Kobiety miętkie jednak są…

Nie minął jeszcze miesiąc a ja kolejny raz odwiedziłem Adgar Plaza.

Generalnie nie lubię wyjeżdżać z domu dalej niż 25 km. Chyba, że na rowerze lub na Suwalszczyznę. Tym razem powodem była konferencja zatytułowana „Trenuj bezpiecznie – zwyciężaj bezapelacyjnie’.

Na miejsce okazało się, że drugi człon tytułu zniknął. Ale połowy wpisowego nie chcieli oddać.

Na miejsce trafiłem łatwo, bo budynek stał dokładnie w tym samym miejscu, w którym go zostawiłem miesiąc temu. Za to urósł. Okazało się, że gmaszysko jest wielkie i rozległe. Poprzednio byłem jedynie w salonie GURU, który widać z ulicy, a ulicę z salonu. Teraz musiałem przemierzyć kilometry korytarzy, aby trafić do odpowiedniej sali bez światła dziennego.

Kulturalnie spóźniony usiadłem koło atrakcyjnej kursantki, która mimowolnie acz systematycznie rozśmieszała mnie przez najbliższe kilka godzin przerywając monotonię niektórych prelekcji. Otóż co kilkanaście minut otwierała torbę i zaczynała czegoś szukać. Raz była to komórka, potem mały laptopik, notatnik, długopis i tuzin innych rzeczy. Niczego nie mogła znaleźć za pierwszym razem. Po wstępnym i bezskutecznym zanurkowaniu w torebce robiła zaskoczoną minę mocno zabarwioną niedowierzaniem.

– …’Jak to?, Nie ma tego tu? Zawsze było, sama wkładałam…?, Co się dzieje?’…

Druga lub trzecia próba i… poszukiwana rzecz się znajdowała.

Ludzi nie było dużo. Przy użyciu skomplikowanych algorytmów wielkość zgromadzenia obliczyłem na kopę. Dla ułatwienia podaję, że kopa równa jest pięciu tuzinom. Byłem trochę zaskoczony, że tak niewiele osób wykorzystało znakomity pretekst, żeby odpuścić sobotni trening, który z definicji jest nużący bo długi. Chociaż średnia wieku była niziutka, to z kongregacji emanował nastrój jesiennego smutku i melancholii, a kolorystyce ubioru dominowały czernie i szarości.

Wystąpienia były liczne, o mocno zróżnicowanej wartości rozrywkowej i merytorycznej. Było kilku magistrów/magisterek, jeden doktor i redaktor. A nawet trafiło się dwóch profesorów, w tym jeden na widowni, ale to też się liczy.

Było o progach treningowych i protokołach testowania.

Było o profilaktyce urazów sportowych.

Usłyszałem, że Bolt tak szybko biega, bo się urwał z uwięzi. Gdy dopytałem, okazało się, że biega szybko bo z powięzi.

Z analizy czynników ryzyka jednoznacznie wynika, że najbardziej narażone na kontuzje są odwodnione staruszki, ze znaczącą nadwagą, które nigdy nie uprawiły sportu, seksu ani ogródka. A teraz zaczęły. Informacja nie była dla mnie zaskoczeniem.

Było też sporo o rozciąganiu na zimno i ciepło; statycznie i dynamicznie.

Oczywiście była też niezatapialna mądrość, żeby pić dużo wody. Kilka lat temu było to 1.5-2 litrów. Teraz są to już 2-3 litry. Gdzie jest granica w tym szaleństwie?

Usłyszeliśmy też dobra wiadomość dla właścicieli sklepów z obuwiem sportowym. Najnowsze badania ustaliły ponad wszelką wątpliwość, że większość z nas ma jedną stopę porażoną supinacją (łac. supinatio), a drugą pronacją (łac. pronatio). Nic, tylko kupować dwie pary butów.

Z tego fragmentu konferencji spodobała mi się sugestia treningu mentalnego. Kładziemy się pod kocykiem, puszczamy muzykę i wyobrażamy sobie nasz nienaganny styl pływacki, płynny bieg lub brawurowy podjazd pod górę. Na taki obóz treningowy mogę zapisać się od razu.

Była też nieśmiertelna piramida odżywiania. Błogosławieństwa płynące z konsumpcji dzikiego łososia i świeżego tuńczyka z hodowli przyzagrodowej. Bulion na kościach. Promienie słoneczne, cynamon, imbir i kurkuma. Nie było nic o karczochach, choć nastawiałem uszu.

W czasie przerwy były zdrowe ciasteczka i napoje. Ze zdumieniem oglądałem, jak młodzi ludzie, którzy właśnie wysłuchali prelekcji o zdrowym odżywianiu, zaatakowali cukiernice. Małą filiżankę herbaty lub kawy wzmacniali 2-3 łyżkami cukru. Brawura przynależna młodości.

Skończyły się występy suportów. Czas na gwiazdę. Był nią profesor Zbigniew Trzaskoma. Postać do tej pory niesłusznie bliżej mi nieznana. Odczyt poprowadził pod hasłem „Siła i Moc’. Ponieważ jestem w trakcie lektury książki o Franco, poczułem się jak na zlocie Falangi.

Wyjaśnił co znaczy termin „mieć powera’. Dlaczego „sprinter wygląda jak kulturysta, a biegacz długodystansowy jak urzędnik’? Jak nie wpaść w objęcia „Wujka Rabdo’ (od: rabdomioliza).

Pięknie rozprawiał się z kolejnymi mitami i mądrościami z osiedlowych siłowni. Kilkanaście minut analizował kolejne slajdy swojej prezentacji. Omawiał rodzaje treningów, benefity, zagrożenia, przesądy i stereotypy. Miodzio!

Zaintrygowanym lub zainteresowanym polecam jego artykuły i prezentacje dostępne na stronie Klub Polska.

Lunch był mocną stroną konferencji. Podany przez uprzejmych kelnerów w gustownej restauracji, w kolejnym skrzydle budynku. Był rosół z makaronem (nie wiem, czy na kościach) oraz smażona ryba. Może dziki łosoś, a może świeży tuńczyk. Kelner nie wiedział, a kucharz nie chciał powiedzieć.

Potem przeszliśmy do salonu GURU. Dostałem po znajomości świetną kawę i poczułem się jak w domu. Młody człowiek o wyglądzie samuraja kompetentnie, chociaż bez dynamiki i zaangażowania prof. Trzaskomy, wprowadzał kursantów w arkana sztuki bike fittingu. Zaangażowany był komputer, rzutnik i demonstrator w krótkich majtkach. Całość oceniam na plus.

Nadszedł czas na drugą gwiazdę konferencji. Był nią trener Andrzej Piątek. Zapowiedziano dwa filmy pod tytułem: „Najpiękniejsze momenty polskiego kolarstwa’. Ale Piątek powiedział, że dziś jest sobota i czasu mamy tylko na jeden film. Treść filmu była dostosowana do okazji. Obejmowała kilka ostatnich sezonów, aby zrobić przyjemność Majce. Ani słowa o Szurkowskim, Szoździe czy Langu. Sam bohater siedział w rogu w charakterze maskotki.

Trener mówił ciekawie ale nie na temat. Opowiedział o swoich młodzieńczych latach i pierwszych krokach kolarskich. Jak to z grupy 650 chłopaków do klubu zapisano tylko 60 najlepszych plus jego. Podał przepis jak zbudować zawodową grupę kolarską a niektórzy kursanci notowali. Szykuje się ostra konkurencja!

Potem dowiedzieliśmy się co to jest „metoda ruska’ w przygotowaniu do sezonu.

Po godzinie trener przystąpił do tematu: „Monitorowanie procesu treningowego’. Było konkretnie, a wykład nie stracił nic z atrakcyjności, chociaż trener przestał mówić o sobie.

Poszerzeniem segmentu kolarskiego był wywiad z Rafałem Majką. Najciekawsze pytania zadawał redaktor Grass. Grupa pytała niechętnie, bo na widowni siedziała Magda Majka. W tej sytuacji szczerość odpowiedzi była i tak mocno ograniczona.

Po sesji zdjęciowej frekwencja mocno spadła. Być może Państwo Majka zaprosili ludzi do siebie. Ja byłem w łazience i pewno przeoczyłem.

Pod koniec konferencji miał miejsce wyreżyserowany pojedynek między znanymi w środowisku Łukaszem Grassem i Tomaszem Brzózką. Tomek, chociaż sam ukończył kilka IRONMANów, był trzykrotnie na NIE. Łukasz chociaż też ukończył kilka był na Tak, chociaż nie powiedział ile razy.

Jeśli jeden był Tezą, a drugi Antytezą to mnie przypadła rola Syntezy. Pogodziłem zwaśnione strony i w przyjaźni rozjechaliśmy się do domów.