Norseman 2013 – 96

 Przygotowanie rowerowe – czas się poważnie rozkręcić.

W najbliższych dwóch miesiącach na to zamierzam kłaść największy nacisk . Długie treningi z możliwie wysoką średnią. O ile czas i pogoda pozwolą.

Nie wiem, jak Wy, ale ja na mokre drogi w ogóle się nie pcham. Z kilku powodów : słabej widoczności, ryzyka poślizgu, przemoczenia z zabrudzeniem każdego zakątka ciała a przede wszystkim – z troski o rower. Gdybym miał drugiego 'dziada’, którego zapiaszczenie i zasolenie nie byłoby problemem –pewnie skusiłbym się na jazdę w ciężkich warunkach, ale póki co musi być sucho, może dzięki temu rower dłużej pojeździ.

Ten ostatni argument ostatnio stał się nadzwyczajnie aktualny:  Po kilkunastu miesiącach zabierania się za temat – w końcu wymieniłem łańcuch w rowerze.  Próbowałem do tego podejść już wcześniej, jednak zawsze znalazłem na jakichś forach lub wprost od znajomych kolarzy zbyt wiele sprzecznych argumentów utrudniających decyzję.  Po kupnie roweru, na którym teraz jeżdżę, myślałem – ech, osprzęt Ultegra, powinien wiele wytrzymać. Z kolei na forum szosowym – mogłem wyczytać, że to słabizna, bo przecież Campa…  I tak dotarłem do ok. 5 tys. Km przebiegu.

W końcu zdecydowałem się na próbę zużywania napędu z wykorzystaniem trzech łańcuchów – i, jak widać,  w ostatniej chwili. Próbowałem mierzyć rozciągniecie łańcucha suwmiarką – i wynik był katastrofalny, zapowiadający konieczność wymiany praktycznie całego napędu. Zacząłem od nowego łańcucha, przy okazji razem z nim kupiłem prostą i tanią miarkę wskazującą zużycie na 11 ogniwach – pewnie znacie: z dwoma progami: 0,7 i 1mm. Milutko, pomyślałem, gdy okazało się, że  –  w przeciwieństwie do metody suwmiarkowej – rozciągniecie jest gdzieś pomiędzy progami: powiedzmy 0,8 mm, czyli ostatni czas by dokonać wymiany samego łańcucha.

Nowy  Connex nie przeskakuje na żadnym biegu, więc koronki wszystkie OK, pięknie cicho ciągnie, a ja po raz kolejny zastanawiam się, jaki człowiek czasem jest niepozbierany. Miarka rozciągnięcia łańcucha to ok. 13 złociszy, a ja ryzykowałem nadmierne zużycie całego napędu. Ech…

Swoją drogą – narzekania na trwałość SH Ultegry chyba okazały się przesadzone – przynajmniej przy moim 'stylu’ jazdy. Zobaczymy jak będzie się sprawował zamiennik.

Sprzęt gotowy, ruszyłem więc na drogę. W ubiegłym roku pierwsze jazdy po zimie, pomimo spinningu, były prawdziwą męczarnią. Na szczęście (może dzięki długiej zimie ?) spotkało mnie miłe zaskoczenie- zimowa praca złożona z regularnego spiningu  i siłowni/TRX przyniosła w końcu zdecydowany efekt.  Noga świetnie i mocno kręci, zwłaszcza na podjazdach,  z techniką nie najgorzej  – jest nadzieja na udane treningi. Zwłaszcza w nadchodzącym „majówkowym’ tygodniu. Teraz liczę więc na jak najwięcej kilometrów i procentów nachylenia, bo dni do skoku w wody Eidfjord upływają nieubłaganie.

Dobrze się składa – w okolicy Katowic mam wiele ciekawych i nawet dość trudnych podjazdów, na Zameczek, Salmopol i Ochodzitą też można podjechać – byle czasu i zdrowia wystarczyło. Jak już wspominałem – długie rozjazdy + siła na podjazdach będą teraz najważniejsze. W końcu 3. Sierpnia etap rowerowy zacznie się od niemal 40-kilometrowego podjazdu. Od zera na prawie 1300 mnpm.

Oprócz tego, mamy w Katowicach świetne treningi szosowe: w każdą środę po południu chętni zbierają się w centrum KAT i jedziemy na ok. 60 km trening w okolicach miasta. Z podjazdami, premiami lotnymi i górskimi, motocyklem  pilotującym. W porywach do chyba nawet stu osób – naprawdę imponujący peleton. Organizatorami są kolarze Patryk Gruszka i Michał Kucewicz, całość ma max. kolarską nazwę 'Infrasettimanale Classico’ – i rzeczywiście jest to już śródtygodniowy klasyk. Zachęcam do zerknięcia na zdjęcia itp. : ic-katowice.pl lub profil Infrasettimanale Classico na FB.

Dla mnie te treningi to niezła próbka jak można jeździć na rowerze: startuje sporo  kolarzy jeżdżących w grupach MTB lub szosowych, czy  po prostu wytrenowanych amatorów, którzy jadą z taką średnią prędkością, że dotrzymać tempa mogę co najwyżej przez kilka kilometrów :-(. Po pierwszych mocnych podjazdach peleton dzieli się na grupy i stawka się rozciąga. Czołówki pewnie nigdy nie dogonię, ale tworzy się jakaś tam grupka, w której emocje i tempo i tak są znacznie wyższe niż przy samotnej jeździe. W trzecim roku jeżdżenia w IC zaczynam nabierać w końcu nawyku miękkiej jazdy na wysokiej kadencji. I jest to dla mnie jedyna okazja by poczuć korzyść draftingu :-).

Jest więc nad czym pracować i mam nadzieję, że już najbliższe kilometry z wiatrem i całą otoczką niedostępną na zajęciach spinningowych pomogą mi wejść na dobre w sezon kolarski.

//Dzięki za wszystkie dobre słowa i rady – na pewno ile będę mógł, tyle postaram się przed 3.8 jeszcze dowiedzieć, by być możliwie jak najlepiej przygotowanym pod każdym względem.