o maratonie słów kilka….

        Ten bieg to już nie był zwyczajny trening, chciałem przećwiczyć coś więcej,  mentalne przygotowanie do większych obciążeń. Wydolnościowo było ok, średnie tętno 160, gorzej jeśli chodzi o nogi, niestety, moja budowa średnio sprzyja do tego typu przeciążeń.  Jak mówi mój biegowy mentor, budowa zawodnika MMA, nie jest najlepsza do szybkiego biegania maratonów 🙂 Ale zacznijmy po kolei.

       Pogoda całkiem dobra do biegania, jak dla mnie momentami ciut za dużo słońca, ale nie ma co narzekać, ok. 6 stopni, bez deszczu, byłoby lepiej gdyby nie duży wiatr który dawał się mocno we znaki. Maraton to jednak nie tri bez draftingu i tutaj można się schować w grupie, co skrzętnie starałem się wykorzystać.  Biegłem z grupą na 3:30, choć to był plan maksimum,  jednym z zająców był kolega po fachu, Ironman 😉  W grupie spotkałem również blogera z AT, Grześka Kędzior, zamieniliśmy parę słów przed startem i później na trasie, był nawet plan żeby zamienić ten bieg na duathlon, tzn. po ok. 28km skok do Wisły z mostu Grunwaldzkiego, sprint kraulem do kładki Bernatki i powrót na trasę maratonu. Choć pomysł Grześkowi się spodobał to jednak zostaliśmy przy samym biegu 🙂 Muszę przyznać, że Grzegorz mnie zaskoczył, mówił, że biegł na 3:37, ale czuł się całkiem dobrze, jak to stwierdził: „trzeba brać co życie przynosi’,  w pewnym momencie miał tempo na ok. 3:27 więc ja odpuściłem, było to ok. 19km, wyprzedziliśmy pacemakerów dla mnie to było za wiele, założenia miałem zupełnie inne, a chciałem się ich trzymać najdłużej jak tylko mogę. Przed startem powiedziałem, że biegnę z grupą na 3:30 tak długo jak to możliwe, przy maksymalnym kryzysie odpuszczam i sam walczę o 3:35 to był głównym cel. Na 21km zgodnie z obietnicą wysłałem sms-a do Platiego, tak żeby go zmotywować do walki o 3:45, ale skubaniec nie wziął telefonu i odpisała Pula. Na ok. 25km wpadłem w dziurę, całe szczęście, że miałem poklejoną kostkę tajpem, we wtorek przed startem byłem pograć w piłkę… Koledzy grali mecz i brakowało im zawodników, dałem się namówić, niestety moje luźne ścięgna w prawej kostce nie stabilizują już jej tak porządnie i zazwyczaj po takich eskapadach boli mnie przez jakiś czas.

Tutaj również zaczęła się coraz mocniejsza walka z wiatrem, w zasadzie od wbiegnięcia na Błonia cały czas wiatr dawał się we znaki. Jakby tego było mało, od 30km zaczął się powolny ból ud, zacząłem już analizować jakie tempo da mi wymarzone 3:29:59. Według szybkich kalkulacji, a wiadomo, że trzeba uwzględnić przekłamania GPS oraz tego, że nie trzymamy optymalnego profilu trasy, więc należ doliczyć 400-600 metrów, musiałem trzymać 5’/km.  Powoli kiełkowała we mnie myśl żeby zwolnić i jednak łamać 3:35, ale ciągle trzymałem się z grupą na 3:30. Było trzech pacemakerów, dwóch na równe tempo i jeden który biegł minimalnym negativem, więc w tym momencie byłem pośrodku nich, dlatego nadal walczyłem. Zabijałem ten ból różnymi myślami, przede wszystkim wmawiałem sobie hasło z bufki którą miałem na szyi: „nie ma nie mogę’. Wyznaczałem kolejne „mety’ 35km spotkanie z moim Prezesem, 37km na pierwszym okrążeniu spotkałem tam znajomych, byłem ciekaw czy jeszcze są. Dodatkowym motywatorem był zakład, gdzie stawka rosła wraz z osiągniętym czasem. Na  38km dogonił mnie trzeci pacemaker, morale na chwilkę siadło, ale powtarzałem sobie, że teraz to już nie ma co odpuszczać, zostało niecałe 20′ walki więc trzeba ścisnąć poślady i starać się utrzymać jego tempo. Biegliśmy tak ramie w ramię aż do 41km, tutaj już wiedziałem, że musze zastosować własną broń, czyli zamknąć oczy i cisnąć do przodu tylko tak wyłączam całkowicie mózg i wszystkie receptory bólu. To nic, że wyglądam jakbym za chwilkę miał mieć zawał czy coś podobnego ale pozwala mi to dobrnąć do końca, na dowód tego zdjęcie…

Ostatnie 1,5km, wliczając błąd pomiaru, tym razem wyniósł 500m, biegłem poniżej 4:30’/km.

Dałem z siebie wszystko, czas który osiągnąłem 3:29:52 jeszcze 10 tygodni temu wydawał się nie możliwy do zrobienia. Według Mariusza, mojego mentora i trenera biegowego, w tamtym okresie moje wyniki predysponowały mnie co najwyżej do łamania 3:45.

Nie to jest jednak najważniejsze, ja najbardziej zadowolony jestem z tego, że się nie poddałem, zagłuszyłem swoje wewnętrzne głosy mówiące nie dasz rady, odpuść, 3:35 to też dobry wynik itp.  Radość na mecie była większa niż po IM, mam nadzieję, że w lipcu będzie podobnie….