Ironman 70.3 Dubai to wyścig, w którym zawodnicy osiągają kosmiczne czasy. Zawody należą do jednych z najszybszych na świecie. W tym roku wygrał je Belg Bart Aernouts z czasem 3:33:45. Jedyny Polak w kategorii PRO, Miłosz Sowiński, uzyskał czas 3:41:51 i poprawił się o około 7 minut na tej samej trasie w stosunku do ubiegłego roku.
W rozmowie z Akademią Triathlonu podkreśla, że walka z najlepszymi o podium, wymaga mocniejszej jazdy na rowerze i jeszcze szybszego biegania. W Dubaju Miłosz Sowiński zajął 11 miejsce (w ubiegłym roku 6.), średnia z roweru na domierzonej trasie 90km wyniosła 45.20km/h. Średnia biegu z 21km to 3:29/km.
Łukasz Grass: Jak układał się wyścig?
Miłosz Sowiński: Różnie. Zaczął świetnie, bo miałem dobrą reakcję startową podczas pływania. Robert Karaś (red.: Mistrz i rekordzista świata na dystansach podwójnego i potrójnego Ironmana), który jest moim nowym trenerem od 6 tygodni, uprzedzał mnie, że bardzo ważne będą pierwsze dwie minuty, kiedy powinienem załapać się w nogi lepszych pływaków. Tak też się stało. Do około siedemsetnego metra byłem w pierwszej grupie. Jednak później doskoczył do niej Rosjanin Llia Prasolov, który narzucił jeszcze mocniejsze tempo i rozerwał grupę. Ostatecznie z wody wyszedł pierwszy. Ja trochę się zakwasiłem i musiałem odpuścić.
Czy to szarpanie w wodzie odbiło się negatywnie na kolejnym etapie wyścigu?
Na wejściu do T1 miałem kurcze dwugłowego uda. Nawet sobie wtedy pomyślałem: „O, chyba się zaczyna!”, ale wiem, że pierwsze wyścigi w sezonie mają to do siebie, że organizm jeszcze nie jest w gazie, czasami dziwnie reaguje na pierwsze starty.
Udało się opanować sytuację na rowerze?
Niestety nie od samego początku. Zacząłem nie najlepiej. Miałem, jak na siebie, bardzo wysokie tętno – powyżej 160. W ramach obowiązujących przepisów (12 metrów odstępu), jechałem za jednym z dwóch Duńczyków. Po 10 minutach jednak odpuściłem. Tempo było za mocne. Stwierdziłem, że muszę się skupić na swoich watach. Po chwili dojechał mnie kolejny Duńczyk. Również jechał bardzo mocno. Musiałem odpuścić, na liczniku miałem około 400 W!
Potem dojechał mnie Bart Aernouts, który ostatecznie wygrał z czasem 3:33:45. Jednak Bart słabo pływa. Dogonił mnie dopiero po około 30 kilometrach jazdy rowerem. Również starałem się utrzymać z nim kontakt, ale musiałem mocno cisnąć na pedały, stwierdziłem, że to nie ma sensu, że muszę oszczędzać się na bieg. Utrzymywałem moc w okolicach 320-340 watów. Ważę 74 kilogramy. Po tym wyścigu mam takie przemyślenia, że ściganie się z najlepszymi wymaga FTP na poziomie 400 watów, czyli około 5-5,5 W/kg.
