Mocne zakończenie sezonu, chili przygoda z marathonem

Witam, dzisiaj rzecz będzie dotyczyła krótkiej historii zakończenia sezonu 2015. Tak, tak już wrzesień prawie mija a przed nami czas krótkiego 'odpoczynku’. Ale czym byłby sezon bez marathonu? W moim przypadku byłby niedosyt. A więc po Gdyni, która była startem A, nie było czasu na odpoczynek ponieważ z triathlonisty zrobił się marathończyk. Mogę chyba tak o sobie powiedzieć? Więc  postanowiłem z tej racji sprawdzić się biegowo. Lepszej okazji w moim przypadku nie można było znaleźć jak Wrocław Marathon. Już minął prawie tydzień od startu ale dalej tłukę się z myslami że można było inaczej. W moim przypadku zawsze można inaczej to znaczy tak jak pan bóg przykazał. :))) Ale to dalej ja. Więc od Gdyni do 13 września w ramach treninu biegowego zrobiłem jakieś 800km. W sumie bez bólu. Oczywiście z perspektywy czasu można było inaczej to rozegrać. Głównie ostatni tydzień. Ale cóż, życie swoje warunki dyktuje więc tydzień przed marathonem uroczytość 'rodzinna’ wesele. Dwa dni obżarstwa. Co w moim przypadku wraz z rozpasaniem po Gdyni skutkowało na wadze ……. o rany 83kg. Masakra!!!! Więc siłą rzeczy od poniedziałku przed startem spinka. poniedziałek, wtorek, środa po 23 km odpowiednio 4.08, 4,06, 4,03/km czwartek, piątek po blisko 16 km lużno :)))) i sobota dyszka na rozbieganie w granicach 39,30. Efekt??? o efekcie za chwilę. W piątek po pracy szybki odbiór pakietu startowego. W domu po treningu okazało się że odbiór był zbyt szybki. :(((( brak w moim posiadaniu takiego ważnego elementu jak numer startowy z chipem.:(((( A był taki fajny. 4044 per analogia do Gdyni gdzie czas miałem 4:44:40. Ale brak numeru skutował komendą na koń i w piątek po kolacji wycieczka do wrocławia (prawie 60km). Może ktoś znalazł i oddał numer (zgubiłem w hali gdzie był odbiór). Niestety przed godziną 22 kiedy się tam zjawiłem nikt nie oddał numeru. Pierwsza informacja od wydawcy nr – nic nie zrobimy :((. Więc prośba o konsultacje z kimś wyżej. Po chwili przychodzi szef… czegoś tam. I potwierdza. Może sobie Pan popatrzeć albo przebiec dla przyjemności. Moja reakcja. Chyba żarty sobie robicie! NIE. Więc prośba o rozmowę z kimś wyżej, Szef …. szefów. Determinacja skutowała tym że spotkałem się z dość miłym gościem, który odrzekł na mój mały problem: spoko, jak nikt dpo niedzieli nie zwróci to rano damy panu nowy numer. Rany…. mogę spać spokojnie. Tak też się stało, w niedzielę dostałem nowy numer i na start. Pogoda fajna, samopoczucie też. Nowy numer startowy okazał się też pomocny. Był inny niż wszystkie więc postanowiłem nie przepychać się na linii startu, która dość niefortunnie była podzielona. elita i potem 3:30 i wolniej. Więc  postanowiłem przemknąć niepostrzeżenie do strefy elity. Udało się !!! z racjii innego koloru numeru nikt mnie nie chciał wyganiać. Sam start i założenia przed nim były dość ostrożne. Bieg na spoko tak w granicach poniżej 2:50. Po starcie dobiega do mnie gość? cześć/cześć. Rzut oka na nowego kolegę i ocena: Moja kategoria (siwy włos już prym wiedzie) i do tego widać że szybki. Krótkie pytanie z mojej strony: w co celujesz? Odpowiedź -2:45. Ok to biegniemy razem. Po chwili rozmowy w łapaniu między czasów i podganianiu tempa okazało się że rzeczywiście gość z mojej kategorii i do tego nie byle kto: Edmund Kramarz – biega w zasadzie od zawsze kilka marthonów w granicach 2:16 i pudła na MP. Po kilku km przestaliśmy gadać. ok 10 km czując się dobrze stwierdziłem że może skoro zmieniłem plany z 2:50 na 2:45 to czemu nie zaryzykować na poprawienie życiówki – 2:41:17. Wiedziałem, że tydzień przed startem nie był regeneracyjny. Ale w moim przypadku żaden nie jest więc co za różnica. Obawy tylko innego typu. WAGA!!!! Rano na liczniku było 80kg. Przez tydzień zgubiłem 3kg ale optymalna waga w walce o wynik to 77kg. Mam sprawdzone że każdy kg więcej to 2-3 sek/km wolniej. Ale co tam kto nie ryzykuje …….. Tak też się stało. Podkręciłem tempo i od 10 km biegłem sam. Tempo było ok, samopoczucie też. 20 km – analiza; jest ok. 21 km czas 1:20:24 Jakby obawa, że za wolno –  ale zawsze biegałem drugą część szybciej więc lecimy dalej. Niestety. Zgubne były 2km po minięciu 23 km trasy. Pobiegłem je (sam nie wiem czemu) w czasie 3:35/km. Skutek? Kolka, durne samopoczucie do tego mocny wiatr w twarz. Musiałem odpuścić trochę. Ok 30 km jakby kryzys minął, kryzys samopoczucia. Kolka została i do tego niepokój że znowu we Wrocławiu załapie się na pitstop w małym niebieskim domku co się zowie TOITOI. NIestety, ostatnie 12 km z zaciśnietymi 'zębami’ biegłem. Mało tego jak tylko chciałem podgonić kolka dawała znać o sobie. Zrtesztą nie tylko kolka była przeciwko mnie. Brak glikogenu który zgubiłem w tygodniu regeneracyjnym – TEŻ. Mało tego, nie było kogo gonić. I myśl…. Edmund mnie dojdzie. NIe wiem kto i gdzie był  za mną. Mam taką zasadę – NIGDY NIE PATRZĘ DO TYŁU.  Tak więc trochę w cierpieniu i obawie przed pit stopem czas uciekał. I do tego moje przypuszczenia się sprawdziły. Na kilometr przed metą usłyszałem szuranie za plecami. Po chwili ktoś dobiega. Kto? Jasne, że Edmund. Chwilę chciałem powalczyć ale niestyty moja środkowa część nie chciał. Wolałem dobiec jak dobiec ale nie szukać na olimpijskim przed metą małych niebieskich domków. :))))) Zresztą nogi też nie czuły się najlepiej. Zero walki. W końcu meta przed którą prawie dogoniliśmy jednego gościa. META i czas …. 2:43:35. W sumie lepiej niż chciałem, życiówki nie było ale to wina niestety wagi. 24 miejsce open też nie było złe. Za metą pogratulowałem swojemu pogromcy i od razu rzuciłem że pewnie załapał się na pudło w kategorii. Pytanie- czemu? Dlatego że ja z reguły jestem 4. Tak też się stało zadość tradycji. Miałem 4msc w M40. To w zasadzie tyle. Oczywiście nie dokońca to było zakończenie sezonu. Od poniedziałku treningi są, ponieważ 20.09 biegnę na dyszkę. Ale biegam już mniej tak po 15km. Nogi muszą odpocząć……

        pozdrawiam

KG