Chwila nieuwagi i minął tydzień. Treningowo – rewelacji nie ma, ale wstydu też chyba nie.
Basen : tylko jeden trening – 30 min, pewnie z 1.000 m. Nie wiem czy statystyki poprawi nieco moja druga wizyta na basenie. Po jednym z najbardziej niefortunnych dni jaki pamiętam, niemiłosiernie przemarznięta, zdołałam jedynie wdrapać się na „widownie’, gdzie w okołotropikalnej atmosferze, w polarze, popijając gorącą herbatę oglądałam treningi małolatów. To chyba jednak nie bardzo się liczy.
Rower: 2 h, ok 60 km, ale… Rower jest stacjonarny i dedykowany rehabilitacji kolana, a nie treningom . Czy taki trening w ogóle ma sens?
Bieganie: 25 km w trzech transzach. Żeby choć trochę zachować twarz, nie przyznam się ile czasu mi to zajęło. A dla poprawy własnego samopoczucia mam kilka wymówek – ślisko w tych Kabatach dość, , ale pięknie, więc nie ma dokąd się spieszyć.
Z całego tego tygodnia najfajniejsze wsparcie córek i duma z jaką opowiadają o wyczynach Mamy koleżankom z klasy. I to, że mąż jakoś daje radę ogarniać to czego ja już nie daję rady.
Trzeba wychodzić z założenia ze lepiej zrobić coś niż nic i w tym swietle tydzień mozna zaliczyć do udanych:) z czasem mąż będzie musiał ogarnąć co raz wiecej ale daj mu wiecej czasu na adaptację bo to moze być dla niego szokiem dlatego takze z tej perspektywy tydzień na plus:)