Pierwszy raz tuż tuż.

Czerwony jak cegła, rozgrzany jak piec 🙂

Pierwszy raz w triathlonie już zaraz, w Piasecznie za tydzień, 1/4 docelowego dystansu i milion zmartwień 🙂 W tym zwykłe, ludzkie – jak to będzie?

Początek.

Może opiszę trochę przeszłości. Od zawsze jeździłem na rowerze, od 3-4 roku za Tatą dzielnie pedałowałem, potem było tylko więcej. W liceum dojeżdzałem do szkoły, potem na czas niedokończonych studiów gdzie zawiesiłem rower i praca. Od 7 lat praca a od 5 jeżdzę prawie codziennie na rowerze. Któregoś dnia przeczytałem na jakimś tam portalu o człowieku który dla chorej dziewczynki przejechał 550km na rowerze w jeden dzień. A że myślałem dosyć często o podróży na rowerze do mojego kuzyna i najlepszego przyjaciela który mieszka w Gdyni ( a ja pod Warszawą ) to zapaliła mi się lampka. Wpisałem w googla jakieś hasło i trafiłem na triathlon. A akurat byłem po swoim pierwszy biegu – z racji na tragiczne warunki nie mogłem pojechać na rower…. to poszedłem biegać.

Triathlon

Biegania nigdy nie lubiłem.  Reszta dyscyplin była ok, ale bieganie…. okazało się, że lubie się męczyć. Od zasapanych 3km w ciągiu 2 miesięcy przeszedłem do 15km którę biegam całiekm spokojnie. I cuda które się dzieją po 10km są nie do opisania. To chyba Scott Jurek pisał w swojej książce, że jak pobiegasz 20 minut, to się zmęczysz, jak dodasz do tego kolejne 20 minu to się wypruszjesz totalnie, ale jak dodasz do tego jeszcze 3h biegu to poczujesz rzeczy które sprawią, żę całe twoje dotychczasowe życie zblednie i straci znaczenie. I dokładnie to poczułem.

Postępy

Jak pierwszy raz biegłem 5km  to zaspany ledwo co skończyłem trasę w 35 minut, dziś po ok 8 miesiącach ten sam dystans to 22:22. Postęp jest , ale jak to będzie 🙂 Mój plan na Piaseczno to poniżej 2:45h, ale nie uwzględnia to rzeczy którch nie znam  z racji na pierwszy start.