The final countdown!

Minęło trochę czasu od mojego ostatniego tekstu i skłamałbym, że powodem mojej absencji były tylko i wyłącznie obciążenia czasowe związane z przygotowaniami do Suszu. Sprawy prywatne, kariera zawodowa, zwykłe zmagania z szarą codziennością. Nawet bez treningów osoba dorosła, która jeszcze posiada dzieci i nie daj Boże jakiekolwiek inne zobowiązania, ledwo jest w stanie wyrobić się w ciągu doby ze wszystkimi obowiązkami. Jak w ten napięty grafik wcisnąć minimum godzinę treningu dziennie? I to netto!!! Bo owszem, jak dobrze przycisnę to nawet 40 minut ostrego biegu daje w kość, ale zanim się przebiorę, ustawię i nałożę wszystkie urządzania już tracę kwadrans. Po biegu jeszcze kolejnych kilka minut na rozciąganie plus prysznic, który po dobrym treningu tak miło przedłuża się w nieskończoność. Kiedy zsumuję wszystkie czynności składające się na moje przygotowania do „połówki” to szybko okazuje się, że dziennie poświęcam na to minimum półtorej godziny, nie licząc dojazdów na basen etc. A tu jeszcze doszedł rower, który zawsze zabiera mi co najmniej 2 godziny i zakładki, które prawdę mówiąc na razie kompletnie olewam, chociaż wiem , że to błąd. Po sześciu miesiącach przygotowań odnoszę wrażenie, że największym wyzwaniem dla triathlonistów-amatorów nie są treningi same w sobie. Problemem nie jest nawet pokonanie morderczej trasy czy nieustanna walka z mobilizacją.

Wykucie prawdziwego człowieka z żelaza wymaga przede wszystkim mistrzostwa logistyki, organizacji, zarządzania i co być może najważniejsze – geniuszu dyplomacji. Właściwie każdy dzień jest teraz dla mnie walką o wyciśniecie z napiętego grafika tych bezcennych godzin, które poświęcę na treningi. Planując kolejne 24 godziny zastanawiam się jak w gąszczu spotkań i innych działań zawodowych wpaść na basen, a może zacząć dzień od biegania lub wieczorem, jak już zaśnie córka, pokręcić chwilę na trenażerze, bo na jazdę po ciemku na razie się nie piszę. Nie ukrywam, że znacznie bardziej odpowiada mi trenowanie poranno-przedpołudniowe. Chyba lubię mieć to już za sobą, a nie cały dzień funkcjonować ze świadomością, że wisi nade mną jakaś bliżej nieokreślona liczba kilometrów do pokonania. Łapię się też na tym, że kiedy mam ciężki dzień w pracy i na dodatek jeszcze jakieś stresy czy problemy, to kiepski nastrój tym wywołany kompletnie wysysa ze mnie resztki mobilizacji do wysiłku i niestety zdarzyło się kilka razy, że po prostu danego dnia sobie odpuściłem. Ale zdarza się też, że nawet w trakcie prób do programów na żywo, wyskakuję na godzinkę i zaliczam szybki trening, co paradoksalnie niby męczy mnie fizycznie, ale znakomicie wpływa na mój nastrój i ładuję mnie jakąś pozytywną energią. Zdaję sobie jednak sprawę, że tak duże zaangażowanie, szczególnie w dłuższej perspektywie, wymaga wielu poświęceń i odpowiedniego wyważenia. Tak, aby nie ucierpiały na tym rodzina i praca.

Po półrocznych przygotowaniach do HalfIronaman mogę stwierdzić , że jakieś doświadczenie treningowe już zebrałem. Jednak dopiero kilka dni temu zdałem sobie sprawę, że do naszego wielkiego sprawdzianu pozostała cholernie policzalna liczba dni. Ponieważ, jak chyba większość ludzi, mam tę fatalną cechę odkładania wielu ważnych spraw na później, w przypadku tego projektu również żyłem trochę ze świadomością, że czasu jest mnóstwo i właściwie to za poważne trenowanie i ogólnie za siebie zabiorę się od kolejnego poniedziałku. W ten prosty sposób przebimbałem kolejne tygodnie, aż na wielkim zegarze na stronie internetowej naszej imprezy, odliczającym czas pozostały do godziny startu pojawiła się złowroga kombinacja cyfr wskazująca równo 60 dni do godziny zero. Na szczęście był to właśnie poniedziałek i to do tego kończący najdłuższy długi weekend Europy, więc okazja na górnolotne postanowienia pojawiła się wręcz idealna. A ponieważ poważne zobowiązania mają większą moc sprawczą, gdy ogłaszane są na forum publicznym, dlatego niniejszym to właśnie czynię i chcę się z Wami podzielić swoimi ambitnymi planami, które będziecie mogli na bieżąco weryfikować i później wytykać mi niekonsekwencje. To chyba jedyny sposób i akt desperacji, żeby zrealizować założenia, o których z takim zacięciem i samouwielbieniem rozpisywałem się wiele miesięcy temu, kiedy perspektywa startu w Suszu była na tyle odległa, że wprost abstrakcyjna. Dziś powoli się materializuję i jeśli moje wcześniejsze cele mają być chociaż bliskie realizacji , to czas spiąć pośladki i naprawdę wziąć się do roboty. A oto postanowienia:

 1. Zaczynam realizować wszystkie elementy treningu przygotowane przez trenera Nettera.

 2. Trenuję minimum raz dziennie.

 3. Nie pije alkoholu – no chyba, że małe, zimne piwko od czasu do czasu po treningu – tak na zakwasy.

 4. Zaczynam stosować się do diety polecanej przez naszą dietetyczkę.

 5. Co najmniej raz w tygodniu piszę tekst o postępach w przygotowaniach na stronę Akademii.

 6. Codziennie wrzucam na Facebooka relacje z aktualnie wykonanych treningów i nie tylko.

 7. Idę do psychologa sportowego i walczę ze swoją słabą silną wolą.

 8. Nie podjadam córce słodyczy.

 9. Nie jem wieczorem świństw. Przepraszam. W ogóle nie jem wieczorem.

10. Zrzucam jeszcze kilka kilogramów, tak by po raz pierwszy od 16 roku życia zejść poniżej 90 kg. Podobno łatwiej będzie mi się biegało.

Poznaliście mój dekalog na najbliższych kilka tygodni. Zrobię wszystko, by funkcjonować zgodnie z tym planem. Chętnie poznam także Wasze cele i opisy postępów w przygotowaniach do Suszu. Szczególnie cenne są relacje debiutantów takich jak ja. Kolejny tekst zgodnie z zapowiedzią już w przyszłym tygodniu. A na regularne, krótkie relacje zapraszam już od dziś na www.facebook.com/maciekdowbor . Serdecznie wszystkich zapraszam do polubienia mojej strony. No i trenujcie dzielnie.