Przezawody w Przechlewie!

To miał być lekki przerywnik w przygotowaniach do maratonu w Poznaniu. Fajna wycieczka w nieznane mi wcześniej miejsce. Nocleg na miejscu. Oderwanie od codziennej rzeczywistości w Trójmieście. To co zastalismy na miejscu przerosło nasze oczekiwania.

Nie będę wam pisał o tym wszystkim. Już bardzo dużo zawodników się wypowiedziało na temat tej imprezy. Napiszę jednym slowem: rewelacja!

To może pare zdan o moim starcie? Rano postanowiłem, że nie będę kalkulował i się oszczędzał. Chciałem na każdym etapie wyścigu dać z siebie maks, tak jakby to miała być moja ostatnia konkurencja tego dnia. Wiem, wiem – taktyka dosyć nierozważna. Czasem warto zaryzykować. Trzeba jednak mieć przeczucie, że da się radę. Ja czułem się znakomicie.

Pływanie zacząłem mniej więcej w polowie stawki. Do pralki już się przyzwyczaiłem, więc nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Po prostu płynąłem (o ile moj styl można tak nazwać) swoje. Pierwszą połowę dystansu przepłynąłem zachowawczo. Drugą natomiast – na maksa, do zajechania. Powiem wam jedno, u mnie nie ma róznicy czy płynę na maksa czy nie. I tak jest to takie samo tempo 😀

Wyszedłem z wody, patrzę na zegarek a tam ponad 20min. Kasia mi krzyczy, że jestem 100. Słabiutko, pomyślałem. Później okazało się, że pływania było troszkę więcej a z wody wyszedłem 80. Do pierwszego straciłem jakieś 6min, więc popłynąłem to, na co mnie aktualnie stać. Jestem zadowolony.

Dosyć szybka zmiana na rower i jedziemy. Tutaj wykonałem na 100% swoje postanowienia (cały wyścig 'w ryj’). Cisnąłem od początku tyle ile miałem w nogach. Jak zwykle wyprzedzałem po kolei wszystkich, którzy lepiej pływają 🙂 Na pierwszej nawrotce policzyłem sobie ilu zawodników jest jeszcze przede mną. Wyszło mi, że jestem już w pierwszej 20. Czyli było dobrze, a nawet bardzo dobrze. Teraz jest miejsce aby wspomnieć o jednej sprawie. Właśnie mniej więcej od 1 nawrotki, zacząłem się zastanawiać kiedy osłabnę. Cały czas kręciłem tak mocno, jak nigdy w życiu. Nie było momentu, żebym odpuścił. Po pierwszej pętli byłem już 14 (dokładna informacja dzięki Kasi :)) i dalej wyprzedzałem. Już nawet przestałem czuć ból w udach. Po godzinie jazdy miałem na liczniku 39km. Mimo swojej wagi (i wagi roweru), czułem się na tych lekkich podjazdach jak ryba w wodzie. Widziałem, że jestem znacznie szybszy nawet od zawodnikow z czołówki. Fajnie wrażenie. Przed samym zejściem z roweru zadałem sobie pytanie: ile Ty człowieku po takim mocnym rowerze jesteś w stanie pobiec? To była jedna wielka niewiadoma. Do T2 wbiegłem 5 albo 6. W sumie wbieglismy razem z innym zawodnikiem – spytał się mnie na ile biegnę – powiedziałem, że nie wiem, może na 40min. Serio nie wiedzialem. Jakoś tak mi wolno poszło w T2 i wybiegem na 6 miejsu ze stratą 10m do piątego i 4min do pierwszego.

Szybko tę stratę odrobiłem. Dobrze mi się biegło przez pierwsze metry. Ale dalej zadawałem sobie pytanie: ile jeszcze tak pociągnę? Jednak to co sobie powiedziałem przed startem, robiłem z konsekwencją. Biegłem na maksa – do zajechania. Jako, że na zawodach nie startuję z GPS, to nie wiedziałem jakie mam tempo. Pierwszy km: 3:20, drugi km: 3:25. W tym momencie postanowiłem już nie sprawdzać sobie następnych międzyczasów. Po prostu nie chciałem sobie mieszać tym w głowie. Przecież to nierealne tak biec po tak konkretnym wysiłku na rowerze. Postanowiłem, że co ma być to będzie i że jak mnie dopadnie kryzys to dopiero wtedy będę się martwił. Dociągnąłem tak do nawrotki, po drodze mijając kolejnych zawodników. Na połmetku byłem już na 3 pozycji i wiedziałem, że do 2 mam dosyć niewielką stratę. Ale była jedna niewiadoma: kiedy mnie odetnie? Mniej więcej na 7,5km moje oczy po raz pierwszy ujrzały zawodnika, który biegł na 2 pozycji. Wiedziałem wtedy, to tylko kwestia czasu kiedy go wyprzedzę. Tak się stało po około 1km. Do mety zostały 2km. Nie wiedziałem czy dalej lecieć swoim tempem i walczyć o wygraną, czy zwolnić i biec razem z kolegą. Szybko sobie przypomniałem, że miałem cisnąć bez jakiegokolwiek kalkulowania. Stało się. Na metę wpadłem na 2gim miejscu z minutową przewagą nad trzecim. Wspaniały moment. Wiedzialem, że dałem z siebie wszystko.

moje czasy:

plywanie: 20:38 – 81 czas (podobno było trochę więcej pływania)

rower: 1:10:50 – 1 czas

bieg: 36:07 – 1 czas (podobno było mniej biegu)

razem: 2:10:53 – nowa życiówka poprawiona o prawie 13 min 🙂

Chciałem w tym miejscu podziękować organizatorom, władzom Przechlewa, sponsorom i wszystkim tym, ktorzy byli zamieszani w operację pod tytułem: triathlon w Przechlewie.

Widać, że żyjecie sportem a organizacja takiej imprezy jest dla Was czymś więcej niż sposobem na promocję regionu. Nie będę już nic pisał, bo to co zrobiliście jest warte więcej niż jakiekolwiek pochwały. Nie spoczywajcie na laurach, bo za rok znów sie widzimy!