Maciej Dowbor zdobył slota do Las Vegas!!!

Ten felieton miał się zaczynać inaczej…miał mieć inny tytuł, ale bieg wydarzeń zmienił wszystko. To już nie będzie tekst pt.: „Berlin okiem chorego triathlonisty” – bo taki tytuł miałem już zapisany, ale będzie to „list gratulacyjny” do Macieja Dowbora, który zdobył slota na Mistrzostwa Świata w Las Vegas!!! A zaczęło się tak…Niedzielne popołudnie. Miałem zrobić test mocy na rowerze, ale zrobił się test niemocy w łóżku z powodu jakiejś infekcji. Zatokowy katar, bół głowy i ogólna słabość kazały zostać w domu i rozpocząć walkę z chorobą. Oczywiście oczyma wyobraźni widziałem już, jak tych kilka dni przerwy zabiera mi wszystko, co do tej pory wypracowałem. Wystarczyły dwa dni bez treningu, ale za to z chusteczką w ręku i preparatem o nazwie Otrivin, pudełkiem najróżniejszych leków, żeby gen paniki uruchomił swoje działanie. Na nic zdało się doświadczenie i udzielane rad wszystkim dookoła. Zapomniałem również o tym, że zbyt ambitnym sportowcom przydają się z reguły przymusowe dni wolne, a choroba może być dla nich zbawieniem, bo sami nie potrafią zmusić się do przerwy w treningach. Ale nie! Ja musiałem wyobrażać sobie jak 7 lipca w Norwegii każdy zawodnik z mojej kategorii wiekowej najpierw wychodzi przede mną z wody, a później znika mi z oczu na rowerze i dubluje w biegu. Masochizm w czystej postaci! Choroba widocznie rzuciła się nie tylko na układ oddechowy i mięśniowy, ale również wycelowała w głowę. W takim oto nastroju zasiadłem przed ekranem komputera, otworzyłem stronę Ironmana i śledziłem zawody w Berlinie, gdzie na „połówce” ścigali się dobrzy znajomi z naszym najlepszym obecnie specjalistą od długich dystansów – Mikołajem Luftem. Całe szczęście, że potrafię czerpać motywację z sukcesów innych. Dobre wyniki Maćka Dowbora i Mikołaja wprawiły mnie w doskonały nastrój i tylko trzeźwość umysłu powstrzymała mnie przed wyjściem na trening! 

Emocjonowałem się ich wynikami jak dziecko, śledząc również czołówkę i pozostałych Polaków startujących w Berlinie. Najpierw pływanie. Coś jest nie tak. Maciek Dowbor tylko 31:18 na 1900 metrów? 100m płynął  ze średnią 1:38, co jest dalekie od jego możliwości. Ale spoglądam na całą dywizję i widzę, że mój kolega po fachu ma pierwszy czas pływania. Coś musiało być nie tak, skoro mamy takie czasy. Już po zawodach dowiedziałem się, że bardzo mocny wiatr utrudniał pływanie i stąd słabsze niż zwykle czasy w tej konkurencji. 

Rower – tu Maciek jest mocny, co pokazał w Malborku i potwierdził w Szczecinku. Oby tylko nie zaczynał za szybko – pomyślałem i widzę, że mamy łączność telepatyczną. Początek na tzw. „rozkręcenie”, średnia niewiele powyżej 32km/h. Z każdym kilometrem jest lepiej, a  ogólna średnia z całości dystansu wynosi powyżej 35km/h. Brawo. Jest dobrze. Teraz tylko bieg. Za szybko!!! Jak na możliwości Maćka 4.30/km to zdecydowanie za szybko na początek. Będą problemy. Na szczęście Maciej zwalnia i średnia z półmaratonu to 4.51min/km. 

Czas na mecie to 4:44:36, 8 miejsce w kategorii (choć początkowo było 7) i slot na MŚ w Las Vegas!!! Maćku, ogromne, szczere gratulacje. To wielki sukces, aby po niespełna dwóch latach treningu triathlonowego zdobyć przepustkę na LA. W kategorii Maćka było 6 slotów, dwóch zawodników już wcześniej wzięło sloty kwalifikując się w Zell am Zee. Czas grubo poniżej 5h na Ironman 70.3 to ogromny sukces, biorąc pod uwagę krótki staż treningowy. Oto czasy poszczególnych konkurencji i szczegółowe dane. 

{gallery}dowbor_finisz_berlin2013{/gallery}

 Wieczorem rozmawiałem z Maćkiem przez telefon. Mówił, że optymizmu i nadziei na dobry wynik dodało mu już pływanie. Po nawrocie, kiedy obrócił się zbadać sytuację, okazało się, że płynie sam z ogromną przewagą nad swoją grupą. Gorszy niż zwykle wynik to nie tylko wina wiatru, który powodował falę, ale również pływania pod prąd w drugiej cześci wyścigu. 

Nie chcę odbierać Maćkowi prawa i przyjemności opisania wszystkiego w kolejnym felietonie, ale dodam tylko, że czas mógł być lepszy, gdyby nie pewne zdarzenie w strefie zmian, o czym sam zainteresowany napisze wkrótce. Jeszcze raz wielkie gratulacje! 

Wyścig był emocjonujący i nawet brak obrazu nie przeszkadzał w uważnym śledzeniu rywalizacji. Wyobraźnia robi swoje. Patrzę na statystyki Mikołaja Lufta i wiem, że będzie wysoko.  Ostatecznie 11 miejsce i nieosiągalny dla nas amatorów czas 4:03:59. Oto wyniki poszczególnych konkurencji. 

{gallery}luft_finisz_berlin2013{/gallery}

Wśród elity mężczyzn wygrał Michael Raelert, który uzyskał doskonały czas 3:46:56 (oczywiście trzeba pamiętać, że trasa rowerowa była o 3km krótsza, więc spokojnie można doliczyć średnio 4-5minut do końcowych wyników). Oto czasy raelerta w poszczególnych konkurencjach. 

{gallery}raelert_finisz_berlin2013{/gallery} 

Wśród kobiet triumfowała Barbara Rivelos (CHI), uzyskując czas 4:16:10. Oto jej szczegółowe wyniki w poszczególnych konkurencjach: 

{gallery}female_finisz_berlin2013{/gallery}

Z niecierpliwością czekam na relację Maćka Dowbora. Z pewnością znów przeniesie nas w atmosferę berlińskiego Ironmana. 

W Ironman 70.3 Berlin startowali również inny Polacy (bez kolejności według wyniku). Po kliknięciu na nazwisko pojawią się dane szczegółowe.