Od marzeń przez plany do realizacji

Minęły 22 tygodnie od pojawienia sie TriMarzenia. W każdym średnio 7,5 godzin treningu z myślą o Pierwszym Triathlonie. Co ważniejsze 22 tygodnie bez kontuzji! No tego przedtem na samym bieganiu nie było 🙂 Hip! Hip! Hura! już za samą ciągłość aktywności kocham Triathlon 🙂

Tydzień temu zadebiutowałyśmy z Przyjaciółką – tak, tak , dzielnie obie motywowałyśmy się przez ten cały czas! – na 1/8 w Bydgoszczy. Ach i och i ech! No fajnie było… ale w necie pojawił się już jakiś milion recenzji i sprawozdań z imprezy więc sobię daruję, egocentrycznie zaś zamieszczę swój wynik 1:23:00 🙂 Nazbierało się to z czasów: 

swim 475m – 7:39 (ale to było z prądem rzeki, więc chyba nigdy nie do pobicia)

T1 – 4:30 (po co zakładałam te skarpetki!!)

bike 22,5km – 45:34

T2 – 1,31

Run 5,25 – 23:46 (niemożliwe! przecież aż tak nie biegam! – wg szcześliwych posiadaczy zegarków do tri zabrakło 300-400m by dystans był domierzony)

W każdym razie trafiło się ślepej kurze ziarno, a nawet dwa, w postaci pudeł raz z cyfrą 2 i raz z cyfrą 3 :)))

No sami przyznacie, że lepszego debiutu nie mogłam sobie wymarzyć!

Tydzień później czyli przedwczoraj 1/4 w Gdańsku.

O ile 1/8 minęła nie wiadomo kiedy, to 1/4 już można odczuć… zwłaszcza etap pływacki dał mi popalić.

Fale, szalejący błędnik, pralka na starcie i przy bojach… to było baaardzo długie 950m bo aż 23:03… przyznam się, że się nie spodziewałam takiego wycisku. Mieszkam nad zatoką, nawet dwa razy wybrałam się na trening 'swimnights’ i było lepiej, łatwiej… jednak 100 osób na treningu to nie to samo co ponad 500 na zawodach, gdzie adrenalina aż kipi. T1 3:22.

Potem rower 1:32:16 na 43km – bo w Gdańsku z kolei nie domierzyli trasy kolarskiej. Oświećcie mnie: to na każdych zawodach czegoś nie domierzają? Żeby ściągnąć ludzi po unikatowe życiówki?! Czy jest w tym jakiś głębszy sens?

Na razie nie wiem jaki 🙂 Ale dobra, mniejsza z tym, bo na razie startuję z wodoodpornym stoperem na ręku jedynie. I cieszę się z uzyskanego czasu na bieżąco. Dopiero po zawodach siadam do netu i czytam gdzie i czego, innym, bardziej zaawansowanym startującym zabrakło.

Aha, po rowerze jak już ogarnęłam przebranie butów, dwa żele i woda do łapki i w drogę ( T2 1:52 – dlaczego nie założyłam skarpet?! – mam poobcierane do krwi pięty a w sobotę ultra na jedyne 64km – taaa to lubię). Bieg 54:49. Napiszę coś okropnego. Na rowerze miałam wrażenie, że wszyscy mnie wyprzedzali… niefajne uczucie. Za to mijanie każdej osoby na bieganiu włącza jakieś tajemne moce. Meta 2:55:22. Radość!! Pisałam już, że lubię triathlon? Nie? No dobra pora to przyznać: lubię, zostaję tu na dłużej. To też pewnie znaczy, że będę chciała wydłużyć dystans. Na razie się boję. Te 950m w zatoce dało mi wycisk. Najbliższe plany to dwa ultra po pagórkach, a na jesieni muszę uporać się ze złamaniem 50 minut na dychę, bo kilka ostatnich razy było 50 z haczykiem, który mnie, jak się domyślacie, strasznie irytuje (no ale jak się biegnie w przebraniu… dobra na Bieg Niepodległości nic niepotrzebnego nie biorę, żeby nie było wymówek). Aaaa i się jeszcze pochwalę, że na treningu pod tri zrobiłam maraton w 3:57… średnio biegając w tygodniu 22km (łacznie przez te 22 tygodnie 480km) – to naprawdę niewiele 🙂

Zamieściłabym jakąś pełną entuzjazmu fotkę z zawodów, ale zgłębienie jak to zrobić zajęłoby mi pewnie trochę czasu a sami rozumiecie…życie czeka 😉

Pozdrawiam Was serdecznie! Życzę wielu pięknych startów i trenigów bez kontuzji! Uśmiecham się jak widzę na zawodach stroje AT 🙂