Zagrożenia związane z Ironmanem. O tym mało się mówi!

Każdego roku, tuż przed Mistrzostwami Świata na Hawajach, w tygodniu zawodów, organizowana jest w Kona „Konferencja Medycyny Sportowej”. Przyjeżdżają na nią naukowcy z całego świata. Tak było również i tym razem, a wśród gości konferencji byli m.in.: Prof Greg Whyte, Profesor Asker Jeukendrup, Doug Hiller (z komisji medycznej ITU), a także wielu innych specjalistów w dziedzinie odżywiania w sporcie.

Dyskutowano m.in. o odżywianiu w sporcie wytrzymałościowym. Temat rzeka. Szczególnie ważny na zawodach, gdzie dostarczanie odpowiedniej ilości energii i płynów to gwarancja sukcesu, ale przede wszystkim większe prawdopodobieństwo ukończenia trasy w dobrej kondycji zdrowotnej, co nie zawsze jest tak oczywiste. Przeglądając różne strony internetowe widzę, że mało jest artykułów w kontekście Ironmana poruszających temat bezpieczeństwa na najważniejszej imprezie – Mistrzostwach Świata na Hawajach.

Ale trafiłem na jeden, który jest tym ważniejszy, że jest to relacja wolontariuszki z Kona, która była w zespole medycznym. Tamsin Lewis to profesjonalna triathlonistka uprawiająca triathlon na długim dystansie, ale w tym roku pojawiła się na Hawajach w innej roli. Między innymi dla portalu tri247 opowiedziała o drugiej stronie medalu. Myślę, że każdy, a w szczególności początkujący, powinien zapamiętać jej słowa.

„Tamsin Lewis: „W zespole medycznym w Kona jest kilku znakomitych lekarzy, z którymi Ironman ma szczęście kompletować wolontariuszy, pracujących podczas imprezy. Rano w dniu wyścigu pomagam w ważeniu zawodników przed startem, a później jestem już na pomoście nad wodą i z radiem w ręku czuwam nad bezpieczeństwem podczas etapu pływackiego. W ubiegłym roku mieliśmy kilka przypadków szybkiej interwencji i wyciągania zawodników z wody. Dwóch z nich z objawami…HIPOTERMII! Tak, wychłodzili się! Weszli do wody 30 minut przed startem, a później znaleźli się między wolniej płynącymi zawodnikami. Było również kilka przypadków tzw. SIPE, czyli obrzęku płuc!”

( O obrzęku płuc profesor Artur Pupka pisał w artykule na AT )

„Kiedy zawodnicy kończą jazdę na rowerze, pomagam przygotować wszystko na ostatnią część zawodów i wybieram się rowerem na trasę biegu, aby wspierać moich przyjaciół, ale również sprawdzać, czy nie ma na trasie potrzebujących pomocy. Niestety byłam w złym miejscu, kiedy Jodie Swallow upadła. Słyszałam, że musiała czekać ponad pół godziny na karetkę, co jest poniżej normy i służby medyczne muszą to wziąć pod rozwagę, kiedy będą planować rozmieszczenie wolontariuszy podczas przyszłorocznych zawodów. Jodie Swallow – jedna z najlepszych triathlonistek świata – niemal zemdlała, będąc na 13 mili maratonu upadła na krawędzi jezdni z ogromnym bólem głowy i ciśnieniem spowodowanym utratą elektrolitów i…wypiciem zbyt dużej ilości wody.”

Ale to nie koniec trudnych przypadków, niestety niezbyt często nagłaśnianych również przez samych organizatorów. Myślę, że z uwagi na bezpieczeństwo zawodników takie historie powinny być przestrogą dla wszystkich, którzy marzą o starcie na dystansie Ironman lub Half Ironman. Trzeba mieć świadomość zagrożeń i problemów, jakie mogą wystapić. Trzeba mieć również świadomość własnego ciała, własnych możliwości tylko po to, aby bezpiecznie bawić się w ściganie i pokonywanie swoich słabości. Jak relacjonuje dalej Tamsin Lewis w tym roku w Kona był bardzo smutny przypadek zawodniczki, która była bliska ukończenia Ironman poniżej 10 godzin, jednak nie była w stanie nawet pełzać do mety.

„Jej mózg był dosłownie przegrzany i nie była w stanie koordynować żadnego ruchu. Dźwignęliśmy ją za linię i krótko po tym nastapił atak – temperatura jej ciała skoczyła do ponad 40 stopni Celsjusza. Schładzaliśmy ją jak tylko umieliśmy najlepiej, ale niestety nie wyglądała dobrze i musieliśmy natychmiast przetransportować ją do szpitala. Spędziła tam 3 dni. Trzeba jednak zauważyć, że może mieć miejscowe uszkodzenia mózgu na skutek wysokiej temperatury.”

„Wielu innym zawodnikom udzielaliśmy pomocy w specjalnym namiocie – byli przegrzani lub/i odwodnieni! Zauważyłam, że wielu ludzi po prostu nie rozumie lub nie przestrzega podstawowych zasad związanych z odżywianiem i nawadnianiem. Przyjmując zbyt duże ilości płynów, rozcięczają własne zasoby elektrolitów i wysyłają fałszywy sygnał do nerek i mózgu na temat regulacji wodno-elektrolitowej. To jest o wiele bardziej niebezpieczne niż odwodnienie. Można o tym przeczytać w książce Tima Noakes’a pt.: „Waterlogged”.”

Plan żywienia przygotowany na Ironmana w Kanadzie i tamtejsze warunki pogodowe nie będzie pasował na hawajskie temperatury i wilgotność. Tamsin Lewis analizuje również rodzaj kasków używanych przez triathlonistów, których widziała w namiocie służb medycznych. Mieli na sobie to:

Kaski Bambinos, które jak widać, nadają się do jazdy w upałach jak szosówka na żwirowe drogi! Z uwagi na bardzo słabą wentylację, mogą spowodować poważne konsekwencje zdrowotne na skutek przegrzania.

Lewis: „Obserwowałam zawodników przekraczających metę i niektórych z nich natychmiast kierowałam do namiotu służb medycznych. Co godzinę sprawdzałam też strefę dla zawodników za metą i wzywałam pomoc do kolejnych 9 osób, których służby z różnych przyczyn nie wychwyciły na mecie, a które były już w złym stanie. Tamsin Lewis wskazuje również na ograniczenia z jakimi się spotykała podczas zawodów – nie tylko brak szybkiej reakcji karetki pogotowia! Dla takiego organizatora jak Ironman oszczędzanie na środkach bezpieczeństwa nie jest korzystne. Ile kosztowałoby umieszczenie za linią mety nadmuchiwanych basenów z lodem, aby wspomóc regenerację i zredukować efekt przegrzania. Podsumowując, podczas zawodów Ironman Hawaii udzielano pomocy zawodnikom, którzy doświadczyli:

Przegrzania
Odwodnienia
Niedoboru sodu we krwi
Kurczy mięśniowych (polecam artykuł autorstwa doktora Marcina Stajszczyka na ten temat)
Arytmii serca

Trenujcie i pamiętajcie, że poprawianie życiówek oraz ściganie się w zawodach to nie beztroska zabawa – to sport wytrzymałościowy, w którym jeśli nie przestrzega się podstawowych zasad związanych z odżywianiem, nawadnianiem i utrzymywaniem odpowiedniej temperatury ciała, może skończyć się dla nas wizytą w szpitalu. Ale jeśli rozsądnie podchodzimy do treningu i zawodów wówczas czekają nas niezapomniane wrażenia i wspaniała zabawa! A na początek…do lekarza! Zrobić podstawowe badania.