Żabko, Żabciu, Żabuniu

„Dobra jest siła w mięśniach
– lepszy rozum w głowie.
O tej to właśnie prawdzie
niech bajka opowie…’

Koło basenu, Z wieczora,

kraulisci wkoło biegały, I na żab(karz)y czuwały

Skoro który wypływał, Kamieniem w łeb obrywał.

Jeden z nich, śmielszej natury, Wystawiwszy łeb do góry, Rzekł: «Chłopcy, przestańcie, bo się źle bawicie!

Dla was to jest igraszką, nam idzie o życie’

Żaba ujrzała wołu, Co wzrostem sięgał olbrzyma. Mogąc co do wielkości z jajem iść po społu, Zazdrością podniecona, pręży się, nadyma, By dorównać zwierzęciu, męczy się usilnie. «Siostro — mówi — zważaj pilnie: Czy dosyć? Mówże! Czym mu dorównała?» «Nie.» — «A teraz?» — «Bynajmniej.» — «Czym dość już nabrzękła?» «O, jeszcze ci daleko!» I gadzina mała Tak się nadęła, że pękła

U stóp góry żyjąc w bagnie,

Żaba, gdy wiosna rozwija pąkowie –

wyżej się przenieść zapragnie;

znajdzie kącik cienisty w zacisznym parowie,

pod krzaczkiem między trawki wystawi swą daczę,

alić się krótko cieszyła nią Żaba.

Nastało lato, skwar i prysła laba

(Natura miewa okresy wypaczeń),

raj żabi stał się tak dokładnie suchy,

że nóg nie mocząc, łażą po nim muchy.

„Bogowie! – Żaba w norce modli się i wzdycha –

gdy nie chcecie mojej zguby,

zalejcie wodą te wzgórza po czuby

i niech już nigdy odtąd nie wysycha!’

Tak lamentując bez wytchnienia,

przyganiać pocznie Jowiszowi,

że brak mu logiki, sumienia…

„O nierozumna! – Jowisz jej odpowie

(był widać w dobrym humorze) –

jak ci na brednie te kwaknięć nie szkoda!

Przez to, że wyschła w twoim bajorze woda,

mam topić ludzkość? Złaź do błocka, stworze!’

Pewna żaba

Była słaba

Więc przychodzi do doktora I powiada, że jest chora.

Doktor włożył okulary, Bo już był cokolwiek stary,

Potem ją dokładnie zbadał, No, i wreszcie tak powiada:

’Pani zanadto się poci,

Niech pani unika wilgoci,

Niech pani się czasem nie kąpie,

Niech pani nie siada przy pompie,

Niech pani deszczu unika,

Niech pani nie pływa w strumykach,

Niech pani wody nie pija,

Niech pani kałuże omija,

Niech pani nie myje sie z rana,

Niech pani, pani kochana,

Na siebie chucha i dmucha,

Bo pani musi być sucha!’

Wraca żaba od doktora,

Myśli sobie: 'Jestem chora,

A doktora chora słucha,

Mam być sucha – będę sucha!’

Leczyła się żaba, leczyła,

Suszyła się długo, suszyła,

Aż wyschła tak, że po troszku

Została z niej garstka proszku.

A doktor drapie się w ucho:

’Nie uszło jej to na sucho!’