Prawie Dzień Konia, czyli nie poddałem się.

Na ten dzień czekałem i na te zawody robiłem szczyt formy. To miał być mój triathlon idealny. I do 3km biegu w zasadzie był. Chciałem ponownie złamać 2:20, choć wiedziałem, że na tej trasie nie będzie łatwo ze względu na dłuższą jazdę i bieg. Z obliczeń i przeglądu list startowych wynikało że mogę się pokusić o walkę o 3miejsce w mistrzostwach AT Team.

Do pływania ustawiłem się z boku stawki. Nie lubię mocno zaczynać i tracić sił na walkę w pralce. Taktyka to: płynąć spokojnie swoje. Najlepiej „w nogach’. Start opóźniał się ze względu na uciekające bojki. „Całą rozgrzewkę szlag trafi’ – pomyślałem. Minus dla orgów. W końcu start, a w zasadzie falstart. Środek stawki ruszył wcześniej niż nasze skrzydło. Nieładnie. Na zdjęciach wszystko widać redaktorze! 😉 Szybko złapałem rytm i czyjeś nogi. Wysoka fala wymogła trochę zmianę techniki i wysokie zadzieranie głowy. Zapewniała też odpowiednie nawodnienie organizmu. Droga powrotna do brzegu to, rzekłbym, spokojne pływanie w tlenie. Poczułem luz. Tym razem płynąłem za trzema płynącymi obok siebie chłopakami. Dowiozłem ten luz do brzegu.

Szybka, niemal idealna zmiana. I tutaj podobnie jak redaktor Dowbor, miałem przyjemność z laikami. Zacząłem biec boso z rowerem, gdy słyszę krzyk ojca: „Buty! Buty!’ Zwolniłem i obejrzałem się. „Jakie k…a buty? Przecież wszystko gra!’ Myśleli, że zapomniałem butów do jazdy rowerem. 

Wertepy i belka wystrzeliwująca rowery w kosmos spowodowała, że moje buty pozrywały się z gumek. Straciłem kilka poważnych sekund dosiadając mojego białego Canyona. Później wszystko poszło idealnie.

Rozpocząłem swoją najlepsza jazdę rowerową w historii. Nowa konfiguracja alurumaka, bidon przylepiony taśmą do lemondki i nowiutki kask aero kupiony na EXPO. To było to!. Przez około 5 okrążeń udawało mi się trzymać tempo roweru czasowego na którym pomykał nr 435 – Piotr Januszewski. Na 6 kółku już odpuściłem. Jechałem bardzo mocno i chciałem już zostawić coś na bieg. Średnia z roweru to 36km/h. Przed zawodami w ciemno brałbym 35km/h. I to wciąż rower szosowy!!

Po perfekcyjnej zmianie w T2 jeszcze dopadłem Grassa, który wyprzedził mnie na 7 pętli. Nie wiem, co tyle czasu można robić w T2. :p.

Podniecony zawodami zacząłem biec ok. 10m za Grassem. Zdziwiłem się, że mi nie „odjeżdża’. Spojrzałem na Garmina… No tak! I mocno zwolniłem do swojego wymarzonego tempa przelotowego: 4:30. Czekałem na uspokojenie oddechu. Niestety, to nie nastąpiło. I po ok. 3km mój „dzień konia’ powoli dobiegł końca. . Tempo zaczęło systematycznie spadać. Nawet do wartości żenujących.

Przed zawodami wizualizowałem sobie, że wbiegając na druga pętlę krzyknę do swojej dziewczyny pewnym siebie głosem: „ Jest dobrze!’ jednocześnie podnosząc kciuk do góry. Jedyne na co miałem siły, to wyszeptać: „Byle do mety’. Spojrzała na mnie ze współczuciem i odpowiedziała tylko: „Wiem!’

Dalsza część biegu to już rozgrywka mentalna: Byle do mostka, byle do amfiteatru, teraz do placu zabaw, za nawrotką już będzie całkiem blisko! Walczyłem o każdy skrawek cienia i krople wody z gąbek i kubków. Wzniesienie trasy na skrzyżowaniu pod amfiteatrem zdało mi się potężnym podbiegiem wysysającym siły. Dobrze, że to tylko 10m i 1 metr przewyższenia.

Zdaje się że na 3 pętli ktoś się do mnie podczepił. „ A jak to ktoś z AT Team??’ – Pomyślałem. Przecież walczyłem o 3 miejsce. Dyskretnie zwiększyłem kadencję i przyspieszyłem minimalnie. Po minucie tupanie za mną ustało. Ukradkiem spojrzałem w tył. Odparłem wyimaginowany atak!

I tak od punktu do punktu, od drzewa do drzewa, od zakrętu do zakrętu. Dotrwałem do mety. A za nią na chwilę wyzionąłem ducha… 

Balsam kojący pojawił się dość szybko. Okazało się, że rzeczywiście jestem trzeci w Mistrzostwach AT, a później w namiocie AT Team dowiedziałem się że również 3ci w swojej kategorii. Czasami trzeba mieć szczęście. No i piękny wynik: 2:16,49!

PS.

Dziękuje chmurom, które były łaskawe się pojawić podczas biegu.

Dziękuję drzewom, że dawały cień na trasie.

Dziękuję gąbkom, które dawały wodę i ochłodę.