Trzy lata…

Trzy lata temu, w kwietniu, dowiedziałem się że żona jest w drugiej ciąży. Trzy lata temu paliłem paczkę czerwonych dziennie, przy diecie opartej na kawie i coli. Trzy lata temu spędzałem w pracy i dojazdach do niej 12 godzin dziennie. Trzy lata temu nie miałem głębszych przemyśleń i planów na życie. Trzy lata temu, w kwietniu postanowiłem, że trzeba coś zmienić. To własnie marato miał stanowić pewien cel na drodze od ogólnej poprawy. A dziś – sześcioletnia córka / dwuletni syn –  8 lat małżeństwa i jeszcze tylko 23 lata spłacania kredytu hipotecznego – ale od wczoraj już maratończyk z debiutem 3:57:46, z apetytem na więcej.

A pogoda w Łodzi wspaniała do biegania. Pacemakerzy, fajni ludzie: inicjowali okrzyki, studzili emocje, podpowiadali i szli równo – na 3:58 de facto – dla mnie w sam raz. Plan był prosty – trzymam się jak najbliżej baloników i zwartej grupy która szła za nimi. Pełne skupienie na pit stopach aby nic nie stracić. Zgadałem się z jednym Radomiakiem i do 32 km to był piknik – pogaduchy, śmiechy opowieści dziwnej treści. Tętno rosło – do połowy to średnia 150bpm, 3cia dycha już 160 – ostatnia ćwiartka od 170 – do 174 na ostatnich 5 kilometrach, ale oddech w normie – bez sapania – na trzy – spokojnie. Ostatnie 10km komfort mniejszy – i pełne skupienie. Kryzys – mały był na 38-39 tym kilometrze gdzie głowa chciała lekko zwolnić bo „po co tak się szarpać – zapas spory jest przecież’. Zbieg do Hali – czerwony dywan / meta  – aż się we mnie kotłowało od nadmiaru pozytywnych emocji.

Dziś czuję się świetnie – schody nie stanowią większego problemu. Kilka dni spokoju i przygotowania do Gdyni czas zacząć pełną parą.