro wziąłem się za treningi i ten rok postanowiłem powalczyć o jakieś laury,przynajmniej w M30 lub M35 w zależności od wielkości imprezy. Wiosna przywitała mnie optymizmem: 1:27 na półmaratonie w Sobótce,gdzie troszkę jest pod górkę ,przy mojej wadze 83kg,pokazało,że biegowo jest dobrze. Pracowałem ambitnie nad pływaniem,bo tu zawsze tracę najwiecej(pewnych nawyków po 30-tce cięzko się pozbyć niestety i technika nie zawsze wygrywa z temperamentem),zakupiłem nowy rower-taki,który niby sam jeździ,bo traithlonowy,polubiłem nawet trenażer i podjazdy. Do tego nadal katowałem się interwałami na biegowych sesjach i cierpiałem na treningach core-jakaś trauma z podstawówki mi została chyba. No,ale szło dobrze i pojechałem do Sierakowa na test formy na dystansie ¼. Wynik mnie lekko rozzłościł,bo zupełnie pogłubiłem się w wodzie-startowałem z prosami,a z nerwów i niedopatrzenia(nie posmarowałem,nie prysnąlem niczym) zaparowały mi tak okulary,że do pierwszej boi poleciałem na dyrektora wręcz-żabką,by ogarnąć 1 boję. Potem było już lepiej,ale czas był za słaby na docelowe 2:20 na mecie i nawet mocny rower 1:14 i przyzwoite bieganie,nie pomogło,by zaliczyć wymarzony czas. Ale dla wytrwanych sportowców amatorów,bo takimi tu wszyscy jesteśmy-porażka oznacza czas analizy i przegrupowań. Wnioski wyciągnąlem i poprawilem pływanie +bieg. Wynik Mietkowa potwierdził bliskość do szczytowej formy 2:22 i 13 m. w open. Niespodzianką było 5 miejsce w M30. Znów nadszedł czas analizy,tym razem już dużo bardziej taktycznej-jak przeżyć bieg w tempie 4:00/km,bo taki zakładałem na ćwiartce,w takim upale???

postanowiłem wrócić do tematu sprzed kilku dni,bo jest on jakże aktualny,gdy za oknem tak wysokie temperatury-w końcu lato mamy,a najwieksze imprezy wg mnie Poznań i Gdynia właśnie przed nami.. Fachowcy piszą: 'trenować i sie aklimatyzować,nawadniać się i chłodzić zarazem’,a ja się pytam,jak poradzić sobie z głową,ktora mówi,że boli i trzeba zwalniać? Brzmi może dość prozaicznie,ale za 3 tygodnie Poznań i mój debiut na połowce. Przygotowania idą pełną parą i albo w Polsce,albo w Niemczech staram się naginac czasoprzestrzeń,by znaleźć czas na mocne i długie sesje. Jakoś to nawet wychodzi. Zeszły tydzień np.w pt 97km roweru w 1 zakresie i 10km crossowego biegu zaraz po na 4:20-30/km, dzień przerwy i 16km biegu po lekkich górkach w 2 zakresie. Teraz jestem we Frankfurcie,gdzie panuje wręcz afrykański klimat: temp 33-37 stopni i zero chmur i wiatru. wierzę,że się da biegać w takich warunkach i budowac dalej formę,ale czy uda się utrzymać tempo na biegu-sam nie wiem. Cel to złamać 4:50 w debiucie na polowce,ale najwiekszym problemem może okazać się w moim pprzypadku nie żywienie,a właśnie wysoka temperatura,która zwyczajnie mnie oddetnie psychicznie i żadne napisy na bidonach i ulubione piosenki,nucone pod uchem raczej nie pomogą.zastanawiam się,jak z tym wygrać?jak wygrać z samym sobą?. A Wy jak radzicie sobie z takim klimatem na trasie?